Από τη δημοσιογράφο Όλγα Στέφου το Σάββατο στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ. Ως ομιλήτρια στο πάνελ για την έμφυλη βία και τις γυναικοκτονίες. στο workshop με θέμα: Έμφυλη βία και πατριαρχία. Η φεμινιστική απάντηση μέσα από τα κινήματα
Ο Σεπτέμβρης ξεκινά όπως ακριβώς πρέπει: με συντροφικότητα και αλληλεγγύη.
Ραντεβού στο αντιρατσιστικό, λοιπόν!
“Ο φεμινισμός σήμερα και ο αγώνας μας να παραμείνουμε ζωντανές
Ζητώ εξαρχής συγγνώμη για τον βαρετό τίτλο, αλλά αυτά που σκέφτομαι έχουν πολλά “μπιμπ”. Είμαι κι εγώ μία από τις γυναίκες που στάθηκαν τυχερές και επιβίωσαν. Θα μπορούσα να είμαι νεκρή στα χέρια του ανθρώπου που κάποτε αγάπησα. Είμαστε όλες μας οι γυναίκες που έχουμε παρενοχληθεί, έχουμε κακοποιηθεί και, τελικά, παραμένουμε περιθωριοποιημένες.
Τι εννοώ: Περιθωριοποιημένες. Φτωχότερες. Αφανέστερες. Υπό επίθεση. Κακοποιημένες. Πάνω απ’ όλα, θηράματα. Θηράματα επειδή υπάρχουν θηρευτές, αυτοί που κυνήγησαν την Καρολάιν και την Γαρυφαλλιά και τις δεκάδες, πολλές δεκάδες που δεν βγήκαν ζωντανές από αυτόν τον πόλεμο. Δεν είναι πόλεμος των φύλων. Είναι η πατριαρχία.
Από το 2020, που με τη γενναιότητα της Σοφίας Μπεκατώρου ξεκίνησε το ελληνικό #metoo, αυξήθηκε η έμφυλη βία. Δεν είναι παράδοξο. Στην ιστορία των γυναικείων διεκδικήσεων, όποτε οι γυναίκες αντιδρούσαν, εισέπρατταν βία, πράγμα που είναι η αντίδραση κάθε εξουσίας απέναντι στις διεκδικήσεις. Ακόμη και ο Καρλ Μαρξ, όταν οι γυναίκες μπήκαν στην αγορά εργασίας, είχε πει ότι αποτελούν πρόβλημα καθώς θα μειώσουν τα εργατικά μεροκάματα. Βέβαια, ο σπουδαίος Καρλ Μαρξ αναγνώρισε πως είχε άδικο…
Έτσι, λοιπόν, και τώρα. Αντιδράμε και τιμωρούμαστε. Μιλάμε και μας σιωπούν. Όχι μόνο στο σπίτι μας, μας σιωπούν θεσμικά. Το γεγονός ότι ο όρος “γυναικοκτονία” είναι non grata για την κυβέρνηση της ΝΔ και τον ίδιο τον Τσιάρα, δείχνει τη μη αποδοχή ενός προβλήματος. Δείχνει ότι δεν θέλει να χαλάσει τις σχέσεις της με τους ισχυρούς άντρες, όπως ο κατάπτυστος νόμος για τη συνεπιμέλεια επίσης αποδεικνύει. Το γεγονός ότι η Συρεγγέλα κατηγορεί για “πολιτική σκοπιμότητα” την αντιπολίτευση που ζητά την εισαγωγή του όρου γυναικοκτονία στον ποινικό κώδικα, δείχνει μία αδιαφορία: όσες επιζήσουν.
Στην πραγματικότητα δεν έχουμε ακριβή εικόνα των γυναικοκτονιών, γιατί δεν ξέρουμε πόσες προσφύγισσες και Ρομά δολοφονήθηκαν. Ο αριθμός είναι σίγουρα μεγαλύτερος. Έχουμε, όμως, εικόνα για την ενδοοικογενειακή βία. Με το που ξέσπασε το #metoo οι κλήσεις στις γραμμές SOS αυξήθηκαν σε ένα ποσοστό του 100%, ενώ η αστυνομία αναφέρει ότι στην Ελλάδα γίνονται ετησίως περί τους 5.000 βιασμούς, αλλά καταγγέλλονται μόνο ένα 7%.
Αυτήν την στιγμή ζούμε σε μία δίνη γεμάτη νομική απαξίωση, συγκάλυψη ενός παιδοβιαστή και νεκρές γυναίκες σε μια βάση περίπου εβδομαδιαία. Μαζί με εμάς, αυτό που λέμε “βιολογικό φύλο”, συμπορεύονται οι ΛΟΑΤΚΙ σύμμαχοι, αγόρια, κορίτσια, θηλυκότητες. Αναγνωρίζουμε τον όρο “θηλυκότητα” γιατί αναγνωρίζουμε την κοινωνική διάσταση του φύλου. Και είμαστε μαζί. Είμαστε θύματα της ίδιας πατριαρχίας, της οργισμένης, γεμάτης μίσος, που τραμπουκίζει ΛΟΑΤΚΙ παιδιά στα σχολεία, που καταδικάζει στην εξαθλίωση τις τρανς γυναίκες, που χλευάζει τις θηλυκότητες, που μας εξοντώνει. Μας εξοντώνει σωματικά και ψυχικά.
Ο νέος φεμινισμός, λοιπόν. Το τέταρτο κύμα γεννήθηκε από την ανάγκη για ζωή, για επιβίωση. Όταν το δεύτερο κύμα ζητούσε ισότητα κοινωνική και το τρίτο αυτοδιάθεση του κορμιού, δεν περιμέναμε πως θα φτάσουμε να διεκδικούμε τη σωματική μας ακεραιότητα.”
