Με την επίσημη έναρξη-έστω και αν συνοδευτεί από απεργίες διαρκείας-της σχολικής χρονιάς ένα ακόμη «αθάνατο Ελληνικό καλοκαίρι» έλαβε τέλος. Η θερινή ραστώνη, αυτή που σαγηνεύει το μυαλό και το καθαρίζει, εύκολα ή δύσκολα, από έγνοιες της καθημερινότητας δίνει βίαια τη θέση της στα άγχη της σύγχρονης Ελληνικής πραγματικότητας. Κανείς δεν έχει το χρόνο να αναπολήσει τις –λίγες ή πολλές δεν έχει σημασία-χαλαρές καλοκαιρινές βραδιές με παρεούλα και ποτό, τις ξέγνοιαστες στιγμές στην παραλία ή την πλατεία του χωριού. Ραστώνη τέλος λοιπόν. Ή μήπως όχι;
Οι τηλεοράσεις –δυστυχώς-ξανάνοιξαν και μαζί με την επέλαση της Τουρκιάς έχουμε την εκ νέου έφοδο των απτόητων. Της κυβέρνησης των ,ανεπίδεκτων μάθησης, μαθητευόμενων μάγων και τον συρφετό των κλακαδάρων γυμνοσάλιαγκων που τους αποθεώνει κάθε βράδυ από τηλεοράσεως στα δελτία των 8 ή -ακόμη χειρότερα!!- των 9. Εφιάλτης!! Και εμείς τι; Απλά ακούμε, σκύβουμε κεφάλι και ανεβαίνουμε ο καθένας τον προσωπικό του Γολγοθά, ο καθένας με τον προσωπικό του σταυρό στην πλάτη. Μοναχικοί-σε όρια αυνανιστικά- μεμψίμοιροι οδοιπόροι. Ακούμε, σκύβουμε, εκτελούμε. Αποδεχόμαστε τη φορολόγησή μας με βάση μια εξωπραγματική φουσκωμένη-όταν αφορά εμάς-δημιουργική λογιστική την ώρα που επιτρέπουμε να θριαμβολογούν για τα στοιχεία που προκύπτουν από την, ανερυθρίαστα ξεφούσκωτη, δημιουργική δημοσιονομική λογιστική. Ακούμε να μιλάνε για επίδομα θέρμανσης που θα δοθεί κάπου, κάπως, κάποτε και σε κάποιους αλλά μειωμένο για αυξηθούν οι δικαιούχοι παρά το ότι ,κατά δική τους, δημόσια , ομολογία, έχουν περισσέψει χρήματα από το αντίστοιχο περυσινό που όμως-φευ!!- δεν προστίθενται στο αντίστοιχο φετινό.(Για μειώσεις στη φορολογία και άρα στις τιμές των καυσίμων ας μη γίνεται λόγος. Η αρχή που θέλει το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών να είναι σημαντικότερο της δημόσιας υγείας παραμένει αμετάβλητη).Τους αφήνουμε ανενόχλητους να μιλάνε για φοροελαφρύνσεις επειδή μείωσαν ,για ένα μήνα, το ΦΠΑ της εστίασης και δεν επαναστατούμε για τις καθημερινές, πέραν κάθε λογικής, αυξήσεις σε κρατικά τιμολόγια και τις ασταμάτητες εφευρέσεις φόρων για οτιδήποτε στέκεται ή κινείται. Δεν διαμαρτυρόμαστε όπως θα έπρεπε, δυναμικά, μαζικά και με σθένος, για την ανηλεή, άνευ όρων και προϋποθέσεων, φοροεπιδρομή κατά δικαίων και αδίκων. Ειρήσθω εν παρόδω την «μείωση» σύντομα βλέπω να τη μαζεύουν πίσω μιας και ήδη τα όργανα άρχισαν. «Η αγορά» ,λέει, «δεν ανταποκρίθηκε θετικά». Τα παπαγαλάκια σιγοντάρουν και κουνάνε τα πολύχρωμα φτερά τους στα μούτρα μας, υποδεικνύοντας εμάς ως φταίχτες. «Δεν πιέσαμε» λέει. «Δεν απαιτήσαμε το συνετισμό των κακών επαγγελματιών». Είναι τα ίδια, καλοταϊσμένα, παπαγαλάκια που προσπαθούν μας πείσουν πως η φοροδιαφυγή βρίσκεται κυρίως-αν όχι εξ ολοκλήρου-στα τυροπιτάδικα και τις «καλλιτεχνικές» εκδηλώσεις-όχι πως δεν είναι ΚΑΙ εκεί- και όχι στις λίστες των μεγαλοκλεφτών που με τον ίδιο μανδύα κάλυψης που απέκτησαν και έβγαλαν τα λεφτά τους στο εξωτερικό θα επιτύχουν και την αθώωση αν όχι την πανηγυρική δικαίωσή τους. Success stories.( Βέβαια όταν ο κλέφτης είναι αυτός που σε ταϊζει δεν τον τσιμπάς αλλά τραγουδάς στο σκοπό που σου σφυρίζει).
Παρακολουθούμε ανέκφραστοι την προσπάθεια εκχώρησης της δημόσιας περιουσίας σε εταιρείες holding και δεν αναρωτιόμαστε καν τι είναι αυτό και τι σημαίνει για τον τόπο μας.
Βλέπουμε γύρω μας να κλείνουνε σχολεία και νοσοκομεία, να περικόπτονται οριζοντίως και καθέτως στοιχειώδεις παροχές, στο πλαίσιο μιας θολής εξυγίανσης -που παρόλα αυτά ποτέ δεν έρχεται- και όμως αντί οποιασδήποτε άλλης αντίδρασης καταπίνουμε αμάσητη τη σπέκουλα των «τεμπέληδων εργαζομένων». Αποδεχόμαστε συλλήβδην αφορισμούς που αποδίδουν στους στρατιώτες και όχι στους στρατηγούς την αποτυχία στο σχεδιασμό και την εκτέλεση των σχεδιασμών, αποδεχόμαστε τον αλληλοσπαραγμό μεταξύ κοινωνικών ομάδων, την κοινωνική αποσυσπείρωση που αποτελεί το ευκταίο για όλους αυτούς που προσπαθούν να παραμείνουν γατζωμένοι στην εξουσία και τα «τυχερά» της ,όταν η μόνη διέξοδος βρίσκεται στην αλληλοκατανόηση και την αλληλοσυμπαράσταση.
Όλα αυτά και άλλα πολλά «μαγικά και ωραία» τα ακούμε, τα βλέπουμε. Κυρίως τα βιώνουμε στο πετσί μας. Αλλά στο πανηγύρι του χωριού μετά από δυο χαλαρές διαμαρτυρίες, καθίσαμε στο ίδιο τραπέζι και κεράσαμε απ’το κρασί μας τον «δικό μας άνθρωπο» που «συμμερίζεται τον πόνο και το δίκιο μας». Το ότι ο «δικός μας άνθρωπος» «εξ ανάγκης και για το καλό του τόπου» ψήφισε αμάσητα ότι του φέρανε μπροστά του και μετά από αυτή την επώδυνη προσωπική θυσία μας καλεί να επιστρέψουμε στον πραγματικό κόσμο ουδόλως μοιάζει να απασχολεί. Δεν εξηγείται διαφορετικά το γεγονός πως όχι απλά συνεχίζει να αγορεύει δίχως αιδώ αλλά σχεδιάζει την επανεκλογή του στις προσεχείς εκλογικές αναμετρήσεις. Φυσικά όλα αυτά τα ακούμε και τα βλέπουμε «όχι επειδή πιστεύουμε τους αλήτες των καναλιών αλλά επειδή έβλεπε η γυναίκα τον Μουσταφά και ξέχασε να αλλάξει κανάλι».
Καλό χειμώνα λοιπόν, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αφού έτσι-μοιάζει να-το επιλέξαμε ας πέσουμε ηρωϊκά μαχόμενοι στο πεδίο του καναπέ μας, με το τηλεκοντρόλ ανά χείρας και από τηλεοράσεως τον Μπάμπη να μας μαλώνει επειδή πικραίνουμε τη φίλη του την Άγκελα και την Φατμέ να ματοστηθοδέρνεται και να πικροθρηνωδεί σε μια γλώσσα που είναι απορίας άξιο πως δεν την μιλάμε φαρσί ως γνήσιοι ραγιάδες. Ότι και αν γίνει εξάλλου δε θα φταίμε εμείς .Πάντα η κόλαση είναι οι άλλοι…
Κων/νος Ντουρτούνης
Χειρουργός Οδοντίατρος
