Από τις πρώτες παρουσιάσεις της δουλειάς του, τη δεκαετία του 1980, η οπτική του Στέφανου Δασκαλάκη επικεντρώνεται στην περιγραφή του άμεσου περιβάλλοντός του –νεκρές φύσεις και εσωτερικά–, φτάνοντας σε αξιόλογα αισθητικά επιτεύγματα με τη λεπτομερή σχεδίαση, την επενέργεια του φυσικού φωτός, την άψογη νατουραλιστική απόδοση, τα θερμά χρώματα και την αρμονία των τόνων, την αντιπαράθεση ευτελών και πολύτιμων αντικειμένων και την απτή αληθοφάνειά τους. Στην εξέλιξη της δημιουργίας του, οδηγείται σε μια πιο λιτή κατεύθυνση. Οι γυμνές ή ντυμένες γυναικείες μορφές επιβάλλονται με την αλήθεια και την ομορφιά, κάποιες φορές, της ασχήμιας τους, συλλαμβάνοντας τη φυσική υπόσταση, το ιδιωματικό και το ουσιώδες των προσώπων και των σωμάτων. Είτε πρόκειται για ένα πορτρέτο μεγάλων διαστάσεων είτε για μια μικρή σύνθεση, ένα ποτήρι με λουλούδια, ο Δασκαλάκης υπερασπίζεται την πίστη του στην αδιαπραγμάτευτη δύναμη της αναπαράστασης, την αντοχή των καθαρά ζωγραφικών αξιών.
Στα πρόσφατα έργα της, η Ειρήνη Ηλιοπούλου, επιβεβαιώνει το πλούσιο εικονοποιητικό της ταλέντο. Σε ευθεία αντιστοιχία με συναισθηματικές λειτουργίες, μνημονικές ανακλήσεις και βιωματικές καταστάσεις, στρέφεται σε περισσότερο πολύπλοκες συνθέσεις τόσο πλαστικά όσο και νοηματικά, παρουσιάζει έναν «ενδιάμεσο» κόσμο μνημειωμένο σ’ ένα διαρκές σταμάτημα του χρόνου, στο μεταίχμιο φαντασίας και ονείρου, εφιάλτη και απειλής, παρουσίας και απουσίας, έναν «άλλο» κόσμο στις παρυφές του συνειδητού και του ασυνείδητου, ανοιχτό σε πολλαπλές αλληγορικές αναγνώσεις, που, ωστόσο, δεν στερείται ρομαντικής-λυρικής ατμόσφαιρας και μεταφυσικής γοητείας: εικόνες μαγικές και ερμητικές, παράδοξοι και μυστικοί χώροι, απρόσμενες σκηνογραφίες, αινιγματικές – φασματικές εμφανίσεις, αποσπασματικά είδωλα.
O Αλέξης Βερούκας, ζωγραφίζει μια σειρά αποκαλυπτικών τοπίων, μετουσιώνοντας το χάος και την αταξία, το απρόοπτο και το απρόσωπο του αστικού χώρου σε εσωτερική διαδρομή και ποιητική εξομολόγηση. Οι συνθέσεις με το γυμνό σώμα του ίδιου και της συντρόφου του σε αφύσικες στάσεις, επικίνδυνες ισορροπίες και προκλητικές περιπτύξεις, δημιουργούν έντονα την αίσθηση της άμεσης σαρκικής επαφής και εμπειρίας, εξερευνούν και χαρτογραφούν περιοχές της επιθυμίας και της ηδονής, της συνύπαρξης και της μοναξιάς, της έντασης, της τρυφερότητας και της ρευστότητας των έμφυλων σχέσεων. Τα σώματα, χρησιμοποιημένα και ευάλωτα, πάσχοντα, εκτεθειμένα και εγκλωβισμένα σε ελλειπτικούς χώρους, συγκροτούν μια ιδιόμορφη γεωγραφία, γίνονται τόπος και τρόπος έκφρασης.
Ένα από τα στοιχεία που χαρακτηρίζει τη δημιουργία του Εμμανουήλ Μπιτσάκη είναι ο περιορισμός στον χώρο που σχεδιάζει και ζωγραφίζει, οι διαστάσεις μινιατούρας που έχουν τα έργα του. Η αναγνωρίσιμη φιγούρα του εμφανίζεται ως πάπας Ιννοκέντιος, καθολικός ιερέας, αυτοκράτορας, μέλος της ελβετικής φρουράς του Βατικανού, Άγιος Αντώνιος, Φραντζέσκο Μοροζίνι, ισπανός κονκισταδόρας, Μέδουσα, Οθωμανός σουλτάνος, φτερωτή νίκη σε ακρόπρωρο πλοίου ή Νίκη της Σαμοθράκης, Αφροδίτη, Άγιος Σεβαστιανός, Παναγία της θλίψης με τα πέντε σπαθιά, βαπτιζόμενος Ιησούς, τσιγγάνα καλόγρια που κεντά επιδέξια και παραληρεί… Η ζωγραφική του Μπιτσάκη συστήνει μια διαφορετική, εξόχως ενδιαφέρουσα, πολύπλευρη και εναλλακτική πρόσληψη της ζωής και του κόσμου.
Γιάννης Μπόλης
Ιστορικός της τέχνης – Επιμελητής
ALMA
Contemporary Art Gallery
Almpani Maria
Karanasiou 13, Trikala 42100, Greece
t. +30 24310 74586
m. +30 697 77 15 842
Χορηγός επικοινωνίας: Χορηγός:
«Με την ευγενική χορηγία του
παλαιωμένου τσίπουρου DARK CAVE
της αποσταγματοποιίας Τσιλιλή».
