Για να δούμε ποιες αρχές είχαν οι μανάδες που γέννησαν τους νεομάρτυρες αλλά και τους ήρωες του ’21 θα σας διηγηθώ τον βίο του Αγίου Νεομάρτυρα Κωνσταντίνου του Υδραίου. Ο άγιος αυτός γεννήθηκε στην Ύδρα στα 1770 από φτωχούς γονείς, τον Μιχαήλ, ο οποίος ήταν ναυτικός και τη Μαρίνα. Σε ηλικία 18 ετών έφυγε από την γενέτειρά του και πήγε στην Ρόδο για να εξασφαλίσει τα προς το ζην και να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά του.
Εκεί καταρχάς δούλεψε στον Ταρσανά του νησιού και στην συνέχεια στο κατάστημα του Νικολάου Καλόγλου. Λόγου του νεαρού της ηλικίας του δυστυχώς συνήθιζε να διασκεδάζει με Τούρκους της ηλικίας του πράγμα που δυσαρέστησε το αφεντικό του που τον έδιωξε από την δουλειά. Ο Τούρκος διοικητής της Ρόδου, Χασάν πασάς, του έταξε δώρα και τιμές, τον πήρε στην υπηρεσία του και σιγά σιγά τον έπεισε να ασπασθεί την θρησκεία του Μωάμεθ.
Όταν η είδηση της αποστασίας του έφθασε στην πατρίδα του, η μητέρα του γεμάτη θλίψη φόρεσε τα μαύρα και κλείστηκε πενθούσα στο σπίτι της. Τρία ολόκληρα χρόνια ο Κωνσταντίνος παρέμεινε στην πλάνη του. Μόλις έμαθε ότι η μητέρα του πενθεί πήρε δώρα και χρήματα και πήγε στην πατρίδα του να την επισκεφτεί και να την καλοπιάσει. Τότε διαπίστωσε ότι όλοι στην Ύδρα τον αποστρέφονταν και του γύριζαν την πλάτη.
Πηγαίνει στο πατρικό του σπίτι και κτυπά την πόρτα: «μάνα άνοιξε, ο γιος σου είμαι». Τότε η μάνα του απαντά χωρίς καν να τον κοιτάξει: «εμένα ο γιος μου έχει πεθάνει, δεν έχω γιο» και του κλείνει κατάμουτρα την πόρτα διώχνοντάς τον. Η άρνηση της μητέρας συγκλονίζει τον Κωνσταντίνο, φεύγει με κατεβασμένο το κεφάλι και μετανοημένος πηγαίνει στην Ρόδο να βρει πνευματικό και να εξομολογηθεί το μεγάλο του σφάλμα.
Βρίσκει έναν γέροντα στις σπηλιές του Ροδινίου όρους και με δάκρυα στα μάτια τού λέγει πως θέλει να επανορθώσει, να ομολογήσει μπροστά στους Τούρκους πως έσφαλε που πρόδωσε την πίστη του και να μαρτυρήσει. Ο πνευματικός του φοβούμενος το νεαρό της ηλικίας του τον συμβούλεψε να φύγει μακρυά από το νησί και να συνεχίσει ως Χριστιανός την ζωή του διότι οι Τούρκοι θα τον σκότωναν. Κάνοντας υπακοή ο Κωνσταντίνος βρέθηκε στην Κριμαία για τρία χρόνια, μετά όμως ψάχνοντας για έμπειρο πνευματικό βρέθηκε στην αγκαλιά του οικουμενικού Πατριάρχου Γρηγορίου του Ε’.
Αυτός τον συμβούλεψε να γίνει μοναχός στην Ιερά Μονή Ιβήρων του Αγίου Όρους όπου είχε για πνευματικό τον γέροντα Σέργιο. Εκεί γνώρισε και τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη ο οποίος τον στήριξε πνευματικά και τον προετοίμασε για τον δρόμο του μαρτυρίου. Μετά από νηστείες, αγρυπνίες και δάκρυα μετανοίας άναψε μέσα στην καρδιά του ο πόθος του μαρτυρίου. Πηγαίνει στην Ρόδο, παρουσιάζεται μπροστά στο Χασάν Πασά φορώντας το μαύρο ράσο και το σκούφο των μοναχών, ομολογεί την πίστη του στον Χριστό και ελέγχει το πρώην αφεντικό του για το κακό που έκαμε στην ψυχή του.
Ο Πασάς προσπαθεί με υποσχέσεις και κολακείες να τον μεταπείσει, όταν όμως βλέπει πως δεν γίνεται τίποτε διατάζει να τον μαστιγώσουν αλύπητα, να τον σύρουν στους δρόμους, να ξεσκίσουν με άγκιστρα τις σάρκες του και να του τσακίσουν την σιαγόνα του. Όταν οι δήμιοι κουράστηκαν να τον βασανίζουν τον έριξαν στην φυλακή. Εκεί την νύχτα του παρουσιάστηκε σε φωτεινή δόξα ο Χριστός και του θεράπευσε τις πληγές. Όταν μετά τρεις μέρες ο Πασάς τον αντίκρισε θεραπευμένο διέταξε να τον κλείσουν στην φυλακή έχοντας τα πόδια του το τιμωρητικό ξύλο και να τον βασανίζουν καθημερινά.
Πέντε μήνες έμεινε στην φυλακή ο Άγιος και κρυφά κάποιος χριστιανός πήγαινε και τον κοινωνούσε. Τέλος ο διοικητής αποφάσισε τον θάνατό του. Οι δήμιοι χαράματα της Τετάρτης 14 Νοεμβρίου τον οδήγησαν στο Μανδράκι όπου τον απαγχόνισαν πάνω σε έναν πλάτανο και πέταξαν το σώμα του στα σκουπίδια. Το πρωί, πριν οι Τούρκοι ξυπνήσουν, ο Μητροπολίτης Αγάπιος μετέφερε το σώμα του στο Ναό των Εισοδίων Νεοχωρίου και το ενταφίασε πίσω από το ιερό. Τρία χρόνια αργότερα έρχεται η μητέρα του Μαρίνα στη Ρόδο και με την ευλογία του επισκόπου μεταφέρει με τιμές στην Ύδρα το ιερό του λείψανο το οποίο μπορεί όποιος βρεθεί στο νησί της Ύδρας να προσκυνήσει στον Ιερό Ναό της Θεοτόκου.
Σήμερα, αγαπητοί φίλοι, οι γονείς κάνουμε το λάθος να επαινούμε τα παιδιά μας για πολλά ανούσια πράγματα που τρέφουν τον εγωισμό τους. Αδιαφορούμε, όπως και το εκπαιδευτικό μας σύστημα, να μιλήσουμε στα παιδιά μας για την αξία της Ορθοδόξου πίστεως. Αυτή όμως είναι η πίστη που κράτησε τους Έλληνες ζωντανούς τα 400 χρόνια της σκλαβιάς. Ας επαινούμε τα παιδιά μας για τις πνευματικές αρετές κι ας φροντίζουμε να μαθαίνουν ό,τι έχει σχέση με την Ορθοδοξία. Στις δύσκολες στιγμές της ζωής τους θα τους σώσει η πίστη στον αληθινό Θεό διότι μόνον αυτή γεννά την ελπίδα για την ανάσταση από κάθε πνευματική ή άλλη πτώση. Μάρτυρες είναι και οι σημερινοί νέοι και νέες που βαδίζουν με το κεφάλι ψηλά σύμφωνα με τους νόμους της αρετής. Ας έχουν για προστάτη τους τον Άγιο Κωνσταντίνο από την ηρωική Ύδρα.
