Τα δικαιώματα στην ασφάλιση – περίθαλψη αποτέλεσαν κατακτήσεις του εργατικού – λαϊκού κινήματος του προηγούμενου αιώνα όταν η αγωνιστική – ταξική του κατεύθυνση ήταν ισχυρή. Τα δικαιώματα αυτά αποτελούν έναν από τους βασικούς πυλώνες που καθορίζουν τη ζωή ενός εργαζόμενου μαζί με το εισόδημα και τις εργασιακές σχέσεις. Οι κατακτήσεις αυτές έχουν μπει εδώ και χρόνια στο στόχαστρο όχι επειδή το ασφαλιστικό σύστημα δεν έχει διαθέσιμα ούτε επειδή χρειάζεται τεχνοκρατικός επαναπροσδιορισμός του ασφαλιστικού συστήματος.
Αλλά γιατί το κεφάλαιο και η ΕΕ (ως μια ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία) κρίνουν πια ότι έχουν το συσχετισμό να συντρίψουν αυτόν τον πυλώνα δικαιωμάτων – ταυτόχρονα μάλιστα με τη συντριβή των άλλων πυλώνων, δηλαδή τη συνεχή μείωση των μισθών – μεροκάματων και την πλήρη διάλυση των εργασιακών σχέσεων. Σε αυτή του την αποθράσυνση το βασικό ρόλο έχει παίξει η μακρόχρονη κυριαρχία αστικών και ρεφορμιστικών αντιλήψεων (δηλαδή συστημικών) που έκαναν τις κορυφαίες συνδικαλιστικές οργανώσεις όχι πυλώνα ανάπτυξης λαϊκών αγώνων, αλλά αρωγό του συστήματος στην εκστρατεία του να επιβάλει κοινωνική ειρήνη και να ξεδοντιάσει τις λαϊκές και εργατικές δυνάμεις.
Από το ψέμα ότι η ένα αντιασφαλιστική επίθεση επιβάλλεται από δημοσιονομικές ανάγκες, ακόμα πιο τερατώδες είναι το ψέμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ _ΑΝΕΛ, ότι οι νέες ρυθμίσεις δε θίγουν τα ασφαλιστικά δικαιώματα:
Ήδη από τον Αύγουστο έχουν ψηφιστεί δραματικές αυξήσεις των ορίων συνταξιοδότησης και νέες περικοπές σε συντάξεις, επικουρικές, ΕΚΑΣ και εφάπαξ, που προστέθηκαν στις τεράστιες μειώσεις που επιβλήθηκαν τα τελευταία χρόνια. Τα νέα όρια ηλικίας, σε συνδυασμό με τα χρόνια ασφάλισης που απαιτούνται (με δεδομένη την ανεργία και τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων) σημαίνουν δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα και ταυτόχρονα αποτελούν δικαιολογία για ακόμα μεγαλύτερες μειώσεις.
Ο χωρισμός της σύνταξης σε “εθνική” και “ανταποδοτική” περιορίζει την υποχρέωση του αστικού κράτους σε ένα μηδαμινό ποσό-επίδομα που δεν διασφαλίζει ούτε καν την επιβίωση των συνταξιούχων και μετατρέπει το συλλογικό δικαίωμα στη σύνταξη σε “προσωπική” υπόθεση. Ο νέος τρόπος υπολογισμού βασίζεται στις αποδοχές όλων των χρόνων δουλειάς του ασφαλισμένου και με μικρότερα ποσοστά αναπλήρωσης, ώστε να καταλήγει σε σύνταξη πολύ μικρότερη από τη σημερινή.
Το κόλπο με τη λεγόμενη «προσωπική διαφορά» αποτελεί απόδειξη των μειώσεων που θα γίνουν στις συντάξεις. Δραστική είναι και η περικοπή των επικουρικών με βάση τη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος που μετονομάζεται σε “συντελεστή βιωσιμότητας”. Παράλληλα, αυξάνονται οι κρατήσεις για τους εργαζόμενους με άλλοθι την αύξηση των εργοδοτικών εισφορών.
Και βέβαια, η υποτιθέμενη κυβερνητική εκτίμηση ότι με την… ανάπτυξη που θα έρθει το 2018, θα αυξηθούν οι συντάξεις δεν είναι τίποτα άλλο από την κωμωδία της επικοινωνιακής κυβερνητικής πολιτικής. Το αντίθετο θα συμβεί. Νέες και νέες αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις είναι μπροστά.
Με όλα αυτά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προωθεί την αντιλαϊκή της πολιτική, σύμφωνα με τις επιταγές του τρίτου μνημονίου που υπέγραψε από κοινού με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι. Εφαρμόζοντας, νομιμοποιώντας και δικαιώνοντας τους αντιασφαλιστικούς νόμους των προηγούμενων αντιλαϊκών κυβερνήσεων.
Αυτή την κατάσταση, οι συμβιβασμένες αστικές και ρεφορμιστικές συνδικαλιστικές ηγεσίες ούτε θέλουν και ούτε μπορούν να την αντιμετωπίσουν. Θα ξαναβγούν στα κανάλια, θα αποπροσανατολίσουν, θα “απαιτήσουν” να “γυρίσουν πίσω τα κλεμμένα” για να πείσουν ότι η αντιασφαλιστική επίθεση γίνεται γιατί δεν υπάρχουν χρήματα αλλά και για να βοηθήσουν το επικοινωνιακό έργο της κυβέρνησης που λέει ότι είναι αναγκασμένη να πάρει μέτρα “γιατί οι προηγούμενοι έριξαν έξω το ασφαλιστικό σύστημα”. Θα μιλήσουν για “αιτία πολέμου”, θα κάνουν και καμιά τηλεοπτική θεαματική ενέργεια για να κάνουν το δικό τους μάρκετινγκ και για να μην ξεδιπλωθεί πραγματικό κίνημα και θα θέλουν να μας πάνε ήσυχα ήσυχα στα σπίτια μας. Το έργο τους το ξέρουμε καλά.
Μόνη ελπίδα είναι η κατάσταση να φύγει από τον έλεγχο των ηγεσιών αυτών. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν οι εργαζόμενοι πάρουμε την υπόθεση της οργάνωσης του αγώνα στα χέρια μας. Μόνο αν γίνουν πραγματικά βήματα ουσιαστικής συζήτησης και οργάνωσης του αγώνα σε κάθε χώρο δουλειάς – μόνο τότε η άνεση που δείχνουν ξένα και ντόπια αφεντικά και το πολιτικό τους προσωπικό μπορεί να γίνει φόβος ότι η επίθεση θα μπλοκαριστεί!
Να μην περάσει η νέα αντιασφαλιστική επιδρομή- Όλοι στις συνελεύσεις, στις απεργίες και στους δρόμους να τους σταματήσουμε
Μόνιμη σταθερή δουλειά με δικαιώματα, με ανθρώπινους μισθούς, με ασφάλιση – περίθαλψη για όλους.
Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών
