Η οικονομική κρίση έπληξε την Αργεντινή πρν 10 περίπου χρόνια. Ως απάντηση στην κρίση, ξεπήδησε από τα κάτω και πήρε ταχύτατα διαστάσεις στις πόλεις, τις γειτονιές και τα χωριά, το «Κίνημα Αυτοοργάνωσης».Το Κίνημα αυτό αντιστάθηκε αποφασιστικά στη λήψη των κοινωνικά επώδυνων μέτρων και πρωτοστάτησε στη διεκδίκηση μέτρων ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων. Δεν έμεινε όμως εκεί. Υιοθέτησε, πρόβαλε και εφάρμοσε δημιουργική αντίσταση στην κρίση. Με αφετηρία τις αρχές της αλληλεγγύης, της πρωτοβουλίας και της συμμετοχής και υιοθετώντας μορφές άμεσης δημοκρατίας, πέρασε από τις δράσεις για την άμεση οικονομική επιβίωση στους άλλους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας: στον πολιτισμό, στην εκπαίδευση, στην πληροφόρηση, στην άθληση, στην καθημερινή συμπεριφορά. Μέσα από το “Kίνημα Αυτοοργάνωσης” ο ενεργός πολίτης ανέκτησε την εμπιστοσύνη στον εαυτό του, κέρδισε την εμπιστοσύνη του διπλανού του, έκανε ουσιαστική τη σχέση του με τον περιβάλλοντα χώρο.
Και έτσι ξεπήδησε ένας απίστευτος πλούτος εγχειρημάτων:
Συνελεύσεις γειτονιάς για τα τοπικά προβλήματα – Κοινωνικά κέντρα – Συλλογικές γιορτές σε πλατείες και δρόμους (το κίνημα «να κερδίσουμε τους δρόμους») – Oμαδικό παιδικό παιχνίδι – Αυτοσχέδια σχολεία και εκπαιδευτικές πρωτοβουλίες – Εργαστήρια επαγγελματικής κατάρτισης – Πρωτοβουλίες για την προσφορά ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης – Τηλεοπτικά κανάλια και ραδιοφωνικοί σταθμοί – Εκδόσεις, έντυπα και ιστοσελίδες – Μουσικά συγκροτήματα – Αθλητικοί αγώνες που αποποιήθηκαν την εμπορευματοποίηση της άθλησης – Τοιχογραφίες – Κινηματογραφικές δημιουργίες – Θεατρικές ομάδες γειτονιάς – Προβολές σε πάρκα και πλατείες – Ποιητικές βραδιές – Λαϊκές βιβλιοθήκες…
Μήπως, τελικά, η Αργεντινή δεν είναι τόσο μακριά μας;
