Το ταξίδι του 42ου Φεστιβάλ έφτασε και φέτος στο τέλος του με τις επιτυχημένες και πολύμορφες εκδηλώσεις το βράδυ του Σαββάτου στο μύλο Ματσόπουλου. Και όπως κάθε ταξίδι, μετά από μία μακρά πορεία είχε πολλές όμορφες στιγμές, αλλά και δυσκολίες που ξεπεράστηκαν με την αυταπάρνηση των μελών και φίλων της ΚΝΕ για να στηθεί πραγματικά μεγάλη γιορτή της νεολαίας που δεν συμβιβάζεται, της νεολαίας που αγωνίζεται, που δεν τα παρατά.
Οι μεγάλες και οι μικρότερες στιγμές των εκδηλώσεων του φεστιβάλ , η κάθε είδους πολιτιστική δραστηριότητα, οι ιστορικές εκθέσεις, οι συζητήσεις στα στέκια και τόσα άλλα έχουν τη σφραγίδα όλων αυτών που συμμετείχαν στην πραγματοποίησή τους .
Χαιρετίζουμε όλους τους συντρόφους, τα μέλη και τους φίλους του ΚΚΕ και της ΚΝΕ που δούλεψαν και προσέφεραν συνολικά και από κάθε πόστο για την επιτυχία των εκδηλώσεων του 42ου Φεστιβάλ, αποδεικνύοντας στην πράξη τη δύναμη των υλικών με τα οποία χτίζεται το Φεστιβάλ μας τόσες δεκαετίες. Τη δύναμη της συλλογικότητας, της συντροφικότητας, της συνειδητής προσφοράς, της καλής οργάνωσης, της πρωτοβουλίας, της αποφασιστικότητας, της αισιοδοξίας ότι θα τα καταφέρουμε.
Ο συνδυασμός του φετινού συνθήματος του Φεστιβάλ που είναι και σήμα κατατεθέν της ΚΝΕ “Αγώνας – Γνώση – Τόλμη – Αντοχή”, με τους στίχους του μεγάλου κομμουνιστή ποιητή, Ναζίμ Χικμέτ, “να προχωράς και εσύ, καθώς προβαίνει μπρος η Ιστορία”, εκφράζει με απόλυτη σχεδόν επικαιρότητα, τις απαιτήσεις που έχουμε από τους εαυτούς μας, το δρόμο που πρέπει να περπατήσει κάθε νέος, παιδί εργατικής – λαϊκής οικογένειας για να σταθεί απέναντι στη λαίλαπα παλιών και νέων αντεργατικών μέτρων, για να διεκδικήσει τη ζωή που χάνει, να παλέψει να ζει με βάση τις σύγχρονες δυνατότητες.
Γιατί για να τραβάς πάντα μπροστά χρειάζεται: Αγώνας για να ενώσουμε τις αγωνίες και τις προσδοκίες από τη ζωή των νέων με τις επαναστατικές, τις πιο πρωτοπόρες ιδέες για την κοινωνία που θα ικανοποιήσει τις σύγχρονες ανάγκες, για το σοσιαλισμό – κομμουνισμό.. Οργάνωση κοινής συλλογικής δράσης και διεκδίκησης, για να σπάμε την απογοήτευση και τη μοιρολατρία.
Γνώση των πραγματικών, των τεράστιων δυνατοτήτων που υπάρχουν σήμερα στην κοινωνία, των επιτευγμάτων της επιστήμης και της τεχνολογίας που έχουν δημιουργηθεί από το μυαλό και τα χέρια εκατομμυρίων εργαζομένων σε όλο τον κόσμο. Αλλά και γνώση των εμποδίων – των αιτιών που δεν επιτρέπει να τα απολαύσουμε, αιτίες που βρίσκονται στην καρδιά του καπιταλιστικού συστήματος.
Τόλμη ν’ αγωνιζόμαστε γι’ αυτό που “σε κάποιους μοιάζει αδύνατο”. Να βάζουμε και να παλεύουμε απαιτητικούς και δύσκολους στόχους, σε όλες τις συνθήκες, ακόμα και αν ο αρνητικός συσχετισμός βαραίνει στη συνείδηση των νέων. Κόντρα στο ρεύμα, με σταθερότητα, με πίστη στο σκοπό μας.
.Αντοχή στις δυσκολίες, στα διλήμματα και στους μηχανισμούς του συστήματος. Για να μην παρασυρόμαστε από τη ρουτίνα, τη συνήθεια, το συμβιβασμό. Να ετοιμαζόμαστε ολόπλευρα ιδεολογικά, πολιτικά, οργανωτικά για να ανταπεξέλθουμε σε όλες τις συνθήκες της ταξικής πάλης.
Το ίδιο το σύνθημα και το περιεχόμενο του 42ου Φεστιβάλ, έδωσε και θα δώσει δύναμη στους αγώνες από αύριο κιόλας, γιατί ακριβώς ακούμπησε το πλήθος των, τους έφερε σε επαφή με το ΚΚΕ, την ΚΝΕ, τις θέσεις μας. Γιατί εδώ χιλιάδες νέοι και νέες συζήτησαν για το καυτό θέμα: τι πρέπει να γίνει για να ζήσουμε καλύτερα.
Προχωράμε μπροστά λοιπόν, καθώς όλες οι δυνατότητες της παραγωγής, της τεχνολογίας, της επιστήμης δίνουν όλες τις προϋποθέσεις για να ζούμε καλύτερα!
Προχωράμε μπροστά, γιατί γνωρίζουμε ότι ο κόσμος των εκμεταλλευτών, ο καπιταλισμός, έφαγε τα ψωμιά του, έχει έρθει η ώρα να μπει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, να αντικατασταθεί από το σύστημα όπου κουμάντο θα κάνουν οι ίδιοι οι παραγωγοί του πλούτου, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.
Η σοσιαλιστική κοινωνία είναι η κοινωνία της πραγματικής ελευθερίας, της ζωής με δικαιώματα! Προχωράμε μπροστά, παλεύουμε και θα νικήσουμε!
Οδηγός μας είναι λόγια γραμμένα σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες από τις σημερινές , γραμμένα από μια μάνα μέσα από τις Φυλακές Αβέρωφ , που συμβουλεύει το παιδί της, την περίοδο μετά τη στρατιωτική ήττα του ΔΣΕ:
“Το πιο δύσκολο το πιο βαρύ είναι να νικάς την απογοήτευση και να ’ναι πάντα η ψυχή σου ψυχή μαχητή”
Λόγια τόσο επίκαιρα.. Λόγια που η ουσία τους παραμένει οδηγός για τα μέλη της ΚΝΕ τόσα χρόνια μετά…»
