Έχουμε πάψει ως κοινωνία να γιορτάζουμε τη σημερινή ημέρα, ως ημέρα μνήμης για την προσφορά των γονιών μας. Είμαστε μια ώριμη κοινωνία, που τους μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους, τους αντιμετωπίζει ως ισότιμα μέλη.
Είμαστε, όμως, δίκαιοι απέναντί τους; Παραμένουμε μια κοινωνία με διακρίσεις, προς τους απόμαχους της εργασίας, αλλά όχι απόμαχους της ζωής;
Δυστυχώς ναι…
Δυστυχώς, όσα μηνύματα κι αν δημοσιευθούν σήμερα, όσες ευχές κι αν κάνουμε, το πρόβλημα είναι ένα: πώς, με ποιον τρόπο, θα μπορέσουμε να θεωρήσουμε ότι οι ηλικιωμένοι συμπολίτες μας, παραμένουν ενεργοί, χρήσιμοι και ουσιαστικά μέλη της κοινωνίας μας.
Πολλά γίνονται, πολλά επιτυγχάνονται. Περισσότερα λείπουν, περισσότερα σχεδιάζονται.
Ακόμη, όμως, κι αν όλα τα ΚΑΠΗ του Δήμου μας λειτουργήσουν καλύτερα, ακόμη κι αν όλα τα μέσα θεραπείας, πρόληψης, ιατρικής φροντίδας και παροχής υπηρεσιών υγείας, είναι στον ύψιστο βαθμό, από την Πολιτεία και την Τοπική Αυτοδιοίκηση, ένα πράγμα δεν αναπληρώνεται: το χαμόγελο.
Αυτό, που χρωστάμε στους γονείς, στους θείους, στις θείες, στους ηλικιωμένους συμπολίτες μας. Για το ότι μας έφεραν στη ζωή, μας μεγάλωσαν, πόνεσαν και χάρηκαν μαζί μας, για εμάς, χωρίς καν να τα αντιλαμβανόμαστε όλα αυτά.
Σήμερα, που το ημερολόγιο γράφει «Παγκόσμια Ημέρα Τρίτης Ηλικίας», ας κάνουμε μια αρχή.
Ας χαρίσουμε ένα χαμόγελο!
Είναι η αρχή, για ένα αύριο
με περισσότερη ελπίδα,
με περισσότερη φροντίδα,
με περισσότερη αγάπη,
για τους ηλικιωμένους συμπολίτες μας.
Ο Δήμος Τρικκαίων εκκινεί τις διαδικασίες και παίρνει τις πρωτοβουλίες για βελτιώσεις στην καθημερινότητα, στην πρόνοια, στην υγεία.
Ο καθένας μας μπορεί να συνεισφέρει, ως άτομο και ως μέρος του συνόλου.
Ας το τολμήσουμε!
