Η επιστροφή στην κανονικότητα σημαίνει επανάκτηση της οικονομικής ανεξαρτησίας της χώρας. Και αυτό επιτυγχάνεται με μια «παραγωγική επανάσταση» που θα οδηγούσε στην αύξηση των θέσεων εργασίας και του εθνικού πλούτου.
Διανύουμε τον έβδομο χρόνο λιτότητας και ύφεσης στην Ελλάδα η οποία είναι τέταρτη στον παγκόσμιο δείκτη οικονομικής μιζέριας, με αυξανόμενους φορολογικούς συντελεστές, με ένα στρεβλό και αναποτελεσματικό ασφαλιστικό σύστημα και αύξηση της μαύρης εργασίας. Γραφειοκρατία, καθυστερήσεις στην απονομή δικαιοσύνης. Στη χώρα καταποντίστηκε η παραγωγή και ο εθνικός πλούτος. Επιχειρήσεις έκλεισαν ή έφυγαν από τη χώρα, ενώ οι πολιτικές που ακολουθούνται είναι πολιτικές αναδιανομής της φτώχειας και της ανέχειας. Η λογική που ακολουθείται είναι η μετρολογία των μνημονίων σε συνδυασμό με μια απλή λογιστική διαχείρισης αυτής της κατάστασης, χωρίς ελληνικό σχέδιο και πλάνο εξόδου. Αυτό όμως δεν ωφελεί πουθενά. Εδώ και τώρα χρειαζόμαστε ένα άλμα μεγαλύτερο απ’ τη φθορά.
Σταθερό μακροοικονομικό περιβάλλον, καλούς θεσμούς κοινωνικής οργάνωσης, αύξηση του κοινωνικού κεφαλαίου, αποδοτικό κι αποτελεσματικό δημόσιο τομέα, ένα μείγμα δημοσιονομικής πολιτικής που δε θα στρεβλώνει τα κίνητρα και θα είναι αναπτυξιακό, σύγχρονο σύστημα εκπαίδευσης, αποτελεσματικό σύστημα υγείας, υποδομές, ανταγωνιστικές αγορές προϊόντος, εργασίας και χρήματος και κίνητρα για την αύξηση των επενδύσεων, διαμόρφωση ενός εξωστρεφούς και εξαγωγικού προτύπου εγχώριας παραγωγής.
Υπάρχουν λοιπόν δυο δρόμοι: Να συνεχιστεί η διαιώνιση της αναδιανομής της φτώχειας και της ανέχειας ή να στραφούμε στην παραγωγή η οποία σημαίνει εθνικό πλούτο και θέσεις εργασίας.
Χρειαζόμαστε επειγόντως μια «παραγωγική επανάσταση» σε συνδυασμό με μια «αντίσταση ποιότητας».
1) Μείωση των φορολογικών συντελεστών. Επί επτά χρόνια συνεχόμενα αυξάνονται οι φορολογικοί συντελεστές και από την άλλη μειώνονται τα έσοδα του κράτους.
2) Μείωση του ασφαλιστικού κόστους. Ας μην κρυβόμαστε. Το μεγάλο ασφαλιστικό κόστος αυξάνει την αδήλωτη (μαύρη) εργασία.
3) Τράπεζες. Δεν μπορεί να γίνονται συνέχεια ανακεφαλαιοποιήσεις και επί της ουσίας να μην έχουμε ανοικτές τράπεζες, να μη έχουμε ρευστότητα, να μην έχουμε χρηματοδοτήσεις αποταμιεύσεις.
4) Σταθερότητα. Όσα κίνητρα και να δοθούν αν δεν υπάρχει πολιτική, οικονομική, φορολογική και κοινωνική σταθερότητα δεν πρόκειται να υπάρξει ανάκαμψη.
5) Αναπτυξιακός νόμος. Στοχευμένος με χρονοδιαγράμματα και ταχύτητα
6) Ταχύτητα στην απονομή δικαιοσύνης.
7) Πάταξη της γραφειοκρατίας. Δεν θα έρθει κανείς να επενδύσει αν δεν απλοποιήσουμε τις διαδικασίες και δεν διευκολύνουμε τις επενδύσεις.
8) Χρηματοδότηση. Υπάρχουν διάφορα μέτρα που «τρέχουν» για ενισχύσεις αλλά και τη στήριξη των επιχειρήσεων, αυτά πρέπει να γίνονται στοχευμένα και να είναι διαθέσιμα για όλους. Γιατί στην ουσία δεν υπάρχει χρηματοδότηση καθώς η χρήση χρηματοδοτικών εργαλείων είναι αποτρεπτική για τους περισσότερους επενδυτές.
9) Μείωση των τιμών των παραγωγικών συντελεστών, με ιδιαίτερη προσοχή μετά στις διακυμάνσεις των τιμών της ενέργειας
10) Βελτίωση της κοινωνικής προστασίας των ασθενέστερων οικονομικά ομάδων
11) Να σταματήσει η πολυνομία και κακονομία. Η ποιότητα της νομοθετικής διαδικασίας είναι εξαιρετικά προβληματική και αυτό έχει σοβαρές συνέπειες στην ίδια την υγεία της δημοκρατίας. Νόμοι κακογραμμένοι γεμάτοι αντιφάσεις και άσχετες τροπολογίες.
12) Στρατηγική προστασίας των «κρίσιμων» υποδομών (δίκτυα μεταφοράς και διανομής ενέργειας, οι υποδομές των τραπεζών, το δίκτυο υδροδότησης, τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας, τα συστήματα των αεροδρομίων) για τη διατήρηση των ζωτικών λειτουργιών της κοινωνίας, την υγεία, την δασική προστασία, την ασφάλεια την κοινωνική και οικονομική ευημερία των πολιτών.
Εμείς ως Περιφέρεια Θεσσαλίας έχουμε υλοποιήσει στην Περιφερειακή Ενότητα Καρδίτσας 375 έργα και επενδύσεις συνολικού προϋπολογισμού 415 εκατ. ευρώ. Όμως αυτό δεν είναι από μόνο του αρκετό. Χρειαζόμαστε ένα βήμα κοινής συνεισφοράς απ’ όλους. Και πρωτοβουλίες και όχι λόγια από την επίσημη πολιτεία.
Κώστας Αγοραστός: Tι χρειάζεται η χώρα για έξοδο από την κρίση
