Οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για το φορολογικό είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της γενικής πολιτικής γραμμής του. Το περιεχόμενο σάπιο , το περιτύλιγμα τάχα ριζοσπαστικό. Η ουσία είναι θυσίες για την ανταγωνιστικότητα των κεφαλαίων με πρόταση για γαρνιτούρα «την αύξηση των εσόδων μέσα από τη φορολόγηση του πλούτου».
Ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι βασικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας ήταν και είναι το χαμηλό επίπεδο δημοσίων εσόδων, που οδηγεί στην «ιδιωτικοποίηση του κοινωνικού κράτους» και στην εκτίναξη του δημόσιου χρέους. Άλλωστε και ο Γ.Μηλιός –στην ομιλία του στα Τρίκαλα-δήλωσε: «Το δημοσιονομικό πρόβλημα ….δεν είναι πρόβλημα υπερβολικά υψηλών δαπανών , είναι πρόβλημα χαμηλών εσόδων». Έτσι ,πρότεινε ως κλειδί για την επίλυση των οξυμμένων λαϊκών προβλημάτων την αύξηση των κρατικών εσόδων, που θα οδηγήσει στην αύξηση των κρατικών δαπανών και στον περιορισμό του δημόσιου χρέους. Δηλαδή η σημερινή τρικομματική κυβέρνηση τι κάνει ; Δεν προσπαθεί να αυξήσει τα κρατικά έσοδα , αφήνοντας την πολιτική μείωσης των κρατικών δαπανών ; Δηλαδή , τώρα , ποια η διαφορά;
Προσπαθεί να μας πείσει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι με την αύξηση των κρατικών εσόδων θα μειωθεί το χρέος , θα έχουν όφελος τα λαϊκά στρώματα που υποφέρουν. Αυτά δεν λεέι και η τρικομματική κυβέρνηση και καλεί σε νέες θυσίες το λαό;
Τι μας κρύβει ο ΣΥΡΙΖΑ; Δυο απλά πράγματα:
Πρώτο : Ποιος πληρώνει τα κρατικά έσοδα και ποιος ωφελείται από τις κρατικές δαπάνες. Μας αποκρύπτει ότι μοναδικός ωφελημένος από τον κρατικό προϋπολογισμό είναι οι επιχειρηματικοί μονοπωλιακοί όμιλοι που εισέπρατταν και εισπράττουν, σε διάφορες μορφές από φορολογικές ελαφρύνσεις μέχρι αναπτυξιακές επιδοτήσεις, ΣΔΙΤ και τη μερίδα του λέοντος από το πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων, που εκτίναξε την κερδοφορία τους όλο το προηγούμενο διάστημα.
Δεύτερο: Ποιος πληρώνει το μάρμαρο. Τα βάρη του προϋπολογισμού πλήρωναν και πληρώνουν πάντα τα λαϊκά στρώματα, μέσα από την έμμεση και την άμεση φορολογία. Η όποια διαφοροποίηση στον τρόπο ισοσκελισμού του δε συγκαλύπτει ότι μέσω του προϋπολογισμού γίνεται αναδιανομή του πλούτου από τα λαϊκά στρώματα προς το μεγάλο κεφάλαιο.
Έτσι, τελικά, συγκαλύπτει τον ταξικό χαρακτήρα του προϋπολογισμού ως εργαλείο καταλήστευσης των λαϊκών στρωμάτων για να τροφοδοτηθεί το κεφάλαιο.
Κυρίως όμως, οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ υπονοούν πως η ένταση της επίθεσης στα δικαιώματα των εργαζόμενων οφείλεται στο υψηλό χρέος και στα χαμηλά δημόσια έσοδα, στο Μνημόνιο και την τρόικα που το συνοδεύουν.
Πρόκειται για ακόμη μια αποπροσανατολιστική και παραπλανητική τοποθέτηση. Δεν μας εξηγεί έτσι γιατί το διαχρονικό χαρακτήρα η επίθεση στα δικαιώματα των εργαζόμενων δε γίνεται μόνο στην περίοδο της κρίσης αλλά γινόταν και στην περίοδο της ανάπτυξης που οι οικονομικοί δείκτες «ευημερούσαν». Δεν μας εξηγεί την κλιμάκωση της επίθεσης στα δικαιώματα των εργαζόμενων σε ολόκληρη την ΕΕ, από τη Γερμανία που δεν βρίσκεται σε κρίση, τη Βρετανία που είναι εκτός Ευρωζώνης, μέχρι την Ιρλανδία που ήταν ο «καλύτερος μαθητής» στην εφαρμογή αυτής της πολιτικής.
Εδώ μας κρύβει και κάτι άλλο ,ότι η επίθεση στα δικαιώματα των εργαζόμενων δεν έχει ως αιτία το υψηλό χρέος, την κρίση, το μνημόνιο, την τρόικα. Είναι αποτέλεσμα της ανάγκης των μονοπωλιακών ομίλων της ΕΕ να θωρακίσουν την κερδοφορία τους σε μια περίοδο που οξύνεται ο ανταγωνισμός τους με αναδυόμενες οικονομίες όπου οι μισθοί είναι πολύ χαμηλότεροι. Αυτή είναι η πολιτική της ΕΕ για την ανταγωνιστικότητα των ομίλων, κωδικοποιείται σε όλες τις αποφάσεις και τις οδηγίες της ΕΕ, από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ( που έχει σημαία ο ΣΥΡΙΖΑ) μέχρι τη σημερινή στρατηγική ΕΕ 2020, εφαρμόζεται σε όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ, εντός ή εκτός ευρώ, με μνημόνιο και τρόικα ή χωρίς, με κρίση ή με ανάπτυξη. Αυτή είναι η ουσία της γραμμή που ακολουθεί και θα ακολουθήσει κάθε μορφή ή παραλλαγή διαχείρισης του καπιταλισμού.
Ο ταξικός χαρακτήρας των προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ
Αναφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ στις θέσεις του ότι το «επικίνδυνο έγκειται, στην αντίληψη από μια γενιά πολιτών ότι η μη εκπλήρωση των φορολογικών τους υποχρεώσεων είναι νόμιμη».Αυτά δε λέει και η κυβέρνηση(η κατά Σύριζα εσωτερική τρόικα); Άλλωστε και η τρικομματική συγκυβέρνηση δενπροωθεί μεταβολές στο φορολογικό στο όνομα της «εξάντλησης της φοροδοτικής ικανότητας» συγκεκριμένων στρωμάτων του πληθυσμού; Και ο ΣΥΡΙΖΑ τι διαφορετικό λέει; Ότι η μοναδική άμεση μείωση των φορολογικών βαρών που προτείνει αφορά τα εξαθλιωμένα λαϊκά στρώματα που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Τέτοια φορολογική διάρθρωση θα υποχρεωθεί να προχωρήσει το σύστημα ανεξάρτητα από προθέσεις, απλά και μόνο γιατί τα συγκεκριμένα στρώματα του πληθυσμού δεν μπορούν να καταβάλλουν άμεσους φόρους. Άνθρακες ο θησαυρός λοιπόν.
Για τη φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου, ο ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθώντας και τις κατευθύνσεις της ΕΕ, «ξεχνά» τη διαφορά ανάμεσα στο μεγάλο κεφάλαιο και στην ατομική περιουσία που δεν διασφαλίζει και δεν μπορεί, λόγω μεγέθους, να διασφαλίσει διευρυμένη αναπαραγωγή κεφαλαίου. Έτσι, κατά το ΣΥΡΙΖΑ, ένα σπίτι που ιδιοκατοικείται ή το αγροτεμάχιο ενός μικροαγρότη και μια ξενοδοχειακή μονάδα εκατοντάδων στρεμμάτων με χιλιάδες εργαζόμενους είναι και τα δύο εξίσου πλούτος. Έτσι προτείνει το περιουσιολόγιο για το οποίο μιλάει και η σημερινή κυβέρνηση. Μα αυτό το μέτρο είναι απαραίτητο για την πολυπόθητη αύξηση των κρατικών εσόδων που μιλάει και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υποκριτικά προπαγανδίζει ότι το φορολογικό του πρόγραμμα προτείνει τη αύξηση της φορολόγησης των επιχειρήσεων, στο μέσο όρο της ΕΕ, Την ίδια όμως στιγμή, αποδεικνύοντας τα προσόντα του ως άξιο διαχειριστής της εξουσίας των μονοπωλίων αναφέρει με σαφήνεια ότι «κάθε αλλαγή στο επίπεδο της φορολογίας των επιχειρήσεων πρέπει να λαμβάνει υπόψη τα δεδομένα του φορολογικού ανταγωνισμού τόσο σε επίπεδο Ευρωζώνης, όσο και σε επίπεδο γεωγραφικής περιοχής της χώρας». Δηλαδή, σε απλά ελληνικά, δεν μπορούμε να αυξήσουμε τους φόρους στις επιχειρήσεις όσο η φορολογία στην ΕΕ και στην ευρύτερη περιοχή είναι χαμηλή. Άρα , πάλι άνθρακες ο θησαυρός…
Σε ό,τι αφορά την κλίμακα της φορολόγησης για τα φυσικά πρόσωπα, προτείνει «το ατομικό αφορολόγητο εισόδημα να προσδιορίζεται κατ’ έτος, σαν ποσοστό επί του, εκάστοτε, ορίου της φτώχειας. Με τα σημερινά δεδομένα το όριο είναι, για το 2013, στα επίπεδα των 12.000 ευρώ (…) Αύξηση του αφορολογήτου ορίου για κάθε παιδί. Προτείνουμε 2.000 ευρώ για το πρώτο και για το δεύτερο παιδί και 3.000 ευρώ για κάθε επόμενο». Ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθετεί στις προτάσεις του το επίσημο όριο της φτώχειας που βάζει η ΕΕ και το οποίο είναι αρκετά μειωμένο και κρύβει τη ζοφερή πραγματικότητα που βιώνει η συντριπτική πλειοψηφία του λαού…Στην ουσία ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι μια τετραμελής οικογένεια με εισόδημα ένα ευρώ πάνω από τις 16.000, πρέπει να φορολογείται και μάλιστα με «φορολόγηση όλων των εισοδημάτων των φυσικών προσώπων με την ίδια κλίμακα». Το εισόδημα των φυσικών προσώπων, είτε μισθός και σύνταξη, είτε κέρδη από μετοχές και μερίσματα, είτε κάποιο μικρό ή μεγάλο εισόδημα από νοίκι, θα φορολογείται, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ, με βάση την ίδια φορολογική κλίμακα. Από την ενιαία κλίμακα εξαιρούν του τόκους καταθέσεων, ανεξάρτητα από το ύψος, καταπώς ήδη ισχύει και προτείνεται από τους τραπεζίτες και τα άλλα τμήματα του κεφαλαίου
Για τα λαϊκά στρώματα που δεν είναι απολύτως εξαθλιωμένα, ο ΣΥΡΙΖΑ επιφυλάσσει συνέχιση της φοροεπιδρομής. Το αφορολόγητο όριο των 860 ευρώ το μήνα, η τεκμαρτή φορολόγηση των αυτοαπασχολούμενων και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και πάνω από όλα η ανάγκη να προκύψει από κάπου η αύξηση εσόδων του ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύει πως το φορολογικό πρόγραμμά του δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια «αναδιανομή της φτώχειας» ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα, συνέχιση της φοροεπιδρομής και αύξηση των φόρων σε μισθωτούς και αυτοαπασχολούμενους που τα εισοδήματά τους δεν έχουν ακόμα καταρρεύσει, μια φοροεπιδρομή στην ακίνητη περιουσία περιλαμβάνοντας και την αγροτική γη.
«Αυγό να πάρεις απ’ αυτόν, δεν έχει κρόκο μέσα»
Όμως, ακόμα και αυτές οι «δεσμεύσεις» του ΣΥΡΙΖΑ είναι απατηλές. Στο πρόγραμμα του ξεκαθαρίζεται ότι: «δεν είναι οι τελικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μια συνολική πρόταση για τον αναγκαίο διάλογο». Ανοίγει δηλαδή το δρόμο για τις μελλοντικές αναθεωρήσεις που θα έρθουν, όσο ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να πείσει την άρχουσα τάξη και την ΕΕ ότι έχει την αναγκαία «ωριμότητα» για να διαχειριστεί την κυβέρνηση, για να υπηρετήσει την εξουσία των μονοπωλίων. Άλλωστε αυτό έγινε αισθητό και από της δηλώσεις του Γ.Μηλιού στα Τρίκαλα. Μάλιστα και η «Αυγή» επιβεβαίωνε ακριβώς αυτήν την πρόθεση αναθεώρησης του φορολογικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ γράφοντας ότι «η κοστολόγηση είναι συνάρτηση του πολιτικού χρόνου. Δηλαδή πότε θα γίνουν εκλογές και έως τότε τι θα έχει περισωθεί».
Ο ΣΥΡΙΖΑ δρομολογεί από σήμερα την επανάληψη της γνωστής, από τον έτερο Καππαδόκη της Σοσιλαδημοκρατίας, το ΠΑΣΟΚ, τακτικής της «καμμένης γης». Θα βασίσει δηλαδή την αναντιστοιχία ακόμα και των σημερινών τοποθετήσεων με τις κυβερνητικές δράσεις του στην καταστροφή της ελληνικής οικονομίας λόγω της μακροπρόθεσμης λιτότητας. Με την έννοια αυτή το φορολογικό του πρόγραμμα δεν έχει πρακτική σημασία, γιατί άλλο θα εφαρμόσει…
Το φορολογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, στην πραγματικότητα, αφορά τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής, με φοροελαφρύνσεις προς το μεγάλο κεφάλαιο, και τσάκισμα των εργαζόμενων και φορολογικά, ενώ η όποια αναδιανομή των βαρών προτείνεται, αφορά αποκλειστικά την αναδιανομή μέσα στα λαϊκά στρώματα, με μια μικρή ελάφρυνση των εξαθλιωμένων που αντικειμενικά δεν μπορούν να καταβάλλουν άλλους φόρους σε βάρος στρωμάτων το εισόδημα των οποίων δεν έχει ακόμα καταρρεύσει
Τα περί «ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων» από τα επιπλέον φορολογικά βάρη που του φόρτωσε το κυρίαρχο μείγμα της διαχείρισης, είναι μόνο για «ξεκάρφωμα» και για να συντηρείται η βολική για το δίπολο συζήτηση, για το ποιος από τους δυο σφάζει καλύτερα. «Γαργάρα» -κατά το κοινώς λεγόμενο κάνουν- την κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, ενώ και η όποια καλυτέρευση της κατάστασης για το λαό που στενάζει, επαφίεται στους ρυθμούς ανάκαμψης των καπιταλιστικών κερδών και της οικονομίας, όπως ακριβώς ευαγγελίζονται η συγκυβέρνηση, μαζί και οι ιμπεριαλιστικοί Οργανισμοί (ΕΕ – ΔΝΤ).
Είναι επικίνδυνος για τα λαϊκά συμφέροντα ο ΣΥΡΙΖΑ που καλλιεργεί την αυταπάτη για δίκαιη φορολογία των εργαζόμενων μέσα στον καπιταλισμό, για ένα δικαιότερο καπιταλισμό.
Ο δρόμος για τους εργαζόμενους βρίσκεται στον αντίποδα της πολιτικής ΕΕ – μονοπωλίων. Σε μια πλατιά λαϊκή συμμαχία, γερά στερεωμένη σε κάθε τόπο δουλειάς, σε κάθε τόπο κατοικίας, με αντιμονοπωλιακό, αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό που με αφετηρία ένα πραγματικά ριζοσπαστικό πλαίσιο πάλης, διεκδικώντας να πληρώσει την κρίση το μεγάλο κεφάλαιο και απαιτώντας μεταξύ άλλων ως άμεσα μέτρα ανακούφισης, τη φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου με 45% για διανεμόμενα και μη κέρδη, την κατάργηση όλων των φοροαπαλλαγών για το μεγάλο κεφάλαιο και τους εφοπλιστές, την κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, κατάργηση του ειδικού φόρου στα καύσιμα, αφορολόγητο 40.000 ευρώ για το ζευγάρι και κατάργηση όλων των χαρατσιών, θα οργανώνει την πάλη με κατεύθυνση την αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Αυτός είναι ο μονόδρομος για τους εργαζόμενους, για την κάλυψη των αναγκών τους. Ο δρόμος της κοινωνικοποιημένης παραγωγής, του επιστημονικού κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας με εργατικό έλεγχο, ο δρόμος της εργατικής λαϊκής εξουσίας και οικονομίας
