Στην Ελλάδα είμαστε έτοιμοι να κατεβάσουμε τα ρολά και να πουλήσουμε το μαγαζάκι που μας άφησε ο παππούς, αντί πινακίου φακής. Η ευκολία με την οποία πολλοί Έλληνες θαυμάζουν τον Τσάβες, τον Μάο ή τον Ρούντολφ Ες και όχι το Στηβ Τζομπς, τον Μπίλ Γκέιτς ή το 16χρονο Τζακ Αντράκα που πριν λίγες μέρες ανακοίνωσε ένα νέο τεστ εντοπισμού κάποιας μορφής καρκίνου, είναι ενδεικτική του κινδύνου ενώπιον του οποίου βρισκόμαστε. Του κινδύνου, αν έχουμε να επιλέξουμε μεταξύ του νερού του Καματερού, της «Φραπελιάς» ή του τεστ Παπανικολάου και της πενικιλίνης, να προτιμήσουμε τα πρώτα γιατί τα δεύτερα ακούσαμε πως έχουν παρενέργειες και αποφέρουν κέρδη σε πολυεθνικές…
Λίγοι άνθρωποι έχουν απομείνει που δεν έχουν λάβει διαζύγιο με την κοινή λογική. Η πλειοψηφία συνήθως άγεται και φέρεται από ευκαιριακούς συρμούς.
Αν θέλεις να δεις το μέλλον ενός λαού ψάξε στα αρχέτυπα των χαρακτήρων που τον γοητεύουν. Η διόγκωση των δυο άκρων διαφέρει μόνο ως προς το πάχος του μουστακιού μεταξύ του Αδόλφου και του Ιωσήφ.
Οι οπαδοί είναι τόσο τυφλωμένοι από το μεταξύ τους μίσος που αδυνατούν να παρατηρήσουν την εκπληκτική ομοιότητα των ανακοινώσεων των δυο άκρων. Αν κλείσει κάποιος τα μάτια σε ένα δελτίο ειδήσεων και ακούσει το περιεχόμενο των ανακοινώσεων θα αντιληφθεί για του λόγου το αληθές.
Αντί πινακίου
Η συγκυρία που διανύουμε θυμίζει την παρακάτω ιστορία.
Ο γιός ενός εβραίου ήθελε να γίνει έμπορος και για το λόγο αυτό ήθελε να αγοράσει ένα κατάστημα. Βρήκε κάποιο, συζήτησε την τιμή και ζήτησε τη συμβουλή του πατέρα του.
«Αυτός που σου το πουλάει το έχει δημιουργήσει μόνος τους ή το κληρονόμησε…» ρώτησε ο πατέρας. Το έφτιαξε μόνος του, απάντησε η γιος. «Τότε δεν είναι ευκαιρία, να ψάξεις για κάποιον που τόχει κληρονομήσει, τον συμβούλεψε… Κάποιος που δεν έχει κοπιάσει μόνο μπορεί να το πουλήσει για ένα κομμάτι ψωμί…».
Η παραπάνω ιστορία λοιπόν θυμίζει την κοινωνία μας τα τελευταία χρόνια. Η κοινωνία μας έχει περιέλθει σε μια κατάσταση αποχαύνωσης, μετά από δεκαετίες σε μια ευημερία με δανεικά μέρος της οποίας εξασφάλισαν σαν αντάλλαγμα τη γεωστραγική σημασία της χώρας και την νοσταλγία της Δύσης για τον αρχαίο πολιτισμό των αξιών του οποίου θεωρούν πως αποτελούν συνέχεια οι δικές τους αξίες.
Δυστυχώς μοιάζουμε με τον ανόητο κληρονόμο που επειδή δεν έχει κοπιάσει για τίποτα τα θεωρεί όλα εύκολα και ετοιμάζεται να ξεπουλήσει περιουσία που άλλοι κόπιασαν με αντάλλαγμα κενές υποσχέσεις για σοσιαλιστικές ευημερίες και ζωή εμίρηδων από πετρέλαια που δεν έχουν βρει.
Είναι χαρακτηριστική η άνεση με την οποία ακόμη και πολιτικοί αρχηγοί της γενιάς της ευημερίας με δανεικά, εκστομίζουν πύρινους λόγους εναντίον της δημοκρατίας, της Ευρώπης και της Δύσης. Οι ίδιοι μιλάνε με θαυμασμό για δικτατορίσκους του τρίτου κόσμου, παραβλέποντας τη χαώδη, διαφορά που χωρίζει ακόμη και τα φτωχά στρώματα της Δύσης με τη μεσαία τάξη αυτών των καθεστώτων.
Παλιότερα η απόσταση αποτελούσε έναν ικανό λόγο να μην γνωρίζει κάποιος πως ήταν η ζωή σε απομονωμένες χώρες στην άλλη άκρη του πλανήτη. Στην εποχή του διαδικτύου και των κοινωνικών δικτύων το εμπόδιο είναι η ποσότητα των πληροφοριών, ο εθισμός των ανθρώπινων εγκεφάλων στην ευκολία της μασημένης τροφής και κυρίως η συναισθηματική ασφάλεια που εξασφαλίζει η αίσθηση κάποιου ανώριμου όταν ανήκει σε μια ομάδα.
Έχουμε μια κοινωνική πλειοψηφία που αδυνατεί να ξεχωρίσει το συμφέρον από τις αυταπάτες που καλλιεργούν οι επιτήδειοι. Αυτό μόνο αν βιώσουμε με οδυνηρό τρόπο πως οι επιλογές μας έχουν συνέπειες διορθώνεται. Αλλά χρειάζεται μια γενιά να «καεί» για να αρχίσει πάλι να βρίσκει ισορροπία το σκάφος Ελλάς. Αν δεν βουλιάξει εν τω μεταξύ.
Αυτό στο οποίο με γοητεύουν οι χρηματιστηριακές αγορές είναι ότι αποτελούν τον πλέον εξελιγμένο τρόπο στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού μέσω του οποίου καθένας λαμβάνει ότι ακριβώς αξίζει.
Σε αντίθεση με την πραγματική οικονομία που ενίοτε μπορεί να χρειαστεί να περάσουν δεκαετίες μέχρι να καταρρεύσει μια στρέβλωση, στο χρηματιστήριο διαρκεί κατά μέσο όρο από μερικούς μήνες μέχρι 2-3 χρόνια.
Capital.gr
