Πενήντα χρόνια από την αποφράδα ημέρα της 21ης Απριλίου 1967, όπου εγκαθιδρύθηκε η στρατιωτική Χούντα των Συνταγματαρχών,που παρέμεινε στην εξουσία μέσω βασανισμών, εξοριών, παντελούς υποβαθμίσεως της πνευματικής και πολιτιστικής δημιουργίας και κατέρρευσε υπό το βάρος του εθνικού διαχρονικού ονείδους της προδοσίας της μαρτυρικής Κύπρου, δυστυχώς δεν μπορεί κανείς σήμερα, εν μέσω των δραματικών συνεπειών του μνημονιακού «οδοστρωτήρα», να προχωρήσει σε θετικό απολογισμό για την Ελλάδα.
Αυτό, βέβαια, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να νομιμοποιήσει τους σημερινούς θλιβερούς θιασώτες των επιγόνων των Συνταγματαρχών, που εμφανίζονται μάλιστα και με ναζιστικό πρόσημο («Χρυσή Αυγή»), αφού η εγκαθίδρυση της δικτατορίας στην Ελλάδα αποτέλεσε το τελικό δράμα, που επέφερε στην πατρίδα μας ο καταστροφικός, από κάθε άποψη,Εμφύλιος Πόλεμος του 1945, έχοντας,μάλιστα,προηγηθεί η ανελέητη καταστροφή της χώρας από τις δυνάμεις του Γερμανικού Ναζιστικού Άξονα.
Άλλωστε, πέραν του οδυνηρού εθνικού εγκλήματος της προδοσίας της Κύπρου από τη Χούντα, το οποίο αποτελεί μέχρι σήμερα μέγιστη «θηλιά στο λαιμό» του Ελληνισμού, σε όλα τα επίπεδα η περίοδος της επταετούς δικτατορίας ήταν αρνητικότατη για την πορεία της Χώρας.
Καταρχήν στην οικονομία, όπου κάποιοι άφρονες ημιμαθείς σύγχρονοι υμνητές της Χούντας «μηρυκάζουν» περί δήθεν ελλείψεως χρεών κατά την περίοδο εκείνη, η αλήθεια είναι, ότι η Χούντα διόγκωσε το εξωτερικό χρέος κατά μιάμιση φορά από καταβολής του Ελληνικού Κράτους. Ειδικότερα, το συνολικό εξωτερικό χρέος της Ελλάδος, που, όπως είχε διαμορφωθεί με τις ρυθμίσεις των προπολεμικών χρεών,ανέρχονταν από το 1821 μέχρι και το 1966 σε 1.110 εκατομμύρια δολάρια περίπου, μέσα στα έξι χρόνια της Χούντας ξεπέρασε τα 2.700 εκατομμύρια δολάρια, δηλαδή μιάμιση φορά μεγαλύτερο από όσο είχε φθάσει σε διάστημα 145 χρόνων!!! Μάλιστα, μέρος των δανείων του κεντρικού προϋπολογισμού πραγματοποιούνταν τότε μέσω της Τραπέζης της Ελλάδος και δεν εμφανίζονταν στους λογαριασμούς του δημοσίου χρέους(άρθρο του Βήματος στις 20.10.1973 με πρωτοσέλιδο τίτλο «Ο Απολογισμός μιας εξαετίας, θυσίες και το κόστος»).
Επίσης, η Χούνταγιγάντωσε τον «παρασιτισμό» και την διαφθορά σε όλα τα επίπεδα,τόσο στην οικονομία, όσο και στους θεσμούς και υπονόμευσε βαθύτατα την έννοια της Πατρίδας,μέσω των γελοίων εθνικιστικών φληναφημάτων, με συνέπεια, αυτονόητα ζητήματα για την Ελλάδα, όπως η έννοια του πατριωτισμού, λόγω των «ανοιχτών πληγών» της Χώρας ως προς το ζήτημα της εθνικής ανεξαρτησίας της, με ευθύνη και των αντίστοιχων διανοουμένων εθνομηδενιστικής τάσεως, να γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τα ακροδεξιά και ναζιστικά μορφώματα.
Το ότι, κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, όπου η Ελλάδα μπήκε σε μία νέα ελπιδοφόρο περίοδο ειρήνης και ευημερίας του Λαού της, μέσω της προσπάθειας υπέρβασης του ιδιότυπου περιφερειακού Ελληνικού καπιταλισμού και των ιδεολογικών πολιτικών και άλλων στρεβλώσεων, δεν επιτεύχθηκαν αυτοί οι μεγάλοι στόχοι και σήμερα η Χώρα «βυθίζεται», λόγω της μνημονιακής κηδεμονίας, αυτό, σε καμία περίπτωση,δεν μπορεί να αποσείσει η να λειάνει τις απαράγραπτες εθνικές ευθύνες της Χούντας, η οποία, μάλιστα, έθεσε βαθειά τα θεμέλια και τις «ρίζες» γιατην «κακοδαιμονία» της Χώρας.
Βασική ευθύνη γιατην διάψευση των ελπίδων, κατά την περίοδο της ύστερης Μεταπολίτευσης, την σημερινή δραματική οικονομική κρίση και την ένταξη της Χώρας υπό διεθνή κηδεμονία, μέσω των αντιδραστικών και αντιαναπτυξιακών μνημονίων, φέρει το πολιτικό προσωπικό και τα κόμματα, που κυβέρνησαν έως σήμερα. Αντί να εξαλείψουν τις διαχρονικές «πληγές» του Ελληνικού Κράτους από την συγκρότησή του, που ήταν ο έντονος «παρασιτισμός» της οικονομικής ολιγαρχίας και η εξάρτησή της από ξένα κέντρα, καθώς και ο έντονος «πελατειασμός» του Κράτους και της κοινωνίας (όπου η Χούντα είχε μεγάλο μερίδιο στην παγίωση και διεύρυνση αυτών των φαινομένων),μεγιστοποίησαν αυτές τις στρεβλώσεις, εξαιτίας του «θανάσιμου εναγκαλισμού» τους με την «παρασιτική» εξαρτημένη ντόπια οικονομική ολιγαρχία, υπονομεύοντας, έτσι, το δημόσιο συμφέρον και τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά και την πραγματική Δημοκρατία, αφού σήμερα ενυπάρχουν οι προϋποθέσεις για έναν ιδιότυπο «εκφασισμό» και οπισθοδρόμηση της Ελληνικής κοινωνίας.
Πενήντα χρόνια μετά, ο στοιχειώδης φόρος τιμής από το λαϊκό κίνημα και τους Έλληνες πολίτες στους χιλιάδες συμπολίτες μας, που αγωνίστηκαν, φυλακίστηκαν και θυσιάστηκαν για την Ελευθερία και την Δημοκρατία κατά την περίοδο της ξενοκίνητης Χούντας, είναι ο αποτελεσματικός αγώνας για την ανατροπή του κλεπτοκρατισμού και του μνημονιακού «Αρμαγεδδώνα», μέσω της δημιουργίας ενός νέου Πολιτικού Υποκειμένου Ανατροπής και Αλλαγής του υπάρχοντος «ημιθανούς» πολιτικού εποικοδομήματος.
Του Γεωργίου Παπασίμου
Site: http://www.gpapasimos.gr/
