Η Τοπική Διοίκηση με τη συνδρομή πολιτικών και άλλων παραγόντων οργάνωσε το τελευταίο διάστημα μια σειρά «εκδηλώσεις τιμής» για την εθνική αντίσταση. Σ’ αυτές εμφανίστηκαν ως τιμητές της, με δακρύβρεχτα λογύδρια και καταθέσεις στεφάνων, οι ιδεολογικοί και πολιτικοί απόγονοι της αστικής τάξης, όπως και των διαφόρων ομάδων της, «Χ» , ΜΑΥ, ΕΔΕΣ.
Ο στόχος τέτοιων εκδηλώσεων αφορά το σήμερα, όχι το χθες: διαστρεβλώνουν, παραχαράσσουν την ταξική πάλη που αναπτύχθηκε στην Ελλάδα όλη τη δεκαετία του ‘40, από το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο και το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, για να παρουσιάσουν δήθεν ότι όλοι, αστοί και προλετάριοι ήταν ενωμένοι, ότι δήθεν όλοι μαζί διώξανε τον κατακτητή. Δηλαδή και σήμερα, στο όνομα μιας τέτοιας «ενότητας» όλοι μαζί θα πρέπει να κάνουμε θυσίες, όλοι μαζί να πληρώσουμε την κρίση του κεφαλαίου.
Ωστόσο, η ιστορία της δεκαετίας του 40, τους διαψεύδει, διδάσκει: Η ταξική πάλη ανάμεσα στην αστική και στην εργατική τάξη και τ’ άλλα λαϊκά στρώματα διεξάγεται ασίγαστα ακόμη και σ’ αυτήν την περίοδο. Η κατοχή δεν κατάργησε – ούτε ήθελε φυσικά να καταργήσει – το υπάρχον κοινωνικοοικονομικό σύστημα.
Ο Β’ Παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός πόλεμος , παιδί της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 1929- 1933, ήρθε να λύσει το εδαφικό ξαναμοίρασμα σφαιρών επιρροής ανάμεσα σε δυο ομάδες καπιταλιστικών κρατών: Αγγλία, Γαλλία, ΗΠΑ, και Γερμανία, Ιταλία, Ιαπωνία από την άλλη. Στόχευση κοινή και των δυο ομάδων, η ανατροπή του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ.
Η κατάκτηση της Ελλάδας απ’ τον γερμανοϊταλικό και το βουλγαρικό φασισμό, το 1941, όξυνε στο έπακρο τις αντιθέσεις της ελληνικής κοινωνίας, ενώ έβαλε σε μεγάλη δοκιμασία όλες τις τάξεις και τα κόμματα της χώρας. Κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές δραπετεύουν από τους τόπους εξορίας, αφού η δικτατορία της αστικής τάξης με επικεφαλής το Μεταξά, αρνείται να τους απελευθερώσει. Χαρακτηριστικά, το Γενικό Γραμματέα της ΚΕ Νίκο Ζαχαριάδη, τον παραδίδει στην Γκεστάπο, κι αυτή τον στέλνει στο στρατόπεδο Νταχάου.
Την ίδια στιγμή, η στάση της αστικής τάξης είναι συνεπέστατη με τους προκατόχους τους της τεταρτοαυγουσιανής δικτατορίας : ένα τμήμα της επιλέγει το δρόμο της ανοιχτής συνεργασίας με τους κατακτητές, οι γνωστοί «δοσίλογοι», που σχημάτισαν τις κατοχικές κυβερνήσεις με πρωθυπουργούς τους Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλο και Ι. Ράλλη, ένα τμήμα μαζί και το Παλάτι, διαφεύγει στην Αίγυπτο και ένα άλλο… «απουσιάζει».
Οι «παράνομοι» -κατά το αστικό δίκιο-, σπεύδουν να ανασυγκροτήσουν το ΚΚΕ. Να οργανώσουν την Αντίσταση κατά των κατακτητών. Το Νοέμβρη δημοσιεύεται το «ανοιχτό γράμμα προς τον ελληνικό λαό» του Νίκου Ζαχαριάδη, από τα μπουντρούμια της Κρατικής Ασφάλειας. Στην κατεύθυνση αυτή κινείται μετέπειτα η δράση του ΕΑΜ. Η οργάνωση του αγώνα περνά στην εργατική τάξη, που συμμαχεί με μεγάλα τμήματα της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς, τα λαϊκά στρωμάτων των πόλεων. Δημιουργείται το Εργατικό Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, και το Σεπτέμβρη το ΕΑΜ, στη συνέχεια πλήθος λαϊκών και νεολαϊστικων οργανώσεων που συσπείρωσαν το 90% του ελληνικού λαού.
Όσο ο ΕΛΑΣ απελευθερώνει περιοχές, τόσο δημιουργούνται φύτρα λαϊκής εξουσίας στην Αυτοδιοίκηση, Δικαιοσύνη, στον πολιτισμό, στην παιδεία. Το Μάρτη του 1944 ορκίζεται η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ), γίνονται εκλογές , με μεγάλη λαϊκή συμμετοχή και όπου για πρώτη φορά ψηφίζουν οι γυναίκες και οι νέοι από 18 χρόνων
Η δράση του λαού μέσα από το ΕΑΜ περιλαμβάνει όλες τις μορφές πάλης: Απεργίες, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια, διαβήματα, ένοπλη οργάνωση. Σώζει το λαό από την πείνα. Χάρη στη δράση του δε στάλθηκε ούτε ένας εργάτης για να δουλέψει στα γερμανικά εργοστάσια, με εξαίρεση αυτούς που είχαν συλλάβει ομήρους οι Γερμανοί. Δε στάλθηκε ούτε ένας για να πολεμήσει κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Χιλιάδες κομμουνιστές και άλλοι ΕΑΜίτες δώσανε τη ζωή τους. Η Καισαριανή, το Κούρνοβο, το Χαϊδάρι, ο Αϊ-Στράτης, είναι μερικοί μόνο από τους τόπους της θυσίας.
Την Άνοιξη του 1944 ο ΕΛΑΣ είχε υπό τον έλεγχό του τα 2/3 της χώρας και τη στιγμή της απελευθέρωσης περισσότερο από το 90% του εδάφους.
Έτσι καταφέρνει η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα να αντιμετωπίζουν όχι μόνο τον ξένο κατακτητή αλλά και την ντόπια ένοπλη αντίδραση , τις οργανώσεις της αστικής τάξης: από τη «Χ» του Γρίβα, την ΠΑΟ, τη ΜΑΥ, ως τα Τάγματα Ασφαλείας. Επίσης, τον ΕΔΕΣ, το αντίβαρο των αστικών δυνάμεων στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ που δημιουργήθηκε και έδρασε τα σχέδια και τις λίρες της Μ. Βρετανίας.
Η ταξική πάλη στην Ελλάδα φτάνει ως την ένοπλη σύγκρουση το Δεκέμβρη του 44, μετά την απελευθέρωση. Ο αστικός πολιτικός κόσμος στηριγμένος στους Άγγλους ιμπεριαλιστές συμμάχους του επιδιώκει να τσακίσει το λαϊκό κίνημα, να επιβάλει την αστική εξουσία, να ξαναοργανώσει το κράτος του. Στις 33 μέρες των μαχών της Αθήνας και του Πειραιά, το ΚΚΕ, το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ γράφουν λαμπρές σελίδες. Ο ηρωισμός, η αυτοθυσία έφτασαν στο επίπεδο που χαρακτηρίζει κάθε μαχόμενο λαϊκό κίνημα που έχει το δίκιο με το μέρος του.
Ο αστικός πολιτικός κόσμος είχε βαθιά συνείδηση, ότι ο αγώνας κατά των καταχτητών είχε ταξικό περιεχόμενο. Και τότε κατανοούσε πολύ καλά, πως ο ερχομός των λαϊκών μαζών στο προσκήνιο, έστω με αφετηρία την εθνική απελευθέρωση, δε γινόταν να περιοριστεί σ’ αυτήν, απ’ τα ίδια τα πράγματα, αφού το εθνικοαπελευθερωτικό στοιχείο και το ταξικό συνυπήρχαν. Γνώριζαν ότι στην πορεία της πάλης, θα οξύνονταν και τα αντικαπιταλιστικά κριτήρια των λαϊκών μαζών.
Και σήμερα το βαθύ ταξικό κριτήριο για να προασπίζεται τα συμφέροντά της, ακολουθεί την αστική τάξη και τους εκφραστές της, που οργανώνει τέτοιες φιέστες. Επιδιώκουν την παραχάραξη για να μη μάθει ποτέ η νεολαία την αληθινή εθνική αντίσταση, για να μην παραδειγματιστεί απ’ αυτή, αντίθετα να σκέφτεται και να δρα στα πλαίσια μιας «ενότητας», και ενός «μονόδρομου», όπου πάντα κερδισμένοι θα είναι οι αστοί. Γι’ αυτό και τα σχολικά βιβλία ιστορίας του όποιου Υπουργείου, της όποιας αστικής κυβέρνησης αναποδογυρίζουν την πραγματικότητα. «Τιμάνε» την «καθαρμένη» από την ταξική πάλη εθνική αντίσταση, γιατί γνωρίζουν ότι η ταξική πάλη κινεί την ιστορία, γιατί έχουν επίγνωση ότι εκπροσωπούν το γερασμένο, όσες «φρέσκιες διαχειριστικές προτάσεις» και να ανασύρουν.
Ειδικά σήμερα τους ανησυχεί ακόμα περισσότερο το σοβαρό ενδεχόμενο μαζικού απεγκλωβισμού από την πολιτική τους, η οργάνωση της λαϊκής πάλης, η πολιτική αστάθεια του συστήματός τους. Κάνουν και θα κάνουν ό,τι περνά απ’ το χέρι τους για να τα αποτρέψουν, αφού η τάξη τους εκφράζει το αντιδραστικό, η κρίση τους κλονίζει το σύστημά τους. Πάνω απ’ όλα γιατί φοβούνται ότι το λαϊκό κίνημα θα χαράξει το δικό του δρόμο εξόδου από την κρίση τους, διεκδικώντας τη δικιά του εξουσία, τη λαϊκή, καταργώντας το σύστημά τους, οριστικά. Με τέτοιο πνεύμα, λαός και νεολαία θα τιμήσουν την αληθινή Εθνική Αντίσταση την Κυριακή 4 Δεκέμβρη στο Γοργοπόταμο, στην εκδήλωση που διοργανώνει η ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ.
Η Επιτροπή Περιοχής Θεσσαλίας του ΚΚΕ
