Όσες φορές επιχειρούμε κάποιες πεζοπορικές διαδρομές στην ευρύτερη περιοχή των Μετεώρων, κοινή είναι η η διαπίστωση της έλλεψης των άρτια σημαδεμένων μονοπατιών που θα έδιναν τη δυνατότητα στους ενδιαφερόμενους να γνωρίσουν την εντυπωσιακότερη ίσως από άποψη γεωμορφολογίας περοχή της χώρας μας. Λέγοντας ευρύτερη περιοχή εννοούμε όλη την έκταση που κατέχουν οι εντελώς ιδιότυποι βραχώδεις σχηματισμοί από τον Μύκανη ποταμό βόρεια και ανατολικά μέχρι την Καλαμπάκα νότια και τον Πηνειό ποταμό δυτικά.
Αν εξαιρέσουμε τον χώρο γύρω από τα ενεργά μοναστήρια, που αποτελεί ένα μικρό μόνο τμήμα της εν λόγω περιοχής, η υπόλοιπη είναι terraincognita, γνωστή περισσότερο στους κυνηγούς παρά στους πεζοπόρους και τους φυσιολάτρες.
Είναι κρίμα να μένει άγνωστη, ή μάλλον κρυμμένη, απόκομμένη από κάθε πιθανότητα ανάδειξης και ανάπτυξης αν και το φυσικό και το αισθητικό ενδαφέρον της συνδυάζεται με την πολύ εύκολη πρόσβαση. Βρίσκεται δίπλα σε πόλεις και οικισμούς, υπάρχει καλό οδικό δίκτυο αλλά και πλήθος «μονοπατιών» που χρησιμοποιούν οι κτηνοτρόφοι κυρίως ή που συνέδεαν παλιότερα τους οικισμούς. Αυτά πολύ εύκολα μπορούν να ανοιχτούν και να σημαδευτούν εντασσόμενα σε ένα πυκνό δίκτυο τοπικών μονοπατιών που θα χαρακτηρίζουν το Γεωπάρκο των Μετεώρων. Γιατί πρέπει επιτέλους η περιοχή να ανακηρυχθεί σαν γεωπάρκο δίνοντας ώθηση στον τουριστικό κλάδο ολόκληρου του νομού. Ασφαλώς στα όρια του γεωπάρκου δεν μπορούν να περιλαμβάνονται οι ενεργές μονές για λόγους σεβασμού της μοναστικής ζωής.
Έτσι μπορούν να χωροθετηθούν οι δράσεις άθλησης και αναψυχής, να στηριχθεί η περιβαλλοντική εκπαίδευση, να περιοριστεί η παράνομη υλοτομία και το κυνήγι, να προβληθεί η τοπική παράδοση.
Αυτές είναι κάποιες από τις σκέψεις που αυθόρμητα έρχονται στον νου μας και αποτελούν θέμα συζήτησης με αφορμή μια από τις συχνές πορείες του συλλόγου μας στην πολύ ενδιαφέρουσα από κάθε άποψη περιοχή. Πορεία σαν και αυτή της περασμένης Κυριακής που το χιόνι, κάπως ασυνήθιστο για την περιοχή σημάδεψε με τρόπο μοναδικά όμορφο.
