«Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ελλάδα: Είναι το φάντασμα της ’’νεοκολληγοποίησης’’» του αγροτικού κόσμου, έναν αιώνα περίπου μετά την κατάργηση των τσιφλικιών.
Οι αγροτικές κινητοποιήσεις σε όλη την Ελλάδα αποτελούν την ύστατη «κραυγή αγωνίας» των Ελλήνων αγροτών μπροστά στο διαφαινόμενο «ξεκλήρισμα» της μικρομεσαίας αγροτιάς, που υπήρξε ο βασικός πυλώνας της Ελληνικής περιφέρειας, αλλά και της παραπαίουσας υπό χρεοκοπία Ελληνικής οικονομίας.
Ο μνημονιακός «όλεθρος» για την Χώρα είχε τελικά ιδιαίτερα δραματικές επιπτώσεις στον αγροτικό τομέα, δημιουργώντας συνθήκες οξύτατης «νεοκολληγοποίησης» της πλειοψηφίας της αγροτικής τάξης. Αφού προηγήθηκαν διάφορα φοροεισπρακτικά μέτρα κατά των αγροτών κατά την προηγούμενη περίοδο του μνημονιακού «οδοστρωτήρα», σε συνδυασμό με την δραματική αύξηση του κόστους παραγωγής και την μη επίλυση των χρονίων διαρθρωτικών προβλημάτων, επιχειρείται σήμερα το «τελικό χτύπημα», με την δραματική αύξηση των φόρων και των ασφαλιστικών εισφορών, που τσακίσουν την παραπαίουσα, ήδη, μικρομεσαία αγροτιά.
Η πορεία και η κατάληξη του αγροτικού ζητήματος στην Ελλάδα από την σύσταση του Ελληνικού Κράτους (1830) έως σήμερα καταδεικνύει, περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, τις τρομακτικές στρεβλώσεις του Ελληνικού περιφερειακού καπιταλιστικού συστήματος, με την απουσία σοβαρής εθνικής αστικής τάξης (στην θέση της υπάρχει η παρασιτική οικονομική ολιγαρχία, με έντονα τα μαυραγοριτικά στοιχεία της «αρπαχτής» και του προσωπικού πλουτισμού), αλλά και την απουσία σοβαρού κεντρικού Κράτους και αντίστοιχων δομών, μέσω του οποίου θα υπήρχαν, ως στοιχειώδης άμυνα, πολιτικές, που δεν θα οδηγούσαν στο Ελληνικό αγροτικό «παράδοξο» των τεράστιων ελλειμμάτων στο αγροτικό ισοζύγιο και θα απέτρεπαν τον «εφιάλτη της νεοκολληγοποίησης».
Μία από τις βασικότερες αιτίες της χρεοκοπίας της Ελλάδος είναι οι εγκληματικές πολιτικές της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας και του πολιτικού προσωπικού, που κυβέρνησε την Χώρα διαχρονικά, έναντι της αγροτικής τάξης και της ανάπτυξης του πρωτογενούς οικονομικού τομέα, σε συνδυασμό με την απαραίτητη σύνδεση αυτού με τον δευτερογενή διατροφικό τομέα. Ο χώρος αυτός, ενώ αποτέλεσε το οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό στήριγμα του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου της Χώρας, υπήρξε ο πλέον παραμελημένος τομέας, με ελάχιστες δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις.
Το «εθνικό αυτό έγκλημα» ξεκίνησε από τον εσφαλμένο προσανατολισμό και κατεύθυνση της αγροτικής ανάπτυξης, με την διόγκωση της φυτικής παραγωγής έναντι της κτηνοτροφίας και της αλιείας, την αποδοχή των βασικών κατευθυντήριων γραμμών της ΚΑΠ, που έχει ως συνέπεια, το 80% των πόρων να κατευθύνεται στον πλούσιο Βορρά, έναντι των Χωρών του Νότου, την αποδοχή των καταστρεπτικών Κανονισμών με την ατζέντα 2000 – 2006, για τα λεγόμενα «εθνικά προϊόντα» (βαμβάκι, καπνός, λάδι κ.λπ.), την απεμπόληση των μεγάλων ευκαιριών, λόγω του παγκόσμιου διατροφικού «Τσερνομπίλ», αφού, αν υπήρχε εθνικός σχεδιασμός και πολιτική βούληση, θα μπορούσε η Ελλάδα να μετατραπεί σε πρότυπη αγροτική Χώρα, με βιολογικά και επώνυμα προϊόντα και η καταστροφή ολοκληρώθηκε κατά την περίοδο της μνημονιακής «λαίλαπας».
Οι ευθύνες, μάλιστα, των μνημονιακών κυβερνήσεων και του «συστήματος παρακμής», που ελέγχει την Χώρα, είναι τεράστιες, αφού δεν έκαναν, έστω και σ’ αυτή την ιστορικά καταστροφική φάση για την Ελλάδα, το αυτονόητο εθνικό καθήκον για την Ελληνική οικονομία και την Σωτηρία του Λαού: Να ενισχύσουν, δηλαδή, στοχευμένα τον πρωτογενή αγροτικό τομέα, δημιουργώντας συνθήκες καταπολέμησης της τρομακτικής ανεργίας του 30%, με ανάπτυξη μικρομεσαίων ανταγωνιστικών βιομηχανιών διατροφικών προϊόντων, με πρώτο στόχο την κάλυψη των διατροφικών αναγκών του Ελληνικού Λαού και την μείωση του αγροτικού ελλείμματος.
Το ιστορικό αυτό εθνικό καθήκον, που όφειλε να θέσει σε προτεραιότητα και να υλοποιήσει άμεσα η σημερινή Κυβέρνηση, εφαρμόζοντας, όπως είχε δεσμευθεί, ένα συνεκτικό εθνικό στρατηγικό σχέδιο για την γεωργική παραγωγή στην Ελλάδα, με σύγχρονες υποδομές, με προτεραιότητα στα ποιοτικά και βιολογικά προϊόντα, την σύνδεση της παραγωγής και του χωραφιού με την μεταποίηση, μέσω ισχυρών συνεταιρισμών και άλλων μορφών συλλογικής δράσης, την μετατροπή της Ελλάδος σε κέντρο γενετικού παραγωγικού υλικού και την αποτροπή της «νεοκολληγοποίησης», μέσω της συλλογικής αξιοποίησης της δημόσιας γης (εκκλησιαστική – μοναστηριακή περιουσία, διακατεχόμενες εκτάσεις, δάση και ερημοποιημένα τμήματα), φαίνεται να «ξεθωριάζει» και να υποχωρεί μπροστά στις επιταγές των ξένων κερδοσκόπων και το «άγος» των διαχειριστικών μνημονιακών δεσμεύσεων.
Γ. Παπασίμος: Η αγροτική τάξη και το «φάντασμα» της «νεοκολληγοποίησης»
