Την Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου, 9μ.μ., στο Υπαίθριο Δημοτικό Θέατρο Τρικάλων (Φρούριο) το ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης παρουσιάζει τη θεατρική παράσταση «ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΦΩΝΗ» μια σύνθεση μονόπρακτων του Ζαν Κοκτώ με την Κερασία Σαμαρά και τους Αλέξανδρο Νταβρή και Νικόλα Μπράβο.
Διοργάνωση ΟΑΠΚΦΑ ΔΗΜΟΥ ΤΡΙΚΚΑΙΩΝ «Ο ΑΣΚΛΗΠΙΟΣ».
Η παράσταση ανεβαίνει σε μετάφραση Μάριου Πλωρίτη, σκηνοθεσία Γιάννη Ιορδανίδη, σκηνικά Λαλούλας Χρυσικοπούλου, κοστούμια Ελένης Δουνδουλάκη.
ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΗΧΟ ΤΩΝ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ…
Ήταν καλοκαίρι του 1973, όταν πήγαινα στο Παρίσι για σπουδές θεάτρου ως υπότροφος της γαλλικής κυβέρνησης και ήξερα πως δύο από τα πιο αγαπημένα πρόσωπα, ο Κοκτώ και η Πιάφ, δεν θα ήταν εκεί. Κατά μία περίεργη σύμπτωση της τύχης, ο Κοκτώ «έφυγε» λίγες ώρες αργότερα από την Πιάφ, την ίδια μέρα, στις 11 Οκτωβρίου του ’63. Έτσι, στερήθηκα τη χαρά να γνωρίσω από κοντά εκείνη, αλλά και αυτόν που ο Ζενέ αποκαλούσε «Κοκτώ, ο Έλληνας!», γιατί κυριολεκτικά ήταν ερωτευμένος με την Ελλάδα.
Στο Παρίσι, όμως, μπορεί να μην είχα την τύχη να γνωρίσω προσωπικά τον ίδιο τον Κοκτώ, γνώρισα όμως πολλούς ανθρώπους που όχι απλά τον γνώριζαν, αλλά είχανε δουλέψει και μαζί του. Ένας απ’ αυτούς, ο πιο σημαντικός, ήταν ο άνθρωπος που έζησε κοντά του πολλά χρόνια και υπήρξε πηγή έμπνευσης και ο ερμηνευτής πολλών θεατρικών του έργων και κινηματογραφικών του ταινιών. Και δεν ήταν άλλος από τον Ζαννό, όπως φωνάζαμε οι φίλοι, τον Ζαν Μαραί. Κάνοντας παρέα με τον Μαραί, κυριολεκτικά ήμουν γεμάτος από Κοκτώ, όχι μόνο στις συζητήσεις, στις αναμνήσεις, στα ανέκδοτα, αλλά και στην πιο απλή καθημερινότητα, όπως το να τρώς σε πιάτα που είχε ζωγραφίσει ο Κοκτώ ή να σβήνεις το τσιγάρο σου σ’ ένα σταχτοδοχείο που έφερνε την υπογραφή του.
Αργότερα, γνώρισα – μεταξύ άλλων – και συνεργάστηκα μαζί τους, τις μεγάλες κυρίες του Γαλλικού Θεάτρου και ερμηνεύτριες των κινηματογραφικών ταινιών του Κοκτώ, την Μαρία Καζαρές, την εκπληκτικής ομορφιάς πριγκίπισσα του «Ορφέα», την Σιλβιά Μονφόρ, την αλησμόνητη Εντίθ Ντε Μπεργκ στον «Δικέφαλο Αετό» και την εκπληκτική Εντβίζ Φεγιέρ, την βασίλισσα της ίδιας ταινίας.
Μέσα λοιπόν απ’ αυτούς τους ανθρώπους που ζήσανε απο τόσο κοντά και ως το τέλος της ζωής του τον Κοκτώ, είναι σαν να τον γνώρισα κι εγώ, κι έτσι όταν ήρθε η στιγμή – πάντα τόχα στο νου μου – να σκηνοθετήσω τους πιο διάσημους μονολόγους του από το «Θέατρο Τσέπης» και την «Ανθρώπινη Φωνή», που έδωσε και τον τιτλο στην παράσταση, είχα να κάνω με κείμενα γνώριμα και οικεία. Σκέφτηκα μάλιστα να «μπολιάσω» την παράσταση μ’ ένα «ηχητικό παρόν» της μεγάλης Εντίθ Πιάφ – κατά κόσμο κυρίας Λαμπούκα – αλλά και του Ζακ Μπρελ, που συντρόφευαν πάντα τα χρόνια του Παρισιού, αλλά και όλη μου την ζωή από κει και πέρα.
Σήμερα, στην πρώτη μου συνεργασία με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. της Ρούμελης – συντροφιά με πρόσωπα που με χαρά ξαναβρίσκω ή με πρόσωπα που συναντιέμαι για πρώτη φορά – καταθέτω μια προσωπική «ανάγνωση» των έργων του Κοκτώ, και αφιερώνω την παράσταση στην μεγάλη κι αγαπημένη Έλλη Λαμπέτη. Ένα θεατρικό και μαζί κινηματογραφικό πλησίασμα, μέσα από το σήμερα, που επιβεβαιώνει την άποψη πως ο δημιουργός της «Ανθρώπινης Φωνής» είναι σύγχρονος και διαχρονικός.
