Μέσα στην παραγωγή οι άνθρωποι έρχονται μεταξύ τους σε συγκεκριμένες σχέσεις, αυτές καθορίζουν και το χαρακτήρα όλων των κοινωνικών σχέσεων. Ποιος έχει το πάνω χέρι στην οικονομική σχέση, εξαρτάται από το ποιος είναι ο ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής. Στη δική μας εποχή, τον καπιταλιστικό τρόπο οργάνωσης, η αστική τάξη, είναι η οικονομικά κυρίαρχη γιατί κατέχει τα μέσα παραγωγής, με την εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας της αντίπαλης τάξης, της εργατικής. Αυτή η βασική αντίθεση, κεφαλαίου- εργασίας, διαπερνά όλη την εποχή του καπιταλισμού, φυσικά βρίσκει αντανάκλαση και στο επίπεδο των ιδεών. Κυρίαρχη ιδεολογικά είναι η κυρίαρχη οικονομικά τάξη.
Οι καπιταλιστές φτιάχνουν το σχολειό, το δίκιο- τους νόμους, την ηθική, την ενημέρωση, με ένα βασικό στόχο: να βοηθάνε να μην κλονίζεται η κυριαρχία τους, να στηρίζεται το σύστημά τους, ανεξάρτητα τι κυβερνητικό μανδύα παίρνει σε κάθε εποχή αυτό το σύστημα. Η ύπαρξή τους είναι όρος για να αναπαράγεται πολύμορφα, δουλεμένα, προσαρμοσμένα σε κάθε φάση, πάντα όμως η αστική ιδεολογία και πολιτική. Έτσι συνέβαινε κι έτσι θα συμβαίνει σε κάθε ταξική κοινωνία.
Φυσικά μέσα στους κόλπους της αστικής τάξης συνυπάρχουν, συχνά μάλιστα συγκρούονται, τα επιμέρους συμφέρονται τμημάτων του κεφαλαίου. Εκφράζεται και στις μέρες μας αυτή η αντίθεση, στο πώς κάθε τμήμα του κεφαλαίου βλέπει την έξοδο από την κρίση, με «περιοριστικό» ή με «επεκτατικό» μείγμα.
Ωστόσο, αστικά πολιτικά κόμματα και δημοσιολόγοι τους, αυτοαποκαλούμενοι «αριστεροί» επιστήμονες κι οπορτουνιστές, όλοι τους, πλην ΚΚΕ, συναντιώνται στο καράβι «της εθνικής σωτηρίας», όπου φυσικά ο λαός θα πρέπει «για να βγει η χώρα από την κρίση», να πέσει στη θάλασσα- με χαρά και πειθαρχία- στους καρχαρίες που περιμένουν από κάτω. Με όποια απόχρωση ή φράση κι αν μιλάνε, για παράδειγμα, κούρεμα- αναδιάρθρωση- επαναδιαπραγμάτευση, όποια εργαλεία κι αν χρησιμοποιούν, «επιτροπές λογιστικού ελέγχου», «μια καλή Τρόικα» ή ένα «ευρωπαϊκό ΔΝΤ», το δια ταύτα τους, είναι το ίδιο: ο λαός να πληρώσει την κρίση τους, την κρίση που είναι ένα απ’ τα παιδιά συστήματος τους.
Γι’ αυτό και στις μέρες μας, οι όποιες διαχωριστικές γραμμές παλιότερα υπήρχαν, ανάμεσα σε εκδοτικά συγκροτήματα, που εκφράζανε συμφέροντα επιμέρους τμημάτων της ίδιας τάξης, στην ουσία έχουν καταργηθεί. Πέρα από την ιστορική προέλευση τους, όσον αφορά την ιδεολογική- πολιτική τοποθέτηση, π.χ. «Καθημερινή» ΝΔ, «ΝΕΑ», ΠΑΣΟΚ, κ.α. σήμερα η γραμμή τους είναι κοινή στα βασικά : ότι πρόκειται «για κρίση χρέους», όπως στην αρχή της προβάλλανε ότι οφείλεται στα «golden boys». Όλοι μαζί υποτίθεται ότι προβληματίζονται πάνω στη λεγόμενη «διαπραγματευτική ικανότητα» της Κυβέρνησης, κι έτσι μαζί ψάχνουν έτερο πρόθυμο κυβερνητικό διαχειριστή, που τον βρίσκουν στο πρόσωπο πολλών και διάφορων, με τους όρους τους βέβαια κι εκείνοι, π.χ. Ν.Δ. Μαζί στην τελική καμώνονται πώς κλαίνε για το λαό, για τις θυσίες του που όμως «θα ναι για το καλό της χώρας ».
Η ιδεολογική-πολιτική συναίνεση που εδώ και δεκαετίες υπάρχει στα δυο βασικά αστικά κόμματα, βρίσκει αντίκρισμα και στα εκδοτικά μαγαζιά τους, τόσο στις αιτίες κι επόμενα διέξοδο από την κρίση, όσο και στα συνεπακόλουθα. Για παράδειγμα τελευταία «φοριέται» πολύ από τις πρωινές εκπομπές μέχρι ραδιοφωνικούς σταθμούς κι «έγκριτες ιστορικές εφημερίδες» η λεγόμενη «σοβιετία». Ωμά σ’ όλη την πολιτική γκάμα από το ΠΑΣΟΚ μέχρι το καλό αριστερό ΠΑΣΟΚ, τους κολλητούς των ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ- ΝΑΡ, αφού όλοι μαζί θα κάνουν μια καλή αριστερή κυβέρνηση, κι από το ρατσιστή ΛΑΟΣ μέχρι τη Μπακογιάννη, με την απλόχερη στήριξη των ΜΜΕ, δείχνουν την απέχθειά τους γι’ ακόμη μια φορά στο εργατικό κράτος, στη Δικτατορία του Προλεταριάτου.
Ο στόχος τους; διπλός. Και συκοφάντηση, σπίλωση, η νέα βάρδια της εργατικής τάξης, να ζήσει για πάντα στο μεσαιωνικό τους σκοτάδι του μονόδρομού τους, αλλά και να περάσει το αντιδραστικό μέτρο της εφεδρείας, και το «διαίρει και βασίλευε» να προχωρήσει πιο βαθιά στους εργαζόμενους.
Και πράγματι, τι να πούνε; Ότι η εργατική εξουσία εξασφάλιζε εργασία κι ελεύθερο χρόνο για όλους, ότι απελευθέρωσε τη γυναίκα από τη σκλαβιά του σπιτιού, ότι υγεία- παιδεία- πολιτισμός -αθλητισμός δινόντουσαν σε όλους δωρεάν; πώς να σταθεί σήμερα ο γερασμένος καπιταλισμός με τις σαπισμένες ιδέες του αν δεν συκοφαντήσει; Αν δεν κλείσει το δρόμο στη λαϊκή προοπτική; Θα είναι σαν να παραδίδανε την εξουσία τους. Κι αυτό ιστορικά δεν έχει γίνει κι ούτε θα γίνει ποτέ.
Πώς αλλιώς να τα βγάλει πέρα αν δεν συκοφαντήσει ταξικούς αγώνες, αν δε βάλει σε λειτουργία τη μηχανή του κοινωνικού αυτοματισμού, για κάθε αγώνα που αποφασίζεται συλλογικά και που έρχονται σε κόντρα με συμφέροντα και επιλογές του κεφαλαίου. Πώς αν δε φτιάξει τα δικά της επιχειρησιακά σωματεία, αν δεν αλλάξει τη δομή και το περιεχόμενου των μορφών οργάνωσης των αγροτών.
Πώς να πείσει, αν δεν επιτεθεί με κάθε τρόπο, από την πάλη των ιδεών μέχρι την προβοκάτσια και τις ασφαλίτικες μεθόδους του βαθιού της κράτους, πρώτα απ’ όλα στο ΚΚΕ;
Όπως στις μέρες μας με τον «902». Είναι τα ίδια μέσα, οι ίδιοι πολιτικοί που τώρα τους πιάνει ο πόνος για τους εργαζόμενους του 902, όπως τους έπιανε και για την «Τυποεκδοτική», όπως «ανακαλύπτανε» και μετοχές στο Γερμανό. Ο συναγωνισμός στον χυδαίο αντικομμουνισμό ανάμεσα σε Πάγκαλο, Λοβέρδο, οικογένεια Μητσοτάκη, Καρατζαφέρη, πραγματικά δεν έχει ακόμη νικητή.
Αυτό φυσικά που δεν πρόκειται να πούνε ποτέ, είναι ότι οι κομματικές επιχειρήσεις του ΚΚΕ, δε λειτουργούν όπως οι δικές τους, με κριτήριο την κερδοφορία. Αν λειτουργούσαν έτσι, πολύ πιθανό να είχαν και κερδοφορία. Λειτουργούν και υπάρχουν με ένα σκοπό: να διαδίδουν την πολιτική που συμφέρει την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα κόντρα στα δικά τους εκδοτικά συγκροτήματα, που φυσικά τα παρουσιάζουν, ως …ουδέτερα! Γι’ αυτό και το ΚΚΕ, επί 20 χρόνια έδινε στον 902 ένα πολύ μεγάλο ποσό από τα οικονομικά του, τις προσφορές των χιλιάδων μελών και οπαδών του, για να λειτουργεί. Και μάλιστα, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα για όλους, με πλήρη εφαρμογή των συμβάσεων όλων των ειδικοτήτων, με καταβολή μέχρι και του τελευταίου ευρώ στις αποζημιώσεις των απολυμένων και μάλιστα χωρίς να κάνει χρήση του νόμου στη μετά μνημόνιο εποχή.
Φυσικά πρόκειται για τις ίδιες φωνές που λένε «Έξω τα κόμματα» απ’ τα σχολειά και τις σχολές, φιλισταϊκά, κραυγάζουν «υπέρ του ακηδεμόνευτου» σε συγχορδία όλοι οι «λάτρεις του κινήματος», που ας είναι ό,τι θέλει, ας έχει ό,τι άλλο θέλει μέσα, αρκεί να μην έχει κομμουνιστές, δηλαδή αρκεί να μην έχει στόχο και στρατηγικό σκοπό.
Αυτή την οργάνωση τρέμει, και την πρωτοπορία της, το ΚΚΕ, που μπαίνει μπροστά, που καταθέτει θυσίες, που ανοίγει το δρόμο σ’ αυτή την οργάνωση μ’ αυτή την κατεύθυνση πάλης. Γι’ αυτό και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο αντικομμουνισμός και η καταστολή θα αυξηθούν, όσο οξύνεται η ταξική πάλη. Σας καλούμε να επαγρυπνείτε!
Το ΚΚΕ είναι απέναντί τους, γιατί θέλει να χειραφετήσει ιδεολογικά πολιτικά την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, γιατί αποκάλυψε ότι η μήτρα της κρίσης είναι το ίδιο το σύστημα. Γιατί το ΚΚΕ δεν ενδιαφέρεται για τη μοιρασιά της αστικής εξουσίας, δεν συναινεί σε σοσιαλδημοκρατικές ή νεοφιλελεύθερες διαχειρίσεις, δεν κλείνει το μάτι στον επικίνδυνο τυχοδιωκτισμό των οπορτουνιστών, δεν σπέρνει αυταπάτες.
Γιατί σήμερα το ΚΚΕ μπαίνει μπροστά στην οργανωμένη παρεμπόδιση των μέτρων του πακέτου «σωτηρίας», όπως με τα χαράτσια.
Γιατί πάνω απ’ όλα βάζει στο προσκήνιο το θέμα της κατάργησης των εκμεταλλευτών, παλεύοντας στην καθημερινότητα με τον άνεργο, το συνταξιούχο, τον εργαζόμενο. Χωρίς να «χρυσώνει το χάπι» ότι ο καθημερινός αγώνας μπορεί να φέρει κατακτήσεις που να μείνουν σήμερα, αν δεν επιδιώκει ταυτόχρονα βαθιές αλλαγές στο πεδίο της οικονομίας- της πολιτικής.
