Πολλά γράφτηκαν και πολλά θα γραφτούν για το τραγικό λάθος εκείνο.
Η ιστορία θα κρίνει λένε πολλοί…
Απλά, όπως έγραψε ο Howard Zinn: ” Πιστεύω πως δεν πρέπει να δεχόμαστε ότι η μνήμη των κρατών ταυτίζεται με τη δική μας. Τα έθνη δεν είναι και δεν υπήρξαν ποτέ κοινότητες. Όταν η ιστορία οποιασδήποτε χώρας παρουσιάζεται ως ιστορία μιας οικογένειας, τότε αποκρύπτονται λυσσαλέες συγκρούσεις συμφερόντων (που μερικές φορές εμφανίζονται στο προσκήνιο, αλλά τις περισσότερες φορές είναι καταπιεσμένες) ανάμεσα σε κατακτητές και κατακτημένους, σε αφέντες και δούλους, σε καπιταλιστές κι εργάτες, σε εξουσιαστές και εξουσιαζομένους, σε άτομα διαφορετικής φυλής και φύλου. Και σ’ έναν τέτοιο κόσμο συγκρούσεων, σ’ έναν κόσμο θυμάτων και δημίων, είναι καθήκον των σκεπτόμενων ανθρώπων, όπως είπε κι ο Αλμπέρ Καμί, να μη συμμαχήσουν με τους δήμιους”.
Εμείς λοιπόν, την ιστορία τη διαβάζουμε και τη θυμόμαστε με τα μάτια των ανθρώπων που πάλεψαν, αγωνίστηκαν, πολέμησαν, θυσίασαν τα νιάτα τους και έχυσαν το αίμα τους, για μια άλλη κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για πανανθρώπινες αξίες κι ιδανικά, για ελευθερία, ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη κι ισότητα.
Με τα μάτια των χιλιάδων εργατών κι αγροτών, νεολαίας και γυναικών, της καλύτερης γενιάς που γνώρισε αυτός εδώ ο τόπος! Mε τα μάτια των αγωνιστών του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, του ΕΛΑΝ, της ΕΠΟΝ, του ΔΣΕ!
Κι αυτά τα μάτια θυμούνται και μας βλέπουν, δεν ξεχνούν και δεν συγχωρούν. Είναι τα μάτια των παππούδων μας και των πατεράδων μας, των μανάδων και γιαγιάδων μας! Είναι οι ιστορίες και οι διηγήσεις, οι μνήμες και οι θυσίες, οι άνθρωποι και τα γεγονότα!
Η Βάρκιζα για μας δεν είναι η υπογραφή της υποταγής, μα τα δάκρυα των ανταρτών!
Αυτά τα δάκρυα πότισαν το χώμα της πατρίδας μας και μετά από λίγο υποδέχθηκαν και το αίμα τους!
Τέτοιο λίπασμα έχει η γη μας και γι’ αυτό τα λουλούδια της κοινωνικής απελευθέρωσης θ’ ανθίσουν σίγουρα σ’ αυτόν τον τόπο!
Τη Βάρκιζα εμείς θα τη θυμηθούμε με τους στίχους του Μιχάλη Κατσαρού:
“Αὐτοὺς ποὺ βλέπεις πάλι θὰ τοὺς ξαναΐδεις
θὰ τοὺς γνωρίσεις πάλι
ἄλλον θὰ λένε Κωνσταντὴ κι ἄλλον Μιχάλη
Αὐτοὺς ποὺ βλέπεις πάλι θὰ τοὺς ξαναΐδεις
θὰ τοὺς γνωρίσεις πάλι
σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο θὰ γυρνοῦν
μὲ περηφάνια πιὸ μεγάλη
Αὐτοὺς ποὺ βλέπεις πάλι θὰ τοὺς ξαναΐδεις
θὰ τοὺς μισήσεις πάλι
ἕναν μονάχα δὲ θὰ βρεῖς
τὸν πιὸ μικρό, τὸν πιὸ πικρό, τὸν πιὸ ἀγαπημένο
τὸν μοναχό, τὸν δυνατὸ καὶ τὸν ἀντρειωμένο
Αὐτὸν δὲ θὰ τὸν ξανεΐδεις νὰ τόνε βασανίσεις
καὶ τὴν μεγάλη του καρδιὰ νὰ τηνε σκίσεις
αὐτὸν δὲ θὰ τὸν ξαναβρεῖς τί τὸν φυλᾶνε τ᾿ ἄστρα
τί τὸν φυλάει ὁ ἥλιος του, τόνε φυλάει τὸ φεγγάρι
Αὐτὸν πού ῾χει τὴ χάρη τὸν πιὸ μικρὸ
τὸν πιὸ πικρὸ καὶ τὸν ἀγαπημένο
αὐτὸν μονάχα ἐγώ, μονάχα ἐγώ, ἐγὼ προσμένω”
ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ΤΡΙΚΑΛΩΝ
