Βρισκόμαστε όλοι σε μια πνευματική «νιρβάνα», που είναι αποτέλεσμα μιας «θεολογικής» σκέψεως η οποία βασίζεται στην κακώς νοούμενη απόλυτη ελευθερία του προσώπου και του ήθους. Οι παλαιοί ιεροκήρυκες και θεολόγοι επηρεασμένοι από την προτεσταντική θεολογία υπερτόνιζαν την δικαιοσύνη του Θεού, ενώ οι σημερινοί επηρεασμένοι από τον υπαρξισμό και τους ψυχολόγους-ψυχαναλυτές θεωρούν πως ο Θεός είναι μόνον Αγάπη, γι’αυτό χωρίς καμία προϋπόθεση συγχωρεί τα πάντα. Ούτε το ένα άκρο είναι σωστό, ούτε το άλλο.
Κάποτε ένας γέροντας στο Άγιον Όρος ρώτησε έναν νέο που ήθελε να γίνει μοναχός:«τι είναι αυτό που σε έφερε στο μοναστήρι μας;» Αυτός απάντησε:«η Αγάπη σου γέροντα».Τότε ο γέροντας του είπε:«Εάν νομίζεις ότι μόνον θα σε αγαπώ, καλύτερα να επιστρέψεις στον κόσμο. Για να γίνεις σωστός μοναχός οφείλω να είμαι δίκαιος, αλλά και αυστηρός κριτής κάθε σου πράξης, αλλιώς δεν πρόκειται να κάνεις καμιά πνευματική προκοπή».
Δυστυχώς και τα βιβλία Θρησκευτικών τόσο της πρωτοβάθμιας όσο και της δευτεροβάθμιας εκπαιδεύσεως με ορθολογισμούς και φιλοσοφήματα υποβαθμίζουν τις παιδαγωγίες-τιμωρίες του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη οι οποίες καλούν τους ανθρώπους σε άμεση μετάνοια για τις αμαρτίες τους, όπως π.χ. τις δέκα πληγές του Θεού προς τους Αιγυπτίους ή την καταστροφή στα Σόδομα και τα Γόμορα. Φοβόμαστε μήπως ταράξουμε την ψυχική ηρεμία των παιδιών και τους δημιουργήσουμε τύψεις ή φόβο για τον Θεό. «Αρχή σοφίας, φόβος Κυρίου», λέγει ο Δαυίδ. Όλο το Ευαγγέλιο συνοψίζεται στην λέξη «μετάνοια». Ο Μέγας Βασίλειος λέγει ότι χωρίς τις τύψεις της συνειδήσεως ο άνθρωπος δεν αρχίζει το καλό έργο της μετάνοιας. Η θέληση και η δύναμη να νικήσουμε οποιοδήποτε πάθος μας είναι δώρο του Θεού σ’εκείνον που μετανοεί. Δίχως ορθή πίστη και μετάνοια δεν υπάρχει σωτηρία.
Πολλοί σύγχρονοι Θεολόγοι επίσης θεωρούν ότι οι αμαρτίες μας είναι απλώς αστοχίες και κακές στιγμές της ζωής μας, χωρίς περαιτέρω πνευματικές επιπτώσεις, ενώ ο Απόστολος Παύλος μας λέγει ότι «τα οψόνια της αμαρτίας, θάνατος εστί». Σκεφτείτε το πάθος της γαστριμαργίας πόσα δεινά μπορεί να φέρει τόσο στην σωματική, όσο και στην ψυχική υγεία του ανθρώπου. Ασθενεί το σώμα; Ασθενεί και η ψυχή. Ασθενεί η ψυχή; Τότε ασθενεί και το σώμα του ανθρώπου.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος (ΕΠΕ, τ.9, ομιλία ΙΓ’, σ. 433) μας λέγει ότι εξαπατούμε μάταια τους εαυτούς μας όταν τους παραδίδουμε στην τεμπελιά της αμετανοησίας. Εάν δεν υπάρχει κρίση και δικαιοσύνη του Θεού, τότε ούτε ευθύνες θα μας αποδοθούν για τις πράξεις μας, ούτε κάποια τιμή θα λάβουμε για τους πνευματικούς μας κόπους. Στοχασθείτε πού οδηγεί αυτή η βλασφημία, όταν νομίζουμε ότι ο φιλάνθρωπος και επιεικής Θεός περιφρονεί τόσους κόπους και ιδρώτες των αγίων ανθρώπων. Ποιος θα αγωνιζόταν τότε για την αρετή; Δίχως Θεό, όλα επιτρέπονται έλεγε ο Ντοστογιέφσκι.
Ο Θεός δεν προσωποληπτεί. Γιατί τότε άλλους τιμωρεί σ’αυτήν την ζωή και άλλους όχι; Εάν τους τιμωρούσε όλους σ’αυτήν την ζωή δεν θα πιστεύαμε στην Δευτέρα Παρουσία Του. Με εκείνους που τιμωρεί θέλει να δείξει ότι από όσους δεν τιμωρεί εδώ θα ζητήσει εκεί τον λόγο. Με εκείνους πάλι που δεν τιμωρεί, σε προετοιμάζει να πιστεύσεις ότι στην άλλη ζωή υπάρχει το τελικό και φοβερότερο δικαστήριο. Ας αναλογισθεί ο καθένας λοιπόν τις ευθύνες των πράξεών του. Όσοι αμαρταίνουν και μένουν αμετανόητοι θα δεχθούν την τιμωρία, όσοι κοπιάσουν στον δρόμο της αρετής θα δεχθούν στην άλλη ζωή την δωρεά των αρρήτων αγαθών του Παραδείσου.
Του Πρωτοπρ. Αθανασίου Π. Τύμπα, Θεολόγου – Μουσικού.
