Χωρίς καμία αμφιβολία, μία από τις βασικότερες αιτίες της χρεοκοπίας της Ελλάδος, είναι οι εγκληματικές πολιτικές της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας και του πολιτικού προσωπικού, που κυβέρνησε αυτή την Χώρα διαχρονικά, έναντι της αγροτικής τάξης και της ανάπτυξης του πρωτογενούς οικονομικού τομέα, σε συνδυασμό με την σύνδεση αυτού με τον δευτερογενή διατροφικό τομέα. Ο χώρος αυτός, που, ενώ αποτέλεσε το οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό στήριγμα του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου της Χώρας, υπήρξε ο πλέον παραμελημένος τομέας από την παρασιτική οικονομική ολιγαρχία, με ελάχιστες δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις, λόγω της απόλυτης εξάρτησής του από τα κέντρα και της έλλειψης «εθνικής συνείδησης».
Αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών είναι η δημιουργία του φαινομένου του λεγόμενου «αγροτικού παραδόξου», που εμφανίζεται κυρίως στις εξαρτημένες Χώρες της περιφέρειας, και ιδιαίτερα αυτές του Τρίτου Κόσμου. Η Ελλάδα και εδώ, δυστυχώς, έχει την ευρωπαϊκή «πρωτοτυπία», να είναι η Χώρα με τον μεγαλύτερο αριθμό αγροτών στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά να μην μπορεί να καλύψει τις διατροφικές ανάγκες του Λαού της, αφού ξοδεύει για εισαγωγή αγροτικών προϊόντων (κυρίως κτηνοτροφικών παλαιότερα και, τελευταία, και φυτικών) περισσότερα χρήματα, από αυτά που πληρώνει για την εισαγωγή ενέργειας (πετρέλαιο, φυσικό αέριο κ.λπ.).
Ο μνημονιακός «οδοστρωτήρας» των τελευταίων πέντε ετών, ήλθε να διογκώσει υπέρμετρα αυτές τις δραματικές επιπτώσεις στον αγροτικό τομέα, που υπήρχαν, αντικειμενικά, καθ’ όλη την περίοδο της Μεταπολίτευσης, δημιουργώντας συνθήκες οξύτατης «νεοκολληγοποίησης» στην πλειοψηφία της αγροτικής τάξης, που αποτελείται από μικρομεσαία αγροτικά στρώματα και η οποία πρέπει άμεσα να ανατραπεί, από ένα ισχυρό πολιτικό πρόγραμμα Σωτηρίας της Χώρας.
Η ευθύνη των μνημονιακών κυβερνήσεων και του συστήματος παρακμής, που ακόμα και σήμερα κυβερνά την Ελλάδα, είναι τεράστια, συνιστώντας, ειδικότερα στο θέμα της αγροτικής παραγωγής, «εθνικό έγκλημα», αφού δεν έκαναν, έστω και σ’ αυτή την ιστορικά καταστροφική φάση για την Ελλάδα, το αυτονόητο εθνικό καθήκον για την Ελληνική οικονομία και για την Σωτηρία του Λαού: Να ενισχύσουν, δηλαδή, στοχευμένα τον πρωτογενή αγροτικό τομέα, δημιουργώντας συνθήκες καταπολέμησης της τρομακτικής ανεργίας του 30% και δημιουργίας μικρομεσαίων ανταγωνιστικών βιομηχανιών διατροφικών προϊόντων, με πρώτο στόχο την κάλυψη των διατροφικών αναγκών του Ελληνικού Λαού και την μείωση του αγροτικού ελλείμματος. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι, η Ελλάδα έχει την δυνατότητα να μετατραπεί σε πρότυπη αγροτική Χώρα, με επώνυμα ποιοτικά προϊόντα σε όλα τα επίπεδα, τόσο για την κάλυψη των αναγκών του Λαού μας, όσο και για την ανταγωνιστική εξαγωγή αυτών των προϊόντων στις άλλες Ευρωπαϊκές Χώρες.
Αυτό το καθήκον οφείλει να θέσει, σε πρώτη προτεραιότητα, η Κυβέρνηση Σωτηρίας με κορμό τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., που θα προκύψει από το διαμορφούμενο αντιμνημονιακό, δημοκρατικό, προοδευτικό, πατριωτικό μέτωπο, εφαρμόζοντας ένα άμεσα συνεκτικό εθνικό στρατηγικό σχέδιο για την γεωργική παραγωγή στην Ελλάδα, με σύγχρονες υποδομές, με προτεραιότητα στα ποιοτικά και βιολογικά προϊόντα, την σύνδεση της παραγωγής και του χωραφιού με την μεταποίηση, μέσω ισχυρών συνεταιρισμών και άλλων μορφών συλλογικής δράσης, για την μετατροπή της Ελλάδος σε κέντρο γενετικού παραγωγικού υλικού και την αποτροπή της διαφαινόμενης «ερημοποίησης» σε μεγάλα τμήματα του Θεσσαλικού Κάμπου και άλλων περιοχών της Χώρας.
Παράλληλα, με βάση αυτό το σχέδιο θα πρέπει να αναπτυχθεί και ο δευτερογενής τομέας της οικονομίας, και ειδικότερα ποιοτικές μικρομεσαίες διατροφικές επιχειρήσεις, οι οποίες θα αναπτυχθούν δίπλα και παράλληλα με τον πρωτογενή τομέα, επιτυγχάνοντας, έτσι, ένα ποιοτικό και σοβαρό «άλμα» από την οικονομική «βύθιση» και την απαξία της Χώρας, μετά και τον πενταετή μνημονιακό «οδοστρωτήρα».
