Της 19 Δεκεμβρίου του 2019 κοιμήθηκε ο πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός, ο οποίος υπήρξε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Οφείλω και εγώ να του κάμω εδώ στα Τρίκαλα και στην ενορία μου Αγ. Παρασκευή Φλαμουλίου το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο την Κυριακή 26 Ιανουαρίου του 2020, όπου και θα εκφωνήσω σχετική με το πρόσωπό του ομιλία. Υπήρξε πνευματικός οδηγός της πρεσβυτέρας μου Γεωργίας, ο καλύτερος διδάσκαλος μας σχετικά με τις θεολογικές μας σπουδές, ομιλητής στην χειροτονία μου εις διάκονο και πάρα πολλές φορές είχα την τιμή να με φιλοξενήσει στο σπίτι του όπου και κάναμε ατέλειωτες συζητήσεις λύνοντας τις απορίες μας.
Οι περισσότεροι τον γνωρίζουμε από την τηλεόραση, το διαδίκτυο και τις χιλιάδες ομιλίες του σε ολόκληρο τον Ορθόδοξο και όχι μόνο χώρο. Άριστος θεολόγος, ιστορικός, κοινωνιολόγος, φιλόλογος, δογματολόγος, λειτουργιολόγος και γενικά ομολογητής της πίστεως που κανείς δεν μπορούσε να τα βάλει μαζί του τόσο από τον χώρο της θεολογίας όσο και από τον χώρο της φιλοσοφίας. Στις συζητήσεις και τα συνέδρια που ελάμβανε μέρος μπορούσε όποιον έκαμε λάθος να τον βάζει στην θέση του και να αναδεικνύει την αλήθεια με χαρακτηριστική άνεση χωρίς να προσβάλει κανέναν, χωρίς να νευριάζει και να υψώνει την φωνή του.
Κάθε Πέμπτη απόγευμα μετά τον Εσπερινό στο Εκκλησάκι του Αγίου Αντύπα στην οδοντιατρική σχολή Αθηνών μπορούσαμε ώρες ατέλειωτες να του κάνουμε ερωτήσεις και αυτός να απαντά για οποιοδήποτε θέμα είτε πνευματικό είτε σχετικό με τα θεολογικά δρώμενα της εποχής. Η λέξει «φρένο» στον λόγο του δεν υπήρχε. Μπορούσε για μία και μόνον ερώτηση χωρίς καμιά προετοιμασία να ομιλεί ώρες ατέλειωτες. Θυμούμαι μια φορά που πήγα να τον πάρω με το αυτοκίνητό μου από την Αθήνα για να τον φέρω στα Τρίκαλα για μια ομιλία, σε διαδρομή πέντε ωρών, μου απήντησε χωρίς να σταματά καθόλου να ομιλεί μόνον σε δύο ερωτήσεις.
Η σπουδαιότερη προσφορά του στην σύγχρονη εποχή είναι ότι τοποθέτησε με ενάργεια μέσα στο μυαλό μας τα Ορθόδοξα Αγιοπατερικά κριτήρια. Τόνισε τις διαφορές μεταξύ του Δυτικού, προτεσταντικού και καθολικού τρόπου ζωής, με τον καθ’ ημάς Ανατολικό Ορθόδοξο τρόπο ζωής. Μας έδωσε να κατανοήσουμε πέρα από τις δογματικές διαφορές που έχουμε με τους δυτικούς, πώς επηρεάζεται η καθημερινή μας ζωή από τον Ορθολογισμό και τον νεοπλουτισμό. Μπορούσε να αναλύει τόσο τα ελαττώματα του καπιταλισμού όσο και του κομμουνισμού καθώς και όλες τις σύγχρονες φιλοσοφίες και τις παρεκτροπές τους.
Ειδικότητά του ήταν η ιστορία της Εκκλησίας της Ελλάδος από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως έως σήμερα. Δηλαδή με λίγα λόγια η ιστορία της Ορθόδοξης Ρωμηοσύνης. Ρωμηοσύνη κατά τον π. Γεώργιο είναι η Ορθόδοξη Ελληνικότητα με κέντρο την Νέα Ρώμη, την Κωνσταντινούπολη ως το νέο Εθναρχικό μας κέντρο όπως το επέλεξε ο Μέγας Κωνσταντίνος το 330μ.Χ. Εάν οι νεοέλληνες γνώριζαν εις βάθος τι σημαίνει Ρωμηοσύνη πολλά δεινά θα είχε γλιτώσει αυτός ο τόπος και το βασικότερο είναι πως η παιδεία μας θα ήταν σε πιο σωστό δρόμο. Η γνήσια ελληνικότητα και η Ορθοδοξία είναι οι μοναδικές δυνάμεις με τις οποίες μπορούμε να επιβιώσουμε στην παγκοσμιοποίηση που σαρώνει και ισοπεδώνει τα πάντα.
Το σημαντικότερο όμως που διδαχθήκαμε όσοι γνωρίσαμε από κοντά τον παπα-Γιώργη, όπως του άρεσε να τον προσφωνούμε, είναι η λέξη ανιδιοτέλεια στην οποία, όπως μας έλεγε, συνοψίζεται όλο το Ευαγγέλιο. Ο ίδιος έδωσε όλες του τις δυνάμεις για την μητέρα Εκκλησία χωρίς κανένα οικονομικό ή άλλο όφελος. Ένοιωθε πρώτα Ορθόδοξος παπάς και μετά Πανεπιστημιακός Καθηγητής παρ’ όλο που ανέβηκε όλα τα αξιώματα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τις εξακόσιες και πλέον μελέτες που έκαμε τις έδινε αφιλοκερδώς σε διάφορους εκδοτικούς οίκους οι οποίοι πρέπει να τον θεωρούν μεγάλο ευεργέτη. Ποτέ δεν άπλωσε το χέρι για κανέναν λόγο να πάρει χρήματα,αντίθετα όπου έβλεπε ανάγκη βοηθούσε αδιάκριτα.
Πονούσε για τα ατοπήματα των σύγχρονων θεολόγων διότι οι Πατέρες, όπως έλεγε, δεν διαφέρουν ποτέ ο ένας από τον άλλο ως προς τα λεγόμενα και γραφόμενά τους γιατί διατηρούν την συνέχεια μεταξύ τους, απλώς ο καθένας εκφράζει την θεολογία με τον δικό του τρόπο στην δική του εποχή. Οι απόλυτα ορθόδοξες θέσεις του θα λείψουν δυστυχώς από τον σύγχρονο οικουμενιστικό διάλογο.(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ).
Του πρωτ. Αθανασίου Τύμπα, Θεολόγου-Μουσικού
