Ελάχιστα χρόνια απομένουν από την επέτειο των 200 χρόνων από την έναρξη του μεγάλου Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα του 1821. Η Ελλάδα, παρά την αντικειμενική πρόοδο στις υποδομές και τους θεσμούς της, συνεχίζει να πορεύεται έως σήμερα με σοβαρές στρεβλώσεις. Και αυτές δεν αφορούν μόνο την οικονομική της βύθιση εν μέσω του επταετούς μνημονιακού «οδοστρωτήρα», την φτωχοποίηση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού της και την επανάληψη του φαινομένου της μετανάστευσης της πλέον μορφωμένης νέας γενιάς, που διέθετε ποτέ, αλλά και πολλά άλλα διαχρονικά χρονίζοντα ζητήματα, που μπορούσε και όφειλε να τα λύσει, επ’ ωφελεία του Δημοσίου συμφέροντος.
Ένα εξ αυτών των «κακοφορμισμένων» θεμάτων, που φιγουράρει στην λίστα των παραλείψεων της Ελληνικής Διοίκησης, είναι τα λεγόμενα «διακατεχόμενα δάση», επί των οποίων υφίστανται διεκδικήσεις ιδιωτών, που έλκουν την καταγωγή τους από αυτούς, που είχαν στην κατοχή τους τα «τσιφλίκια», που ευδοκίμησαν πρωτίστως στον Θεσσαλικό Κάμπο, μετά την απελευθέρωσή του από τον Τουρκικό ζυγό το 1881, εξαιτίας της διαχρονικής αβελτηρίας των πολιτικών εξουσιών, αλλά και των αρμοδίων οργάνων.
Χαρακτηριστική περίπτωση ενός τέτοιου διακατεχόμενου δάσους, αποτελεί το δασικό οικοσύστημα «Ελαφίου Καλαμπάκας», συνολικής εκτάσεως 17.950 στρεμμάτων, με πολύχρωμη πανίδα (ζώα, ερπετά, πτηνά) και υπέροχο διφυή δασικό πλούτο από δρυ και ελάτη, που απαιτεί ιδιαίτερη μεταχείριση και προστασία. Το ιδιαίτερο, όμως, του Δάσους του «Ελαφίου» δεν είναι μόνο το φυσικό κάλλος του, αλλά ότι έχει μετατραπεί σε σύμβολο κοινωνικής αντίστασης για την προστασία του φυσικού πλούτου της Ελλάδος, λόγω του σθεναρού αγώνα των κατοίκων του χωριού Ελαφίου εδώ και πολλές δεκαετίες, προκειμένου να αποτραπεί η διεκδίκηση και η κερδοσκοπικού τύπου υλοτόμηση και καταστροφή του από ιδιωτικά συμφέροντα.
Προκαλεί, δε, θλίψη και αμηχανία η έλλειψη ισχυρής πολιτικής βούλησης των αρμοδίων για την ριζική λύση του χρονίζοντος αυτού προβλήματος, που διατυπώθηκε επίσημα το 1981 από τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου, χωρίς, όμως, μέχρι σήμερα να υλοποιηθεί. Λύση, που βασιζόταν στις αρχές του δημοσίου συμφέροντος και στην προστασία των παραδασόβιων κατοίκων, μέσα από την δημιουργία αγροτοβιομηχανικών συνεταιρισμών, που, αφενός, θα προστάτευαν τους φυσικούς περιβαλλοντικούς πόρους της Χώρας και, αφετέρου, θα αποτελούσαν ένα ισχυρό αναπτυξιακό «εργαλείο» της υπαίθρου και της εθνικής οικονομίας.
Όταν η Ελλάδα απελευθερώθηκε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία μετά τον ηρωικό Εθνικοαπελευθερωτικό Αγώνα του Ελληνικού Λαού του 1821, αυτοί που επωφελήθηκαν από το «ξεπούλημα» των εθνικών γαιών, που ήταν δημόσια περιουσία, ήταν αυτοί, που συνεργάζονταν πριν με την Τουρκική εξουσία (κοτζαμπάσηδες και λοιποί). Στη συνέχεια, ενόψει της απελευθέρωσης και άλλων περιοχών, όπως η Θεσσαλία το 1881, οι Τούρκοι διοικητές των περιοχών αυτών (πασάδες, μπέηδες κ.λπ.) φρόντισαν για ίδιο όφελος να πουλήσουν τις περιοχές, που κατείχαν, στους «παραμονεύοντες» Έλληνες «τσιφλικάδες», που απέκτησαν τεράστιες δημόσιες εκτάσεις, χωρίς, όμως, να κατέχουν νόμιμους τίτλους. Και αυτό, γιατί σε όλες τις κατεχόμενες εκτάσεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αυτή διατηρούσε για λογαριασμό της την αποκλειστική κυριότητα και παραχωρούσε μόνο την χρήση αυτών (ιδιότυπο δικαίωμα χρήσης και κατοχής), οι οποίοι ουδέποτε απέκτησαν κυριότητα επί της Ελληνικής γης, για να μπορούν και να την μεταβιβάσουν σε ιδιώτες. Για τον δημόσιο χαρακτήρα των διακατεχομένων δασών έχει, άλλωστε, αποφανθεί με σειρά Γνωμοδοτήσεων το Νομικό Συμβούλιο του κράτους (ΝΣΚ) και, έτσι, δεν υπάρχουν περιθώρια ή ψευτοδιλήμματα για το θέμα αυτό, όσον αφορά το δικαίωμα κυριότητας του Δημοσίου.
Ο κόμπος για την υπόθεση αυτή έχει φτάσει στο χτένι. Οφείλει η σημερινή πολιτική ηγεσία να αποβάλλει τον προσφιλή ρόλο του «Ποντίου Πιλάτου», που υπήρξε χαρακτηριστικός, διαχρονικά, για τις πολιτικές ηγεσίες αυτής της Χώρας και να λύσει οριστικά το ζήτημα αυτό, αφαιρώντας, έτσι, το «σκοτεινό χρώμα» στο «είδωλο» του Ελληνικού Κράτους.
Του Γεωργίου Παπασίμου
Δικηγόρου
Μέλους της «Πρωτοβουλίας 14ης Μάη»
Site: https://www.gpapasimos.gr/
Twitter: @PapasimosG
