Ο άνθρωπος δεν είναι ζώο. Ο άνθρωπος έχει εκείνο που τον ανεβάζει σε αξία απείρως μεγαλύτερη από τα ζώα. Έχει αθάνατη ψυχή. Ιλιγγιώδης είναι η διαφορά ανάμεσα στον άνθρωπο και στα ζώα. Τα ζώα ακολουθούν υποχρεωτικά τον μονόδρομο των ενστίκτων, που τα οδηγεί στη φθορά. Μόνον υλικό σώμα έχουν που λειτουργεί με νόμους ζωής όπως γίνεται και με τα φυτά. Η ύλη φθείρεται δεν είναι αθάνατη.
Ο άνθρωπος όμως ακολουθεί τον δρόμο της ελευθερίας, που οδηγεί στην αιώνια ζωή ή στην αιώνιο κόλαση.«Και απελεύσονται ούτοι εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον». Εφ’ όσον, λοιπόν, ο άνθρωπος είναι ανώτερος από τα ζώα, ο Χριστός χαρίζει στον άνθρωπο το «περισσόν», για το οποίο μίλησε: «εγώ ήλθον εις τον κόσμον ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσιν». Το περισσόν είναι η αιώνιος ζωή.
Η ενανθρώπηση του Υιού του Θεού για ποιόν έγινε; Για τον άνθρωπο. Ε, λοιπόν, θα ήταν δυνατόν να προορίσει ο Θεός τον άνθρωπο, μετά τον θάνατο, να πάει μαζί με τα ζώα στην ανυπαρξία; Μπορεί κάποιος να ακριβοπληρώσει ένα διαμάντι για να το πετάξει στην συνέχεια στον βούρκο; Ο Χριστός ακριβοπλήρωσε τον άνθρωπο με το πανάγιο αίμα Του.
Δυστυχώς δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που ενεργούν σαν να μην υπάρχει άλλη ζωή. Αυτοί λένε στον εαυτό τους: «Άσε βρε αδελφέ την άλλη ζωή, τώρα σε τούτη τι γίνεται. Εμένα το σήμερα μ’ ενδιαφέρει. Πως θα περάσω καλά, η παροιμία λέει , κάλλιο ένα και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρι». Αποταμιεύουν για το μέλλον λες και το μέλλον είναι ατέλειωτο, λες και πρόκειται να ζήσουν αιώνια ζωή επί της γης. Αυτούς τους ανθρώπους ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τους ονομάζει ανόητους και ψυχρούς. Αυτοαναιρούνται όταν ενώ μαζεύουν για το μέλλον κλείνουν τα μάτια τους για να μην δουν το σίγουρο μέλλον που είναι η αιώνια ζωή.
Βλέπουν το ποτάμι που κυλάει,αλλά επειδή κάπου το ποτάμι κάνει στροφή και το χάνουν από το οπτικό τους πεδίο, ισχυρίζονται ότι το ποτάμι δεν υπάρχει πια! Είναι η στιγμή που η ζωή παίρνει στροφή προς τον θάνατο και πηγαίνει κατευθείαν προς τον Θεό. Βλέπουν το δικό τους αύριο ενώ δεν βλέπουν το αύριο του Θεού. Δώρο του Θεού είναι ο θάνατος για να σταματήσουμε να αμαρτάνουμε και να ζήσουμε αιώνια ευτυχισμένοι κοντά Του.
Ο χριστιανός αντίθετα με τον υλιστή φροντίζει για το σήμερα διότι πιστεύει στο αιώνιο αύριο. Πιστεύει στον Παράδεισο γι’ αυτό αγωνίζεται να τον κατακτήσει με την καθαρότητα της καρδιάς του και τα καλά έργα προς τον συνάνθρωπο. Δεν είναι ατομιστής, πιστεύει στην ανιδιοτελή αγάπη που θα τον οδηγήσει στην πραγματική ευτυχία.
Εάν δεν πιστεύεις στην άλλη ζωή δεν έχεις και ελπίδα. Ποιος ο λόγος να αγωνίζεσαι σ’ αυτήν την ζωή; Αυτή είναι μια από της βασικότερες αιτίες που γέμισε ο κόσμος από καταθλίψεις, δεν υπάρχει ελπίδα.
Ο Θεός στο ευαγγέλιό του συχνά μας παροτρύνει να μην έχουμε άγχος για το υλικό αύριο αλλά για την σωτηρία της ψυχής μας. Εάν φροντίζουμε για την σωτηρία της ψυχής μας τότε για όλα τα άλλα υλικά αγαθά θα φροντίσει Αυτός, όπως φροντίζει για τα πετεινά του ουρανού και για τα ζώα της γής. Αυτός είναι ο ορισμός και η πρακτική εφαρμογή της πίστεώς μας.
Φίλοι, αυτό που εμείς χαρακτηρίζουμε «σήμερα», πριν να γίνει σήμερα ήταν αύριο, και πριν προλάβουμε να το πούμε «σήμερα» έγινε χθες. Το ρολόι που λειτουργεί σωστά δεν έχει «σήμερα», μόλις θελήσεις να εντοπίσεις τη στιγμή του παρόντος ήδη ο δείκτης του ρολογιού έχει φύγει. Το παρόν έγινε ήδη παρελθόν. Το ρολόι της ζωής μας δεν σταματά διότι είναι κουρδισμένο από τον αιώνιο Θεό να λειτουργεί για πάντα. Μακάριοι όσοι με την μετάνοια ετοιμάζονται για την όντως ζωή!
