Κάποτε λέγαμε ως ανέκδοτο πως η Ελλάδα είναι μια φτωχή χώρα με πλούσιους κατοίκους. Φαίνεται πως η κυβέρνηση αποφάσισε να αποκαταστήσει την τάξη φτωχαίνοντας τους κατοίκους της. Είναι άλλωστε ως τακτική ευκολότερη από την προσπάθεια να αυξήσεις τον παραγόμενο πλούτο της χώρας- εκμεταλλευόμενος π.χ. και όχι ξεπουλώντας τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της. Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας προχωρά, ένα χρόνο μετά την υπογραφή του μνημονίου, στη λήψη νέων μέτρων με σκοπό την αποφυγή της χρεοκοπίας. Τα λαμβανόμενα μέτρα όμως είναι τέτοιας φύσης που είναι παραπάνω από βέβαιο πως θα στραγγαλίσουν κάθε υποψία ανάπτυξης και θα βυθίσουν ολόκληρες κοινωνικές τάξεις στην ανέχεια. Έρχεται λοιπόν η ώρα να αναρωτηθεί κανείς πόσο χειρότερη μπορεί να είναι μια επίσημη δήλωση χρεοκοπίας; Πόσο χειρότερη μπορεί να είναι μια πιθανή έξοδος από το ευρώ; Δεν είμαι οικονομικός αναλυτής για να μπορώ να απαντήσω. Μπορώ να πω με βεβαιότητα όμως πως όλα αυτά τα μέτρα θα οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια την πλειοψηφία των Ελληνικών νοικοκυριών στη χρεοκοπία. Στην ουσιαστική δηλαδή αδυναμία να ικανοποιήσουν και αυτές ακόμη τις βασικές ανάγκες για στέγαση, θέρμανση και πρόσβαση σε τροφή και νερό. Ανάγκες που βάση της χάρτας των δικαιωμάτων του ανθρώπου ουδείς -των δανειστών συμπεριλαμβανόμενων- έχει δικαίωμα να θέσει υπό αμφισβήτηση. Να με συγχωρούν όλοι αυτοί που αποφασίζουν για τις ζωές των ανθρώπων αλλά η επιλογή της διάσωσης των αριθμών σε βάρος της ανθρώπινης ύπαρξης και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας είναι μια πράξη βάρβαρη, ανήθικη και βαθιά απάνθρωπη. Προφανώς η κυβέρνηση έδωσε μόνη της την απάντηση στο δίλλημα «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα» -ένα σύνθημα θρύλο που ανερυθρίαστα καπηλεύτηκε προεκλογικά- επιλέγοντας τελικά τη βαρβαρότητα. Αναρωτιέμαι αν όλοι αυτοί που βλέπουν τους Έλληνες πολίτες ως αριθμούς πάνω σε χαρτιά χρησιμοποιώντας τους ως πολλαπλασιαστές σε μια ανεδαφική μαθηματική εξίσωση, έχουν επίγνωση της πραγματικής κατάστασης και των συνεπειών των πράξεών τους. Αν νομίζει κανείς πως είμαι υπερβολικός τον καλώ να κάνει τους υπολογισμούς με τον «άλλο» τρόπο, τον απλό, αυτόν της καθημερινότητας, του «τόσα βγάζω, τόσα ξοδεύω, τόσα μου μένουν-ή μου λείπουν». Να υπολογίσει το κόστος που θα έχει ο επόμενος χειμώνας για μια οικογένεια, να συνυπολογίσει το φόρο που θα κληθεί να πληρώσει στο τέλος του και να μου απαντήσει αν ο λογαριασμός βγαίνει. Αν υπάρχει έστω και ένας ελάχιστα σώφρων άνθρωπος σε αυτόν τον θίασο που αποκαλείται κυβέρνηση, ένας που διατηρεί κάποια ίχνη έστω επαφής με την πραγματικότητα, ας συγκρατήσει τον πρωθυπουργό από τον κατήφορο της παραληρηματικής και στα όρια της διαστροφής καταστροφικής εμμονής του. Ας του φωνάξει σε όλους τους τόνους πως λεφτά δεν υπάρχουν! Τουλάχιστον όχι εκεί που τα ψάχνει με τη βοήθεια των οικονομικών «εγκεφάλων»- κλώνων της Αλογοσκούφιας φυλής- συμβούλων του. Ας του πει πως αν θέλει να βρει λεφτά πρέπει να ψάξει στις τράπεζες του εξωτερικού και όχι στα συρτάρια του μισθωτού, του συνταξιούχου και του μικρομεσαίου Έλληνα επαγγελματία. Φαίνεται όμως πως παρά τα όσα του καταλογίζουν έχει μια τουλάχιστον αρετή. Είναι πιστός στους φίλους του και δεν θίγει ποτέ τα συμφέροντά τους. Γι’ αυτό προφανώς και επιλέγει την εύκολη λύση μιας ακόμη εν ψυχρώ επιδρομής στα ήδη ζαλισμένα από τα προηγούμενα αλλεπάλληλα και ανελέητα χτυπήματα, χαμηλά και μεσαία στρώματα-στην πλειοψηφία δηλαδή των Ελλήνων.
Κωνσταντίνος Ντουρτούνης
Χειρουργός Οδοντίατρος
