Μέρες μετά τη μετεγκατάσταση των ‘’δικών’’ μας προσφύγων, στο εγκαταλελειμένο στρατόπεδο Ευθυμιόπουλου, κοντά στο Κουτσόχερο (μεταξύ Τρικάλων και Λάρισας), σ’ έναν ‘’κρανίου τόπο’’ και κατά κοινή ομολογία σε άθλιες συνθήκες, το ‘’κλίμα’’ είναι βαρύ στον καταυλισμό και στις καρδιές των αλληλέγγυων.
Καυχιόμασταν για την ‘’παραδειγματική μας πόλη’’ και τα αλληλέγγυα αισθήματα των τρικαλινών πολιτών που μαζί με τη Δημοτική Αρχή είχαν κάνει το αυτονόητο, να υποδεχθούν και να φιλοξενήσουν για λίγες έστω ημέρες πρόσφυγες και τώρα, το Κουτσόχερο είναι εδώ, για να μας γεμίζει ντροπή κι απογοήτευση.
Πως καταλήξαμε εδώ; Γιατί δεν συνεχίσαμε στην ίδια πορεία;
1. Αναδείχτηκε η δική μας ανεπάρκεια, των εθελοντών – αλληλέγγυων να συντονιστούμε, να ανιχνεύσουμε τα πιθανά σημεία στα όρια του πολεοδομικού ιστού της πόλης ή της ευρύτερης περιοχής και σε συνεργασία με τη Δημοτική Αρχή να προτείνουμε λύσεις. Έχοντας λύσει το πρόβλημα της στέγασης με στοιχειώδη τρόπο, αναλωθήκαμε σε διαδικασίες υπερπροσφοράς καταναλωτικών αγαθών και παραμελήσαμε άλλα εξίσου σημαντικά θέματα. Με πρότυπο τις δικές μας καταναλωτικές συνήθειες, τους ‘’μπουκώναμε’’ με εμφιαλωμένα νερά, μπανάνες και κρουασάν και τώρα τους ‘’αφήσαμε’’ στην ερημιά, σ’ έναν αφιλόξενο τόπο που θυμίζει στρατόπεδο όχι έκτακτης ανάγκης, αλλά ‘’ηθελημένης απομόνωσης και τιμωρίας’’, μακριά από κάθε ανθρώπινη παρουσία στον περίγυρο του τόπου της ‘’εξορίας’’. Παράλληλα, η απόσταση από την πόλη ούτε καν μας επιτρέπει να τους φθάσουμε, ώστε να νιώθουν ότι είμαστε κοντά τους, τους σκεφτόμαστε και ότι μας απασχολεί η επίλυση του προβλήματός τους.
2. Μεσούσης της προσφυγικής κρίσης, η επιτακτική ανάγκη να βρεθούν λύσεις οδήγησε σε ‘’πυροσβεστικές επεμβάσεις’’ για την εξασφάλιση στοιχειωδών συνθηκών στέγασης και φιλοξενίας.
3. Η έλλειψη σχετικής εμπειρίας στον κρατικό μηχανισμό είχε ως αποτέλεσμα την ανυπαρξία συντονισμού με τις περιφερειακές Αρχές και τους Δήμους της χώρας για την εξεύρεση και δημιουργία βιώσιμων και μονιμότερων πλην όμως ανεκτών συνθηκών διαβίωσης.
Έστω και τώρα, ας βοηθήσουμε όλες και όλοι για να βρεθεί χώρος, δημοτικός ή δημόσιος, για τη δημιουργία μικρού ανοικτού κέντρου φιλοξενίας, αγκαλιασμένου από την τοπική κοινωνία, που θα εξασφαλίζει αξιοπρεπείς συνθήκες στέγασης και θα αποτελέσει για άλλη μια φορά παράδειγμα προς μίμηση, για όλη την Ελλάδα. Οφείλουμε να ενεργήσουμε άμεσα γιατί :
Η προσφυγική κρίση δεν έχει ξεπεραστεί και δεδομένων των πάντα δύσκολων καιρικών συνθηκών (χθες το κρύο και η βροχή, αύριο η ζέστη) η αλληλεγγύη μας προς τους πρόσφυγες είναι αναγκαία. Οι κακές συνθήκες διαβίωσης, ο μεγάλος αριθμός προσφύγων σε κάθε καταυλισμό, η αδυναμία συμμετοχής των αλληλέγγυων λόγω απόστασης θα εντείνουν ακόμη περισσότερο τα προβλήματα για όλους και τις εντάσεις μεταξύ τους.
Το ‘’βάρος’’ της προσφυγικής κρίσης δεν μπορεί να επωμιστούν μεμονωμένα νησιά (Λέσβος, Χίος κ.ά.) ή άλλες περιοχές της χώρας (Αττική, Μακεδονία κ.ά.). Η συμβολή μας στην αποσυμφόρηση των παραπάνω υπερκορεσμένων περιοχών είναι πράξη αλληλεγγύης προς τους εκατοντάδες αλληλέγγυους και κατοίκους αυτών των περιοχών.
Το λιμάνι του Πειραιά, αλλά και η σιδηροδρομική ή οδική σύνδεση της χώρας με την Βόρεια Ευρώπη πρέπει να συνεχίσουν να λειτουργούν εύρυθμα γιατί και οι ξένοι επισκέπτες της χώρας που περιμένουμε, μας είναι απαραίτητοι.
Οι όποιες επεμβάσεις σε υπάρχοντα κτήρια και τα χρήματα που θα δαπανηθούν γι’ αυτές, πρέπει να αποτελέ-σουν επένδυση και παρακαταθήκη για μελλοντική αξιοποίηση από τις τοπικές κοινωνίες. Η καταβολή ενοικίων ή αξιοποίηση ιδιωτικών κτηρίων, ακόμη και αν γίνει από ευρωπαϊκά ή κονδύλια των Ηνωμένων Εθνών είναι πριμοδότηση της ιδιωτικής περιουσίας, ενώ υπάρχουν αναξιοποίητα δημόσια κτίσματα σε όλη την επικράτεια.
Ας δείξουμε ότι το αλληλέγγυο χέρι που τόσο απλόχερα πρόσφερε όλο το προηγούμενο διάστημα τις υπηρεσίες του στους ταλαιπωρημένους ανθρώπους, δεν θα σημαδευτεί σαν … Κουτσόχερο!!!
ΘΥΜΙΟΣ ΣΑΛΙΑΧΗΣ
ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ ΣΑΛΙΑΧΗ
Μέλη Δικτύου ‘’αλληλεγγύη για όλους” στα Τρίκαλα
