Η κλεψύδρα της μνημονιακής εποχής άδειασε. Στις 25 Ιανουαρίου οι κάλπες θα αναδιατάξουν το πολιτικό σκηνικό και θα δώσουν ισχυρή πλειοψηφία στην Κυβέρνηση Σωτηρίας της χώρας με κύριο κορμό τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και τις υπόλοιπες συνεργαζόμενες πολιτικές δυνάμεις.
Είναι βέβαιο, ότι το σύστημα παρακμής, που κατά την περίοδο της ύστερης Μεταπολίτευσης, ανήγαγε τον κλεπτοκρατισμό σε καθεστώς και, στη συνέχεια, παρέδωσε την Χώρα στους δανειστές, όπου μέσω της «μνημονιακής καταιγίδας» διαλύθηκε η οικονομία και η κοινωνία, μετατρέποντας την Ελλάδα σε «αποικία χρέους», θα προσπαθήσει με όλα τα μέσα που διαθέτει, να σπείρει τον φόβο στους Έλληνες πολίτες, προκειμένου να αποτρέψει μία σαρωτική πολιτική αλλαγή, η οποία θα καταστρέψει τους μηχανισμούς προνομίων του και της μηχανής κερδών για τους φορείς του (παρασιτική οικονομική ολιγαρχία, διαπλοκή, μνημονιακό πολιτικό προσωπικό εμφανές και αφανές). Ήδη, από τις πρώτες μέρες της προεκλογικής περιόδου, ο «αρχιερέας» του συστήματος παρακμής, κος Σαμαράς, έχει επιδοθεί σε αυτό το «προσφιλές άθλημα» της συνεχούς τρομολαγνείας, μέσω της παραποίησης της αλήθειας και της πραγματικότητας.
Έτσι, το κεντρικό δίλημμα σε αυτή την κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση για το παρόν και το μέλλον της Ελλάδος, θα είναι, από την μια μεριά, εάν ο Ελληνικός Λαός θα συνεχίσει να υφίσταται φρικτές θυσίες χωρίς αντίκρισμα, όπως γίνεται πέντε χρόνια από τον μνημονιακό «οδοστρωτήρα», που έχει οδηγήσει την Χώρα σε κατάσταση «οιονεί χρεοκοπίας», αφού, σε όλη αυτή την περίοδο, της δίνεται, αντί για «φάρμακο», «δηλητήριο», τόσο για την οικονομία, όσο και για την κοινωνία. Ουδέποτε ιστορικά σε Χώρα – πλην πολεμικών περιόδων – δεν υπήρξε ύφεση, που ξεπέρασε τα έξι χρόνια, με τραγικές συνέπειες για την κοινωνία μιας Ευρωπαϊκής Χώρας, όπου υφίσταται ανθρωπιστική κρίση με έντονα χαρακτηριστικά. Και από την άλλη μεριά, εάν οι αγώνες και οι θυσίες του «θα πιάσουν τόπο» για ένα καλύτερο μέλλον, «παίρνοντας την υπόθεση στα χέρια μας» και αναλαμβάνοντας τις ευθύνες μας, έχοντας υπ’ όψιν, ότι οι ριζοσπαστικές κοινωνικές αλλαγές δεν είναι ούτε ιστορικοί «περίπατοι», ούτε «βελούδινες επαναστάσεις», αλλά σκληρές ταξικές κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις.
Δηλαδή, αναμετρώνται στην εκλογική αρένα η ελπίδα, που προέρχεται από την προοπτική ισχυρής νίκης της Κυβέρνησης Σωτηρίας και την ανατροπή του σημερινού μνημονιακού «αργού θανάτου» της Χώρας και ο φόβος, που εξαπολύεται από τις μνημονιακές δυνάμεις και το σύστημα παρακμής, αλλοιώνοντας την πραγματικότητα, με στόχο την διατήρηση των προνομίων τους, σε βάρος του Λαού. Όμως, η επιθετική τρομολαγνεία των μνημονιακών δυνάμεων και η προσπάθεια εγκαθίδρυσης καθεστώτος φόβου, όπως στις Εκλογές του 2012, δεν μπορεί να επαναληφθεί επιτυχώς, γιατί όπως εύστοχα είχε τονίσει ο Καρλ Μαρξ: «η ιστορία επαναλαμβάνεται, πλην όμως σαν φαρσοκωμωδία».
Πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι η κρίση χρέους της Ελλάδας, αλλά και των άλλων Χωρών της Ευρωπαϊκής περιφέρειας, ολοένα και περισσότερο μετατρέπεται σε «κόμβο» όλων των αντιθέσεων αυτής της μεγάλης κρίσης στην Ευρώπη, που από τον τρόπο επίλυσής τους, θα εξαρτηθεί η γενική πορεία της Χώρας αλλά και της Ε.Ε. στις επόμενες δεκαετίες. Γι’ αυτό, οι κυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις του κλεπτοκρατικού συστήματος της παρακμής στην Ελλάδα και των ξένων προστατών τους και διεθνών «τοκογλύφων», είναι βέβαιο ότι θα επιχειρήσουν τα πάντα, για να ελέγξουν την λαϊκή αντίδραση και αντίσταση, προκειμένου να αποφύγουν την προοδευτική αλλαγή, με στόχο τον έλεγχο της χώρας ως «αποικίας χρέους».
Αντίπαλός τους, όμως, πλέον είναι το ισχυρό ρεύμα της Ελπίδας, που διατρέχει και διαπερνά την χώρα. Καταλυτικά ο Έριχ Φρομ στο βιβλίο του «Η επανάσταση της Ελπίδας» αναφέρει: «ολόκληρα έθνη και ολόκληρες κοινωνικές ομάδες κάποια στιγμή αντιδρούν, επειδή ο φόβος, οι καχυποψίες, η μοναξιά, η ένδεια και η εξαθλίωση φτάνουν στα όριά τους, στο οριακό σημείο ή καλύτερα στη «στροφή του διαβόλου», όπου μη έχοντας κανείς να χάσει τίποτα, εξεγείρεται χωρίς να υπολογίσει τις συνέπειες».
Ο δρόμος αυτός για τον Ελληνικό Λαό είναι πλέον μονόδρομος. Η 25η Ιανουαρίου πρέπει να αποτελέσει βαθειά τομή και την απαρχή μιας προοδευτικής νέας μεταπολίτευσης στην Ελλάδα.
