Ένα νέο σχέδιο διάσωσης του προστατευόμενου είδους που ακούει στο όνομα “Έλλην τραπεζίτης”-και δεν αναφέρομαι στα δόντια!!!-εξυφαίνεται στις πλάτες του Έλληνα φορολογούμενου. Αφού τα 28+41+ τόσα και άλλα τόσα δις της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών-που “..έπρεπε να διασωθούν διότι είναι η ατμομηχανή κάθε οικονομίας…” και “…να μην ανησυχούν οι πολίτες διότι τα χρήματα αυτά θα επιστρέψουν στην αγορά ως δάνεια και κεφάλαια κίνησης που θα επανεκκινήσουν την οικονομία…” κλπ-δεν έφτασαν-και, προφανώς, δεν θα έφταναν ποτέ, διότι μιλάμε για βαρέλι δίχως πάτο-τώρα ετοιμαζόμαστε να δανειστούμε για χατίρι τους άλλα 20-30-50(;;).Κανείς δεν μπορεί να ξέρει που…θα κάτσει η μπίλια. Διότι αφού, προφανώς, τίποτε δεν διεσώθη με τους προηγούμενους δανεισμούς πλην της ευημερίας του κάθε Σάλλα ,αφού η μόνη ανάπτυξη που γνώρισε η χώρα ήταν αυτή των προσωπικών περιουσιών των τραπεζιτών και αφού σε όλο αυτό το πάρτυ ουδείς αντέδρασε ουσιαστικά , τώρα ετοιμαζόμαστε για νέο γύρο,για ένα νέο-το τρίτο κατά σειρά σε 4 χρόνια-μνημόνιο. Τα πράγματα δεν είναι απλά. Δεν μπορώ και δεν επιθυμώ να μιλήσω σαν οικονομολόγος. Μιλώντας σαν πολίτης μιας χώρας που-υποτίθεται πως-λειτουργεί δημοκρατικά το μόνο που μπορώ να πω είναι το εξής. Δεσμευτήκαμε σε δύο αλλεπάλληλα μνημόνια από κυβερνήσεις που, είτε είχανε εκλεγεί με εντελώς αντίθετη ατζέντα από αυτή που εφάρμοσαν, είτε δεν είχαν εκλεγεί καθόλου παρά διορίστηκαν κόντρα σε κάθε έννοια Συνταγματικότητας. Δεν εξετάζω αν υπήρχε ή όχι άλλη λύση. Αυτό θα το κρίνει ο ιστορικός του μέλλοντος και ήδη τα πρώϊμα συμπεράσματά του είναι κάθε άλλο παρά κολακευτικά για τις πρόσφατες ηγεσίες. Αναφέρω πως μιλάμε για ξεκάθαρες περιπτώσεις υφαρπαγής της ψήφου, νόθευσης της λαϊκής βούλησης και καταστρατήγησης του Συντάγματος ακόμη και από αυτόν τον ίδιο τον-υποτίθεται και πάλι-θεματοφύλακά του, που- πιστός σε όσους τον διόρισαν-προσυπέγραφε τη μετατροπή του σε απλό κουρελόχαρτο. Αυτός που όφειλε λόγω θέσης να υποδείξει τον μόνο που δικαιούται να λαμβάνει σοβαρές αποφάσεις σε καιρούς εθνικής -όπως την ονομάτιζαν- κρίσης ,δηλαδή το εκλογικό σώμα, αποδεχόταν διορισμούς πρωθυπουργών, ν-τροπολογίες και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου ωσάν να ήταν το φυσικότερο των πραγμάτων σε μια Συνταγματική Δημοκρατία. Η κατάσταση όμως είναι πλέον στο μη περαιτέρω.(Για την ακρίβεια είναι εδώ και καιρό αλλά για την ευκολία της συζήτησης το ξεπερνάμε.) Μια κυβέρνηση κοινωνικής μειοψηφίας, που υπάρχει μόνο χάρη στις αλχημείες του εκλογικού νόμου και που είναι σίγουρο πως πλέον μειοψηφεί ακόμη περισσότερο, δεν μπορεί και δεν πρέπει επ’ ουδενί να λάβει αποφάσεις που επεκτείνουν το μέγεθος και το χρόνο δέσμευσης της χώρας και υποθήκευσης του μέλλοντός μας. Στην παρούσα φάση δεν με ενδιαφέρει αν η λύση βρίσκεται αλλού, αν οι «άλλοι» είναι καλύτεροι ή χειρότεροι. Αυτό που ενδιαφέρει είναι πως έστω και τώρα πρέπει τα χαρτιά να ανοίξουν από όλους και να αποφασίσουν οι πολίτες αυτό που επιθυμούν ως λύση. Αυτός που μπορεί να ορίσει την πορεία των καταστάσεων και αυτοί που μπορούν να πιέσουν προς την κατεύθυνση της εφαρμογής των στοιχειωδώς νόμιμων είναι γνωστοί. Ο καθένας και όλοι μας είμαστε πλέον προ των-ιστορικών-ευθυνών μας.
Κωνσταντίνος Ντουρτούνης
Χειρουργός Οδοντίατρος
