Αξιοποιώντας το λεγόμενο «πρωτογενές πλεόνασμα» και ορισμένες επιχειρηματικές συμφωνίες, όπως αυτή για την εκμετάλλευση του κοιτάσματος του Πρίνου από το βρετανικό πετρελαϊκό κολοσσό της BP, η κυβέρνηση και τα επιτελεία της προσπαθούν να ενισχύσουν την εικόνα ότι η οικονομία βρίσκεται σε τροχιά ανάκαμψης. Με τον ίδιο τρόπο, επιχειρούν να πείσουν το λαό ότι «οι θυσίες του πιάνουν τόπο», ότι «τα δύσκολα πέρασαν» και ότι από την ανάπτυξη που έρχεται, έχουν να κερδίσουν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα.
Η αλήθεια είναι ότι κάποια στιγμή, η ελληνική καπιταλιστική οικονομία θα περάσει σε φάση ανάκαμψης, έστω και αναιμικής. Αυτό λέει ο νόμος του καπιταλισμού. Η φάση της κρίσης και η φάση ανόδου της οικονομίας εναλλάσσονται.
Άλλωστε, αυτό είναι το αντικείμενο διαπάλης ανάμεσα σε ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ: Με ποιο μείγμα διαχείρισης θα στηριχθούν η έξοδος από την κρίση και η καπιταλιστική ανάκαμψη. Αγωνιούν για το ποιος θα γίνει ο εκλεκτός –και φυσικά ο πιο έμπιστος- της ΕΕ στη διαχείριση της στρατηγικής του κεφαλαίου.
Η ανάκαμψη όμως που θα έρθει, όποτε και αν έρθει, δεν πρόκειται να ωφελήσει το λαό, ούτε πρόκειται να τον γλιτώσει από τα δεινά που του φόρτωσε η κρίση. Η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας στην Ελλάδα δε θα ανακόψει τα μέτρα σε βάρος του λαού, που προωθούνται κάτω από το γενικό τίτλο «διαρθρωτικές αλλαγές», δε θα επαναφέρει το επίπεδο ζωής της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων ούτε καν στην κατάσταση πριν από την κρίση. Η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα από τη δικκοματική τους κοκορομαχία επιδιώκουν να συσκοτίσουν το πραγματικό πρόβλημα, που δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι το όποιο πρωτογενές πλεόνασμα και τα όποια ψίχουλα για εξαθλιωμένους συνανθρώπους μας ακολουθήσουν, στηρίζονται στην κατεδάφιση των λαϊκών δικαιωμάτων την περίοδο της κρίσης, καθώς και σε μια πορεία νέων θυσιών για το λαό που έρχεται και είναι χωρίς ημερομηνία λήξης.
Ορισμένα παραδείγματα: Αν και υπάρχουν σημάδια βελτίωσης των δημοσιονομικών, με αιματηρές περικοπές σε βάρος του λαού, η κυβέρνηση ετοιμάζει νέο αντιασφαλιστικό πακέτο, που θ’ αυξήσει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, θα μειώσει κι άλλο τις συντάξεις, θα ιδιωτικοποιήσει παραπέρα τις παροχές.
Το ίδιο ισχύει και με τους μισθούς. Ακόμα και σ’ επιχειρήσεις που οι μειώσεις στις αποδοχές και η καταστρατήγηση των Συλλογικών Συμβάσεων επιβλήθηκαν στο όνομα δήθεν του να μη χαθούν θέσεις εργασίας στη διάρκεια της κρίσης, ούτε οι θέσεις εργασίας σώθηκαν, ούτε βέβαια προβλέπεται ν’ αποκατασταθούν οι μισθοί τώρα που το κεφάλαιο διαβλέπει σημάδια ανάκαμψης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο κλάδος του τουρισμού, όπου η εργοδοσία, με τη στήριξη της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας, παγίωσε για το 2014 τις μειώσεις του 15% που υπέγραψε μέσα στην κρίση, ενώ για το 2015 έδωσε αύξηση – κοροϊδία 1% στους μισθούς. Επίσης, για τις Συλλογικές Συμβάσεις η τάση για οριστική κατάργηση δεν πρόκειται ν’ ανακοπεί.
Τα μέτρα που τώρα παίρνονται στο όνομα του να ξεπεραστεί η κρίση θα συνεχιστούν με το επιχείρημα ότι πρέπει να διατηρηθεί η ανάπτυξη, να εξυγιανθούν παραπέρα τα δημοσιονομικά και να διατηρήσει η οικονομία την ανταγωνιστικότητά της στο πλαίσιο της ΕΕ. Τα ίδια γίνονται σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, ανεξάρτητα από το αν μια χώρα βρίσκεται σε κρίση ή ανάπτυξη, αν έχει μνημόνια ή όχι, ανεξάρτητα από το αν εφαρμόζεται περισσότερο επεκτατικό (ΗΠΑ) ή περισσότερο περιοριστικό (Ευρωζώνη) μείγμα διαχείρισης.
Το ζήτημα λοιπόν για τους εργαζομένους, τα λαϊκά στρώματα δεν είναι η προσδοκία της καπιταλιστικής ανάκαμψης, της «παραγωγικής ανασυγκρότησης» που προβάλλουν από κοινού όσοι ασκούν κριτική στη σημερινή δημοσιονομική πολιτική (από το Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων έως τον ΣΥΡΙΖΑ). Αλλά να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις για ν’ ανοίξει ο δρόμος ανάπτυξης υπέρ του λαού, που θα έχει στόχο την ικανοποίηση των εργατικών – λαϊκών αναγκών, ο δρόμος της κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων, της αποδέσμευσης από την ΕΕ και της μονομερούς διαγραφής όλου του χρέους, ο δρόμος δηλαδή που προτείνει το ΚΚΕ.
