Την Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013, στις 18:30 στην κεντρική σκηνή του “Μύλου των Ξωτικών” παρουσιάζεται το νέο ντοκιμαντέρ του σκηνοθέτη Βασίλη Λουλέ. Πέρασα κι εγώ από κει κι είχα παπούτσια από χαρτί παραμύθια, για πάντα. Θα χαιρετίσει ο Δήμαρχος Χρήστος Λάππας
και θα είναι παρών και ο σκηνοθέτης. Το ντοκιμαντέρ είναι παραγωγή
του ΔΗΜΟΥ ΤΡΙΚΚΑΙΩΝ και της «e-trikala Α.Ε.». Μετά την παρουσίαση θα ακολουθήσει, στις 20:00, η πρώτη δημόσια προβολή του ντοκιμαντέρ
στον Δημοτικό Κινηματογράφο του Μύλου Ματσόπουλου. Διάρκεια ταινίας: 115 λεπτά
Λίγα λόγια για την ταινία
Ένα ντοκιμαντέρ που μας ταξιδεύει στον μαγικό κόσμο των παραμυθιών.
Γιαγιάδες και παππούδες, λαϊκοί παραμυθάδες από τα χωριά των Τρικάλων αφηγούνται στον κινηματογραφικό φακό, με τον δικό τους εκφραστικό τρόπο. Ένα οδοιπορικό καταγραφής, μύησης και μνήμης.
Παραμύθια του κάμπου και των βουνών.
Παραμύθια, για πάντα.
Το ντοκιμαντέρ γυρίστηκε το καλοκαίρι του 2013.
Κυκλοφορεί σε DVD στον “Μύλο των Ξωτικών”.
Αποσπάσματα από κείμενο του σκηνοθέτη στο ένθετο του DVD
«Πέρασα κι εγώ από κει κι είχα παπούτσια από χαρτί
από πάνω κόκκινα κι από κάτω κόσκινα»:
έτσι τέλειωναν τα παραμύθια που έλεγαν παλιά οι άνθρωποι. Έτσι τελειώνουν και τώρα αυτά που λένε οι τελευταίοι –ίσως- γέροι παραμυθάδες στον κινηματογραφικό φακό, στο ντοκιμαντέρ που γύρισα στα χωριά των Τρικάλων φέτος το καλοκαίρι, για τον Δήμο Τρικκαίων.
Παραμύθια, για πάντα.
Παραμύθια του κάμπου και των βουνών.
Άνθρωποι απλοί, βοσκοί, νοικοκυρές, αγρότες, άνθρωποι αγράμματοι οι περισσότεροι, προικισμένοι όμως με το χάρισμα της αφήγησης, μάς καθηλώνουν και δημιουργούν ταξίδια στο μυαλό μας. Από στόμα σε στόμα, από παππούδες και γιαγιάδες στα παιδιά και στα εγγόνια, οι παραμυθάδες διέσωσαν ιστορίες, παραδόσεις και θρύλους, τραγούδια και στιχάκια που θα είχαν πια χαθεί. Μέσα από τις αφηγήσεις των παραμυθιών που κινηματογραφήσαμε ζωντανεύουν και πάλι η γεωργική και κτηνοτροφική παράδοση του τόπου, τα ζώα και τα φυτά, τα πυκνά δάση και οι μεγάλοι κάμποι, τα μονοπάτια, τα σταυροδρόμια, τα πηγάδια κι οι πηγές, ο κουρνιαχτός του δρόμου και η πρωϊνή ομίχλη, οι πονηρές αλεπούδες και οι αετοί που μιλάνε, οι νεράϊδες, οι δράκοι και οι λάμιες, οι μύλοι και τα καρκατζάλια.
Ένα μεγάλο οδοιπορικό στα παραμύθια λοιπόν, μέσα από το οδοιπορικό των παλικαριών που ξεκινάν να βρουν την τύχη τους ή να κερδίσουν την καρδιά της όμορφης βασιλοπούλας, που συναντούν εμπόδια στο δρόμο, που στέκονται σε τρίστρατα και παίρνουν το μονοπάτι το δύσκολο και «προχωράν και προχωράν…» και φτάνουν σε κόσμους άγνωστους πανέμορφους τρομακτικούς, και περιπλανώνται άσκοπα και ξεστρατίζουν και κοιμούνται όπου βρεθούν και νυχτωθούν. Αρετές του παλιού καιρού, τότε που ο χρόνος κύλαγε αλλιώς, που η βραδύτητα ήταν αρετή, που το θαύμα ήταν εφικτό κι ο στοχασμός θεωρούνταν σοφία -κι όχι χάσιμο χρόνου.
Αρετές και αξίες που φτάνουν πολύ πίσω, στα μεγάλα έπη του Ομήρου, του πρώτου παραμυθά που κατέγραψε τις προφορικές ιστορίες που είχαν φτάσει ως τις δικές του μέρες.
[…]
Γεννήθηκα σ’ αυτήν εδώ την πόλη, τα Τρίκαλα, στις αρχές της δεκαετίας του ’60, στο μεταίχμιο δυο εποχών. Ένα μικρό ισόγειο σπίτι που έβγαινε σε μια αυλή, κοινή με άλλους γείτονες. Δίπλα, το ποδηλατάδικο του πατέρα μου. Κι από την άλλη, μια καρβουναποθήκη. Αυτός ήταν όλος μου ο κόσμος. Κόσμος φτωχικός, σκυφτός αλλά περήφανος, όχι σκυμμένος.
[…]
Παντού ακούγαμε παραμύθια. Παραμύθια η μάνα μου στο σπίτι, παραμύθια η μάνα της στο ένα χωριό, παραμύθια ο παππούς, η γιαγιά, οι θείες και οι θειοί μου στο άλλο χωριό, παραμύθια παντού. Παραμύθια στα μικρά παιδιά για να κοιμηθούν ή να λουφάξουν. Παραμύθια για να αντέξουν οι μεγάλοι στις ατέλειωτες ώρες χειρωνακτικής δουλειάς: στο χωράφι, στο δεμάτιασμα του καπνού, στη βοσκή, στα μικρά εργαστήρια, στο άρμεγμα, στον αργαλειό και στα νυχτέρια των γυναικών, στο κάρο που σε πήγαινε, νύχτα ακόμα, στο χωράφι με τα βαμβάκια. Παραμύθια για να περνάει η ώρα στα μακρυνά, ατέλειωτα ταξίδια εκείνου του καιρού.
[…]
Στην προσπάθεια να φτιάξουμε αυτό το ντοκιμαντέρ ξανασυναντήθηκαν οι δρόμοι μας με τους ανθρώπους που τόσα χρόνια συνέχιζαν αθόρυβα το έργο της μελέτης και καταγραφής της παράδοσης.
Και με πολλούς κατοίκους των χωριών του νομού Τρικάλων που βοήθησαν με κάθε τρόπο στην πραγματοποίηση της ταινίας ανοίγοντας αποθήκες, σπίτια, εκκλησίες, μύλους, αχυρώνες, ανοίγοντας την καρδιά τους, ανοίγοντας συνάμα και τις πόρτες στο παραμύθι.
[…]
Το ντοκιμαντέρ Πέρασα κι εγώ από κει κι είχα παπούτσια από χαρτί δεν αρκείται όμως στην καταγραφή του λόγου και στη διάσωση της προφορικής παράδοσης της περιοχής, δεν αναδεικνύει μόνο τον πλούτο των παραλλαγών πάνω στο ίδιο παραμύθι -από στόμα σε στόμα, από τόπο σε τόπο-, αλλά προσθέτει και κάτι περισσότερο, κάτι που μόνον ο κινηματογράφος μπορεί: φέρνει στο φως τις χειρονομίες του αφηγητή, τις εκφράσεις του προσώπου, τις σιωπές και τις εντάσεις, τη γλώσσα του σώματος. Όλα αυτά ακριβώς τα στοιχεία τα οποία προσδίδουν την δύναμη και την ιδιαιτερότητα στον κάθε παραμυθά. Η ντοπιολαλιά είναι όμορφη στα παραμύθια, ζωντανεύει τις εικόνες που περιγράφουν, ενώ τα εκφραστικά πρόσωπα των γερόντων είναι σαν ένα απέραντο τοπίο που δεν χορταίνεις να παρατηρείς, να θαυμάζεις, να απολαμβάνεις.
Πρόσωπα που, ακούγοντάς τα, μας γεννούν εικόνες στο μυαλό και μας κάνουν να θέλουμε να πούμε ιστορίες κι εμείς, με τη σειρά μας.
Όλοι εμείς, και οι μεγάλοι και τα παιδιά.
Γιατί όλοι θέλουμε να ακούμε παραμύθια κι όλοι μας έχουμε ένα δικό μας παραμύθι να μοιραστούμε.
Οι γιαγιάδες κι οι παππούδες του ντοκιμαντέρ μάς δίνουν το χέρι.
Τι λέτε, θα το πιάσουμε;
Βασίλης Λουλές, σκηνοθέτης
Βιογραφικό του σκηνοθέτη
Ο Βασίλης Λουλές είναι σκηνοθέτης ταινιών μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ. Γεννήθηκε στα Τρίκαλα.
Σπούδασε Ηλεκτρολόγος Μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο και Κινηματογράφο στη Σχολή Χατζίκου.
Συνεργάστηκε για χρόνια με την ΕΡΤ ως Συντονιστής στο πρόγραμμα ταινιών μικρού μήκους μικροφίλμ και με το Κινηματογραφικό Αρχείο του Υπουργείου Εξωτερικών στην ταξινόμηση παλαιών κινηματογραφικών επικαίρων.
Οι ταινίες του τιμήθηκαν με βραβεία, έλαβαν μέρος σε πολλά φεστιβάλ του εξωτερικού, μεταδόθηκαν από ξένα και ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια, συμπεριλήφθηκαν σε ελληνικά και διεθνή αφιερώματα και χρησιμοποιούνται ως εκπαιδευτικό υλικό σε σχολές και Πανεπιστήμια.
Τα έργα του πραγματεύονται μικρές, προσωπικές ιστορίες που σκιαγραφούνται μέσα στη δίνη της Ιστορίας ή στον απόηχό της.
Το ντοκιμαντέρ του Φιλιά εις τα παιδιά, παραγωγής 2012, με θέμα παιδάκια Ελλήνων Εβραίων που σώθηκαν από το θάνατο κατά τη Γερμανική Κατοχή χάρη στην προστασία που τους πρόσφεραν Χριστιανοί, τιμήθηκε με 8 βραβεία σε φεστιβάλ κινηματογράφου, προβλήθηκε επί 12 εβδομάδες σε κινηματογράφους της Αθήνας και Θεσσαλονίκης και έδωσε αφορμή για πολλά κείμενα και σχόλια στα έντυπα και στα ηλεκτρονικά μέσα. Προβάλλεται τώρα σε σχολεία της χώρας ενώ συνεχίζονται με επιτυχία οι προβολές στην Ευρώπη και στην Αμερική.
Επιλογή φιλμογραφίας
2013
Πέρασα κι εγώ από κει κι είχα παπούτσια από χαρτί
ντοκιμαντέρ
115’
2012
Στα ορεινά βοσκοτόπια
ντοκιμαντέρ
60’
2012
Φιλιά εις τα παιδιά
ντοκιμαντέρ
115’
2005
Συναντήσεις με τη μητέρα μου Λέλα Καραγιάννη
ντοκιμαντέρ
29’’
2000
Ένας λαμπερός ήλιος
μυθοπλασία
36’’
1999
Ελευσίνα, ιστορίες στον απόηχο των μηχανών
ντοκιμαντέρ
30’’
1996
Μετέωρα-Πίνδος, οδοιπορικό
ντοκιμαντέρ
93’’
1993
Ο Αμερικάνος
μυθοπλασία
39’’
1990
Απών
μυθοπλασία
15’’
