Το πρωί της Παρασκευής συναντηθήκαμε στο σχολείο απ’ όπου θα παίρναμε το λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο Βόλο. Όλοι ανυπομονούσαμε να ξεκινήσει η εκδρομή. Αφού μπήκαμε στα λεωφορεία ξεκινήσαμε. Η διαδρομή ήταν πολύ ευχάριστη κι ύστερα από δυόμισι ώρες φτάσαμε στον προορισμό μας. Μόλις κατεβήκαμε και αντικρίσαμε την θάλασσα μας ήρθε η επιθυμία να κολυμπήσουμε. Δυστυχώς δεν ήταν στο πρόγραμμα της εκδρομής! Συγκεντρωθήκαμε όλοι σε ένα σημείο και εκεί η διευθύντριά μας και ορισμένοι μαθητές που είχαν αναλάβει να βρούνε πληροφορίες μας ενημέρωσαν για το τι πρόκειται να επισκεφτούμε.
Η πρώτη μας στάση ήτανε στο Κέντρο Τέχνης, όπου φιλοξενούνταν προσωρινά εκθέσεις και μια πινακοθήκη στην οποία φιλοξενούνταν οι συλλογές του Μουσείου Αλ. Κ. Δάμτσα. Στον πρώτο όροφο υπήρχαν χειροποίητες κατασκευές, όπως κεντήματα διακοσμημένα με διάφορες χάντρες και ζωγραφιές πάνω σε πανί, αλλά το πιο εντυπωσιακό απ’ όλα ήταν τα όργανα του ανθρωπίνου σώματος φτιαγμένα με μαλλί. Στον δεύτερο όροφο υπήρχαν μαριονέτες, σκιάχτρα με μουσικά όργανα, ένα τρενάκι που τα βαγόνια του ήταν φτιαγμένα από χαρτόκουτα και οι ρόδες του από πιάτα, ένας κατάμαυρος αετός με μεγάλα φτερά και πιόνια σκακιού με την μορφή ηρώων από παραμύθια. Αυτό που άρεσε όμως περισσότερο ήταν ένα δέντρο που στα κλαδιά του κρέμονταν μικρά ζωάκια και η κατασκευή τους θα απαίτησε σίγουρα πολύ χρόνο. Στον επόμενο όροφο είδαμε χαρακτικά ζωγράφων του 19ου αιώνα κυρίως. Μη ξέροντας ότι οι πίνακες του Τζιόρτζιο ντε Κίρικο έχουνε μεταφερθεί στην Ιταλία και επειδή ο σκοπός της επίσκεψης μας ήτανε να τους δούμε, αγοράσαμε, όσοι θέλαμε να δούμε τους αυθεντικούς πίνακες, ένα λεύκωμα με πληροφορίες για το έργο του Τζιόρτζιο ντε Κίρικο, επεξηγήσεις των έργων του και φωτογραφίες τους.
Μετά την έξοδό μας απ’ το Κέντρο Τέχνης προχωρήσαμε κατά μήκος στην παραλία του Βόλου και είδαμε προϊστορικούς οικισμούς φτιαγμένους από αρχαιολόγους με τα υλικά που χρησιμοποιούσαν την εποχή εκείνη, όπως καλάμια, χώμα, πέτρες και ξύλα. Παλαιότερα ο εσωτερικός χώρος των οικισμών αυτών ήτανε ανοιχτός στο κοινό και επειδή στις μέρες μας είναι κλειστός αρκεστήκαμε στο να ρίξουμε μια ματιά από την τζαμωτή πόρτα. Το εσωτερικό ήταν κι αυτό φτιαγμένο με λάσπη. Γύρω-γύρω υπήρχαν καθίσματα φτιαγμένα με τα υλικά της προϊστορικής εποχής και στη μέση η εστία όπου άναβαν την φωτιά.
Μόλις φωτογραφήσαμε τον οικισμό, ξεκινήσαμε να πάμε στο Αθανασάκειο Αρχαιολογικό Μουσείο Βόλου, που είναι ένα από τα παλαιότερα μουσεία της χώρας και μέχρι σήμερα παραμένει το κεντρικό αρχαιολογικό μουσείο της Θεσσαλίας. Το μουσείο είναι χωρισμένο σε αίθουσες και κάθε μία από αυτές περιλαμβάνει μία διαφορετική συλλογή ευρημάτων διαφόρων εποχών. Σε μία από τις αίθουσες εκτίθενται παλαιολιθικά ευρήματα από ολόκληρη τη Θεσσαλία. Σε μία άλλη ειδώλια, αγγεία, σκεύη, πήλινα ομοιώματα και άλλα από την νεολιθική εποχή. Η επόμενη είχε αναπαραστάσεις τάφων και επιτύμβιων στηλών. Εντυπωσιακά ήτανε και τα χρυσά κοσμήματα, όπως και η συλλογή πήλινων, χάλκινων και γυάλινων αγγείων και νομισμάτων όλων των εποχών. Στο μουσείο παρατηρήσαμε τα εκθέματα, τα φωτογραφίσαμε και σχεδιάσαμε πρόχειρα ό,τι μας έκανε εντύπωση, έτσι ώστε να τα αναπαραστήσουμε σε χαρτί, όταν θα επιστρέφαμε.
Αφού περιηγηθήκαμε στο μουσείο, επιστρέψαμε στο λιμάνι του Βόλου, όπου υπήρχαν εστιατόρια και μπορούσαμε να φάμε κάτι. Οι καθηγήτριές μας μας άφησαν ελεύθερους να κάνουμε άλλη μία βόλτα για να απολαύσουμε τη θάλασσα. Φωτογραφίσαμε τα εντυπωσιακά κτίρια και περπατήσαμε στην αποβάθρα του λιμανιού περιτριγυρισμένοι από το γαλάζιο της θάλασσας και το γαλάζιο του ουρανού. Όλα μας δημιουργούσαν μια αίσθηση γαλήνης και ηρεμίας. Η ώρα περνούσε ευχάριστα, αλλά έπρεπε να γυρίσουμε πίσω στα Τρίκαλα. Η διαδρομή μας φάνηκε σύντομη, δεν καταλάβαμε πότε πέρασε η ώρα.
Τελικά, παρόλο που πολλοί από τους μαθητές ίσως να ακούν τον όρο «εκπαιδευτική εκδρομή» τουλάχιστον με κάποια καχυποψία, πιστεύω πως η εκδρομή μας απέδειξε ότι, αν ο χρόνος μοιραστεί κατάλληλα, μπορούν όλοι να είναι και κερδισμένοι και ευχαριστημένοι!
Γράφει η μαθήτρια της Α΄Τάξης του 3ου Γυμνασίου Τρικάλων
Παράσχη Δήμητρα
