«Σε ό,τι αφορά τις αξιώσεις για καταβολή αποζημιώσεων δεν βλέπω καμιά ελπίδα, γιατί το ζήτημα αυτό έχει ξεκαθαριστεί από καιρό.Θεωρώ ότι τέτοιες δηλώσεις είναι ανεύθυνες. Πολύ πιο σημαντικό από το οδηγούνται οι άνθρωποι στην Ελλάδα σε εσφαλμένη κατεύθυνση θα ήταν να τους εξηγήσει και να τους διαφωτίσει κανείς για τον δρόμο προς τις μεταρρυθμίσεις και να τους συνοδεύσει σε αυτήν την πορεία» Wolfgang Schäuble
Ε, λοιπόν θα συμφωνήσω εν μέρει με τον-“πανέξυπνο μεν, ουσιαστικά ανίκανο δε, να διαχειριστεί ένα τόσο σύνθετο έργο, όπως την αλλαγή του νομίσματος σε ευρώ” σύμφωνα με τον Χ.Κολ-υπουργό οικονομικών της Γερμανίας-και ουσιαστικό οικονομικό καθοδηγητή του Ευρωπαϊκού άρματος!!! Επ’ουδενί δεν πρέπει το θέμα των αποζημιώσεων να ανακυκλώνεται και να χρησιμοποιείται από το πολιτικό σύστημα ως το μέσο που θα διατηρήσει για κάποια χρόνια ακόμη το σαθρό καθεστώς της πελατοκρατίας και της κλεπτοκρατίας. Οι αποζημιώσεις δεν είναι και δεν πρέπει ποτέ να γίνουν η κολυμβήθρα του Σιλωάμ που θα ξεπλύνει τις αμαρτίες του μεταπολιτευτικού-τουλάχιστον-συστήματος και θα αναβαπτίσουν τους εμπνευστές και θεμελιωτές του, δίνοντάς τους την ευκαιρία για επανάληψη των «κατορθωμάτων» τους . Η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει σε πάρα πάρα πολλά θέματα στάση και αντίληψη. Είναι συνθήκη προαπαιτούμενη για την επιβίωσή μας στο ραγδαία μεταβαλλόμενο παγκόσμιο πολιτικοοικονομικό γίγνεσθαι. Η υποχρέωσή μας όμως έναντι της ιστορίας μας και του μέλλοντός μας και ακόμη περισσότερο του μέλλοντος των απογόνων μας ουδεμία σχέση έχει με το αν η Γερμανία οφείλει ή όχι να πληρώσει για τις αμαρτίες του παρελθόντος της. Αρέσει δεν αρέσει, βολεύει δεν βολεύει το θέμα πολύ απλά δεν έχει κλείσει ποτέ στην πράξη. Η Γερμανία ουδέποτε πλήρωσε-όπως έπρεπε από το ’90 και την επανένωσή της-ούτε υπάρχει-εξ’ όσων γνωρίζουμε-κάποιο έγγραφο που να δηλώνει ρητά και κατηγορηματικά πως οι δικαιούχοι αποποιούνται του δικαιώματός τους. Τα τελευταία χρόνια, με την οικονομική κρίση να μαστίζει το σύνολο της Γηραιάς-και όχι μόνο-Ηπείρου, δείχνει μια έντονη επιθυμία να τεθούν εκ νέου οι βάσεις της Ενωμένης Ευρώπης σε διαφορετικό έδαφος, αυτό της μανιχαϊστικής προτεσταντικής ηθικής που τη χαρακτηρίζει ως κοινωνία. Την ίδια όμως ώρα αρνείται πεισματικά να καθαρίσει τη ντουλάπα της από τους σκελετούς του παρελθόντος-και του παρόντος που αφορά το, όχι και τόσο καθαρό, τραπεζικό της σύστημα αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα. Βάσει της δικής της ηθικής προσέγγισης αυτό το καθάρισμα οφείλει να το κάνει με πράξεις και όχι λόγια. Όχι με δήθεν αποποίηση του ναζιστικού παρελθόντος . Όχι με απαγορεύσεις αναφοράς σε θέματα που καίνε ή χρήσης συμβόλων ούτε με καταδικαστικές αποφάσεις επί των παραπάνω. Όσο και αν προσπαθούν με τέτοια τεχνάσματα να πείσουν ότι έχουν αλλάξει ουδείς ξεχνά ποιοί υπήρξαν. Πολλώ δε όταν φροντίζουν με αυτιστική συνέπεια να το θυμίζουν καθημερινά με τις τακτικές τους, με την μοναδική αλαζονεία και έπαρση που τους διακρίνει. Αυτή που τους δίνει τον αέρα της υπερδύναμης που μπορεί να τα βάλει με τους πάντες. “Υπέταξε” προ πολλού την-παραδοσιακά προσκυνημένη στις βουλές της-Γαλλία ,τα έβαλε με επιτυχία –στην περίπτωση της Κύπρου-με τη Ρωσική αρκούδα και εσχάτως έβγαλε γλώσσα στις ΗΠΑ αντιμετωπίζοντας με ειρωνεία, στα όρια της προσβολής, τον υπουργό οικονομικών της. Με τη νότια Ευρώπη δέσμια των χρεών της και τους Βόρειους γείτονές της προσκολλημένους στο άρμα της, αισθάνεται λογικά ως η απόλυτη κυρίαρχος της Ευρώπης και μοιάζει να ανοίγει και πάλι πανιά προς την κατεύθυνση της διεύρυνσης της κυριαρχίας της σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι αποζημιώσεις είναι ίσως το μόνο μέσο για να ανακοπεί μια και καλή ο επεκτατισμός τους. Διότι πολύ απλά δεν αφορούν μόνο την Ελλάδα. Η διεκδίκηση από μέρους μας των οφειλομένων ανοίγει τον ασκό του Αιόλου αφού σχεδόν καμία από τις πληγείσες χώρες δεν αποζημιώθηκε ποτέ για τα δεινά που υπέστη κατά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Και δεν αποζημιώθηκε κατ’απαίτηση των νικητών του πολέμου που για τους γνωστούς πολιτικούς λόγους θέλησαν να ελαφρύνουν τον νέο τους σύμμαχο. Οι Γερμανοί αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά. Υπάρχουν άρθρα σε έγκριτα γερμανικά μέσα που έχουν κάνει εκτενείς αναφορές. Υπάρχουν φωνές που έχουν καλέσει δημοσίως την ηγεσία της χώρας να είναι περισσότερο διαλλακτική και συγκαταβατική διότι αν ανοίξει ένα τέτοιο μέτωπο θα αποτελέσει την οριστική ταφόπλακά τους. Ακόμη και αν οι αποζημιώσεις δεν πληρωθούν ποτέ είναι ίσως το μοναδικό όπλο στα χέρια όσων υποφέρουν από την αδιαλλαξία της Γερμανικής πολιτικής. Μπορεί να γίνει μια απειλή επικρεμάμενη και αιωρούμενη πάνω από το κεφάλι τους ικανή να τους κάνει να το χρησιμοποιούν περισσότερο ανοιχτά και όχι τόσο σοβινιστικά. Για να γίνει όμως όλο αυτό που όντως φαντάζει-και πιθανότατα είναι- εξαιρετικά ρομαντικό έως ουτοπικό, οφείλουμε να ορθώσουμε ανάστημα έναντι του κύριου δανειστή και να αναζητήσουμε νέες συμμαχίες. Και ιστορικά να το δει κανείς πόσο ορθό είναι σε καιρό πολέμου να είσαι προσκολλημένος σε μια πλευρά που όσες φορές και αν πολέμησε έχασε τη μάχη;
Κων/νος Ντουρτούνης
Χειρουργός Οδοντίατρος
