Η συχνή εμφάνιση τρομοκρατικών ενεργειών, με αποκορύφωμα την «τυφλή» πράξη βίας από την έκρηξη βόμβας στο εμπορικό κέντρο THE MALL στο Μαρούσι, δημιουργεί σοβαρούς προβληματισμούς, ιδιαίτερα στην σημερινή, χαοτική πολιτική κατάσταση της χώρας, η οποία μετατρέπεται, μέσω των μνημονίων, σε «αποικία χρέους», με ραγδαία εξαθλίωση της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού.
Το φαινόμενο αυτό και η «άλλη όψη του νομίσματός του», η «τρομολαγνεία», δημιουργεί την ανάγκη μιας σοβαρής και νηφάλιας ανάλυσης του ιδεολογικού χαρακτήρα αυτού, που αφορά το σημερινό πρώτο μέρος. Απαιτείται ορθολογικός κριτικός λόγος και σκέψη στους σημερινούς, «θρυμματισμένους» καιρούς, και ιδιαίτερα στην «σκοτεινή» περίοδο, που διέρχεται η Ελλάδα.
Το φαινόμενο της τρομοκρατίας στις δυτικές χώρες, είτε αφορά επιθέσεις από οργανώσεις, που εκπέμπουν αριστερίστικη φρασεολογία, είτε, πολύ περισσότερο, την ακροδεξιά βία, που, ως κύριο χαρακτηριστικό, έχει τα «τυφλά χτυπήματα», δεν έχει καμία πραγματική ιδεολογική ή οργανική σχέση με την επικαλούμενη, πολλές φορές, μαρξιστική θεωρία και το αριστερό κίνημα και τον αγώνα των λαϊκών στρωμάτων για σοσιαλιστική κοινωνία απέναντι στο αστικό κράτος και το καπιταλιστικό σύστημα.
Ως προς το κρίσιμο αυτό ζήτημα, καταλυτικές απαντήσεις έχει δώσει ο Ιταλός καθηγητής Λουίτζι Φεραγιόλι στο βιβλίο του «Βία και Πολιτική», σύμφωνα με τον οποίο «ο πολιτικός γιακωβινισμός και η ηθικοϊστορική τελεολογία, που αποτελούν αντικειμενικά τον κοινωνιολογικό χαρακτήρα της τρομοκρατίας, αντιστοιχούν εξίσου σε ακλόνητα αρχέτυπα της αστικής πολιτικής σκέψης και ακριβέστερα του αυταρχικού ανελεύθερου ρεύματός της».
Το πρώτο απ’ αυτά είναι παράδοση του πολιτικού ρεαλισμού και του πραγματιστικού βολονταρισμού από τον Μακιαβέλι μέχρι τον Carl Schmitt: Η ιδεολογία, δηλαδή, της αυτονομίας της πολιτικής σαν επιστήμη και σαν τεχνική εξουσία, ξεχωριστή από την ηθική και πιστή μόνο στη λογική της ιστορικό – πρακτικής επιτυχίας, καθώς και η ενσάρκωσή της σε ένα «πολιτικό υποκείμενο», κράτος, κόμμα, ηγεμόνα, η ελίτ στην εξουσία, ως «εκτελεστή», για λογαριασμό και αντιπροσώπευση της κοινωνίας.
Το δεύτερο, είναι η αστική ηθική της θυσίας (στις δύο παραλλαγές της Χριστιανο-Ιδεαλιστικής Ηθικής και ωφεληματικής και υστερόβουλης), που όμως, και στις δύο περιπτώσεις, χαρακτηρίζεται από το γεγονός, ότι αναβάλλει την άμεση ηδονή, εν όψει της πραγματοποίησης των ιστορικών ή μετα-ιστορικών σκοπών και της ακόμα μεγαλύτερης ηδονής στο μέλλον.
Η σύζευξη αυτών των δύο παραδόσεων γέννησε την μοντέρνα αστική πολιτική σαν τεχνική της μεσολάβησης και, συγχρόνως, της διαφοροποίησης των σκοπών από τα μέσα, ακριβώς γιατί είναι υποτελή από ιδεολογική άποψη στους σκοπούς, που δεν επιδέχονται ούτε αξιολόγηση ούτε πραγματικό έλεγχο.
Η πολιτική βία, συνεπώς, ηθικού και ψυχρού ορθολογικού τύπου, όπως εμφανίζεται στις ακραίες μορφές της τρομοκρατίας των ενόπλων ομάδων, που κυρίαρχο ιδεολογικό στοιχείο τους, είναι η αντίληψη της βίας ως «μέσου – εργαλείου» για το σκοπό τους, που είναι, κατά τα λεγόμενά τους, η με «επαναστατικό» τρόπο εγκαθίδρυση μιας νέας κοινωνίας (άρα μη βίαιης)!!!, τοποθετείται μέσα σε αυτό το αλλοτριωμένο σύμπαν της αστικής πολιτικής.
Η πολιτική βία βρίσκεται σε πλήρη αντιδιαστολή με την κοινωνική βία, η οποία πηγάζει και εμφανίζεται στους συλλογικούς αγώνες της ταξικής πάλης και προκαλείται από την βία του ταξικού αντιπάλου (συγκεντρώσεις, πορείες, καταλήψεις κ.λπ.) και από την οποία απουσιάζει η πολιτική και στρατηγική πρόθεση.
Του Γεωργίου Παπασίμου
Δικηγόρου
Μέλους Δ.Σ. του «ΠΡΑΤΤΩ»
(papasimos.wordpress.com)
(Μέρος Α’)
