Διάβασα το βιβλίο ”Μια μπαλάντα για τη Ρεβέκκα” από περιέργεια γιατί η συγγραφέας του μου ήταν πρόσωπο γνώριμο. Με κατέπληξε το περιεχόμενό του. Ήταν ένα βιβλίο που μου έδωσε πολλά. Μέσα από την ιστορία μιας νεαρής έφηβης, της Ρεβέκκας, έμαθα πολλά και προβληματίστηκα για πολλά.
Πρώτα διεύρυνα τις γνώσεις που είχα σχετικά με γεγονότα που συνέβησαν πριν αλλά και κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Η ιστορική αναδρομή, που κάνει η συγγραφέας, αρχίζει το 1933, με την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, και τελειώνει το 1945, με την συνθηκολόγηση της Γερμανίας. Στο χρονικό αυτό διάστημα, αναφέρονται σημαντικά ιστορικά γεγονότα που συμβαίνουν στην Ευρώπη, στην Ελλάδα, αλλά και στην περιοχή μας, τα Τρίκαλα. Ομολογώ ότι κάποια από αυτά κίνησαν περισσότερο την περιέργειά μου και αναζήτησα περισσότερες πληροφορίες στο διαδίκτυο. Έτσι άκουσα πρώτη φορά και το τραγούδι ”Va Pansiero” και έμαθα περισσότερα για το τι ήταν ”το θέατρο στο βουνό”.
Όμως μέσα από αυτό το βιβλίο προβληματίστηκα και για θέματα πέρα από τον πόλεμο, θέματα κοινωνικά. Η Ρεβέκκα είναι παιδί ενός Εβραίου και μιας Χριστιανής και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να προβληματίζεται για την ταυτότητά της. Έτσι, το θέμα των μεικτών γάμων μπαίνει στις σελίδες του βιβλίου. Η διακοπή των σχέσεών της με την καλύτερή της φίλη, την Αύρα, μας δημιουργεί προβληματισμούς για το τι είναι φιλία στ’ αλήθεια. Το θέμα του έρωτα θίγεται μέσα από το βαθύ αίσθημα που συνδέει τον Αντρίκο με τη Ρεβέκκα. Η συγγραφέας δεν αφήνει απ’ έξω κι ένα άλλο θέμα που μας αφορά, το ρόλο του σχολείου ”…για να πάμε μπροστά σαν χώρα χρειαζόμαστε ανθρώπους μορφωμένους…”, έλεγε ο πατέρας της Ρεβέκκας και την υποχρέωνε να διαβάζει με τις ώρες στο σπίτι.
Δυνατό σημείο του βιβλίου αποτελούν και οι ήρωές του, πρόσωπα με ιδιαίτερο ψυχικό κόσμο. Χαρακτήρες διαφορετικοί, εργατικοί, ευαίσθητοι, αποφασιστικοί, θαρραλέοι, πατριώτες αλλά και προδότες, δωσίλογοι. Ένας ολόκληρος κόσμος περνάει από μπροστά μας και μας αφήνει κάτι από τα συναισθήματά του, τις ιδέες του, τον κόσμο του.
Εντύπωση μου έκανε η φράση που λέει η Ρεβέκκα ”…στο πιάνο υπάρχει ένα κενό όπως και στη ζωή μου…”. Μου φάνηκε αλλόκοτο για να είναι αληθινό. Πώς μπορεί να είσαι νέος και να έχεις ήδη κενό στη ζωή σου; Η Ρεβέκκα όμως είχε. Έζησε και πέρασε τη δοκιμασία του πολέμου και της Κατοχής. Έπρεπε όμως να συνεχίσει τη ζωή της και όπως η ίδια δήλωσε θα το έκανε. Με τη στάση της αυτή τονίζει τη στάση που πρέπει να έχουν οι άνθρωποι απέναντι στη ζωή, να αφήνουν πίσω τις άσχημες καταστάσεις και να συνεχίζουν.
Μια μπαλάντα για τη Ρεβέκκα, ένα βιβλίο που πιστεύω ότι αξίζει να διαβαστεί από όλους, έφηβους και ενήλικες.
του Βασίλη Μπρουζούκη , μαθητή Β ΄ Τάξης 3ου Γυμνασίου Τρικάλων
