Ναι. Όχι. Παρών/ούσα. Λέξεις. Δηλωτικές υπευθυνότητας, αντίδρασης ή σκεπτικισμού. Έτσι πιστεύουν. Έτσι πάντα πίστευαν. Κομπάρσοι θλιβερής οπερέτας, υποχείρια ατάλαντων σκηνοθετών, άβουλα χείλη ενός αόρατου υποβολέα. Λέξεις. Κενές νοήματος. Καμιά τους δεν απαντά στο ερώτημα που, εδώ και δυο χρόνια, καίει τις ψυχές όλων, αυτό που, κολλημένο θαρρείς, κρέμεται καθημερινά στα χείλη και ξεκινά ή διανθίζει κάθε φράση, κάθε κουβέντα απλή και καθημερινή . Γιατί; Γιατί όλα αυτά; Γιατί σε μας; Γατί σε μένα; Για τη σωτηρία ,λέει, της χώρας, της πατρίδας. Τι είναι όμως η πατρίδα αν όχι οι άνθρωποι; Τι είναι οι κάμποι, τα βουνά και οι θάλασσες χωρίς αυτούς που τα πονούν, τι είναι η ιστορία δίχως αυτούς που την κατέχουν και τη συνεχίζουν δίχως και αυτούς που ,συχνά, την αγνοούν συνειδητά θαρρώντας ,εσφαλμένα, πως πάντα θα ’ναι εκεί ; Είναι η πατρίδα αριθμοί; Είναι οι αριθμοί πατρίδα; Πως σώζεται αυτός που πεινάει; Πως σώζεται αυτός που χάνει όλα όσα με κόπο έστησε ή έχτισε; Πως σώζεται αυτός που κουβαλά την περηφάνια και την αξιοπρέπειά του σταυρούς ασήκωτους στο Γολγοθά της ζητιανιάς; Με πράξεις λογιστικές; Με αριθμούς απρόσωπους; Με προσθαφαιρέσεις πάνω σε τεφτέρια; Δεν είναι όμως αριθμοί αυτοί που γυρνούν στους δρόμους με σκυμμένα τα κεφάλια, βαριά από τις σκέψεις, πάνω σε πλάτες λυγισμένες απ ’την απόγνωση. Δεν είναι αριθμοί αυτοί που μονολογώντας μέσα στο πλήθος ουσιαστικά συνομιλούν και επικοινωνούν πάνω στο ίδιο θέμα. Δεν είναι αριθμοί αυτοί που επιλέγουν τη «λύση» της οριστικής και αμετάκλητης φυγής απ’ τη σκληρή πραγματικότητα αντί της συντριβής και της ταπείνωσης σε μια μάχη άνιση, εκ προοιμίου χαμένη. Ναι, όχι, παρών/ούσα. Σωτήρες; Στρωτήρες. Ισοπεδωτές. Όλοι ίδιοι; Ναι. Όχι; Απόντες/ούσες, συνειδητά ή ασυνείδητα, απ ‘την πραγματικότητα. Ανίκανοι ερασιτέχνες, ομοτράπεζοι σε ένα παιχνίδι με επαγγελματίες παίχτες. Ποντάρουν την πατρίδα για να σώσουν την παρτίδα. Τη δική τους. Σε κάθε γύρο εξαντλούν όλο και περισσότερα πιόνια. Μας εξαντλούν και αδιαφορούν. Συνεχίζουν το παιχνίδι. Θα χάσουν; Θα κερδίσουν; Τι σημασία έχει; Τα πιόνια πάντως δεν κερδίζουν ποτέ. Ούτε καν παίζουν. Μοναχά αλλάζουν χέρια ή απλά χάνονται. Αλλά η δόση-μάλλον- θα ’ρθει. Η ελπίδα ανέκαμψε. Τότε γιατί τα πιόνια παραμένουν το ίδιο ανέκφραστα; Ποιος νοιάζεται. Το καθήκον εξετελέσθη…
Κων/νος Ντουρτούνης
Χειρουργός Οδοντίατρος
