Δειλό και φοβισμένο αγόρι μέσα στη ευρύχωρη αυλή του σχολείου, ξένος και μόνος βρέθηκα την πρώτη ημέρα του αγιασμού. Κοίταζα το θεόρατο κτίριο, που είχα μπει μέσα μόνο στις ώρες της ανακάλυψης μου για το καινούργιο μου σχολείο. Η αυλή γεμάτη από παιδιά δεν είχε τη ζωντάνια του παλιού μου σχολείου, του δημοτικού. Παρέες-παρέες πηγαινοέρχονταν και συζητούσαν, μεγάλοι σχεδόν όλοι με ξυρισμένα μάγουλα, καλοχτενισμένα μαλλιά. Ήταν και μικροί αρκετοί, σαν κι εμένα που θα χάνονταν μέσα στο πλήθος των μεγάλων, αν δεν είχαν πιάσει μια γωνία σαν κι εμένα να παρατηρούν τους σοφούς και έξυπνους καθηγητές να ανεβοκατεβαίνουν τα σκαλιά του γυμνασίου γρήγορα.
Και ενώ συλλογιζόμουνα αυτά, το κουδούνι χτύπησε. Ήταν η ώρα του αγιασμού. Μετά από λίγη ώρα όλα τα παιδιά συγκεντρωθήκαμε στο προαύλιο. Ο παπάς άρχισε να ψέλνει και στο τέλος μας ευχήθηκε καλή σχολική χρονιά. Κατόπιν, μας χώρισαν σε τμήματα. Οι αίθουσες ήταν ευρύχωρες και άνετες. Στους τοίχους κρέμονταν πολύ όμορφοι και ξεχωριστοί χάρτες. Ακόμη υπήρχε και ένας πίνακας ανακοινώσεων με διάφορες ανακοινώσεις και διαγωνισμούς στους οποίους παίρνουν μέρος οι μαθητές. Το σύνολο όμως συμπλήρωνε ένας όμορφος πράσινος πίνακας με την εικόνα της Παναγίας κρεμασμένη πάνω από αυτόν. Και ενώ παρατηρούσα όλα αυτά, μπήκε μέσα στην αίθουσα η καθηγήτρια της Μουσικής. Μας εξήγησε τους κανονισμούς του σχολείου και πως πρέπει να είναι η συμπεριφορά μας μέσα σε αυτό.
Αυτές είναι οι πρώτες εντυπώσεις από το καινούργιο μου σχολείο. Η αρχή πάντα είναι δύσκολη για κάθε τι στη ζωή μας, όμως υπάρχουν πολλοί σταθμοί που καθένας από αυτούς μας αφήνει μία εμπειρία. Μια εμπειρία αξέχαστη και μαγική.
Λάμπρος Ι. Νταούλας
Μαθητής Α΄ Τάξης του 3ου Γυμνασίου
