H Δέσποινα Σπανούδη είναι χημικός μηχανικός με ειδίκευση στο περιβάλλον και την τοπική αυτοδιοίκηση. Συμμετέχει ενεργά σε πολλά οικολογικά και κοινωνικά εγχειρήματα, με μεγαλύτερη έμφαση, στα θέματα ενέργειας, ρύπανσης και αποβλήτων.
Θα είναι ομιλήτρια στην κεντρική εκδήλωση του 7ου ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΡΙΚΑΛΩΝ το Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου με θέμα | Ενεργειακή φτώχεια, Επισιτιστική κρίση, Κλιματική καταστροφή, «Πράσινη ανάπτυξη» και -τελικά- Οικονομική εξαθλίωση των πολλών. Πώς απαντάμε;
Την ευχαριστούμε γι΄αυτή τη σύντομη συνέντευξη, κι ευχόμαστε καλή αντάμωση.
- Πώς διαμορφώνεται ο Ενεργειακός σχεδιασμός στην Ευρώπη; Ο πόλεμος στην Ουκρανία θέτει νέα δεδομένα;
H Ευρώπη όπως και η χώρα μας, προκειμένου να εγκαταλείψει τον άνθρακα στην ηλεκτροπαραγωγή βασίστηκε στην υποκατάστασή του από ένα άλλο ορυκτό καύσιμο το αέριο, το οποίο αφενός είναι επίσης ρυπογόνο (έστω και λιγότερο) και αφετέρου δεν διαθέτει. Το νέο δεδομένο, αφορά την κρίση στις σχέσεις της με τον κυριότερο προμηθευτή της, τη Ρωσία. Ο όποιος ενεργειακός σχεδιασμός είναι κυριολεκτικά στον αέρα και οι εναλλακτικές που έχουν ανακοινωθεί μέσα από το σχέδιο Repower Europe είναι επί της ουσίας αχαρτογράφητες και με μεγάλο χρονικό ορίζοντα.
- Μπορούμε να πετύχουμε το λεγόμενο «Ουδέτερο Αποτύπωμα Άνθρακα»;
Το αποτύπωμα άνθρακα πρέπει να αναφέρεται στο σύνολο της επιβάρυνσης που παράγεται από τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Για παράδειγμα τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα μπορεί να μην παράγουν καυσαέρια στις πόλεις, όμως το ρεύμα που καταναλώνουν παράγεται από καύσιμα και η κατασκευή τους καταναλώνει καύσιμα ήδη από την εξόρυξη των πρώτων υλών. Με τα σημερινά δεδομένα το ουδέτερο αποτύπωμα άνθρακα είναι ένας στόχος που κανείς δεν εννοεί πραγματικά. Σε μια άλλη κοινωνία, που τα κριτήρια του σχεδιασμού, της έρευνας και της τεχνολογικής εξέλιξης θα ήταν κοινωφελή και φίλοπεριβαλλοντικά, θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε πολλά από τα σημερινά προβλήματα. Αυτό είναι το στοίχημα για την ανθρωπότητα και ας ελπίσουμε ότι θα το κερδίσει έστω και στο χείλος του γκρεμού.
- Ποιες είναι οι προκλήσεις για τα κινήματα της οικολογίας; Μπορούν να αλλάξουν τον ρου της περιβαλλοντικής καταστροφής;
Τα κοινωνικά κινήματα ανάμεσά τους και τα κινήματα της οικολογίας, είναι οι μόνες δυνάμεις που έχουμε για να αλλάξουμε τα πράγματα. Για να το δει κανείς στη μικρή κλίμακα που είναι πιο εύκολο να την καταλάβουμε, ας δούμε για παράδειγμα ένα Δήμο. Έστω ότι υπάρχει μια βιομηχανία που δημιουργεί περιβαλλοντικά προβλήματα αλλά οι κάτοικοι αδιαφορούν γιατί ο βιομήχανος χρηματοδοτεί τοπικές γιορτές, συλλόγους, μικροέργα, την εκλογή του Δημάρχου, τις παρατάξεις της αντιπολίτευσης, κάνει ρουσφέτια στους τοπικούς βουλευτές κλπ και όλοι βολεύονται. Πάνω κάτω αυτή είναι και η πραγματική εικόνα. Πότε υπάρχει περίπτωση να αλλάξουν τα πράγματα; Μόνο αν υπάρξει κάποια δυναμική ομάδα κατοίκων που θα αλλάξει το κλίμα, θα ενημερώσει, θα πιέσει, θα αλλάξει την κοινή γνώμη και τις προτεραιότητες του κόσμου. Άρα ναι, αν κάποιος μπορεί να αλλάξει τον ρου της καταστροφής, αυτός είναι τα κινήματα και η δράση των ενεργών και ανήσυχων ανθρώπων.
