1952: Τα χαράματα της Κυριακής 30 Μάρτη, ο Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του, Δημήτρης Μπάτσης, Νίκος Καλούμενος και Ηλίας Αργυριάδης, πέφτουν νεκροί από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος. Ο Μπελογιάννης έχασε τη ζωή του από το εκτελεστικό απόσπασμα. Δεν ήταν όμως οι στρατιώτες οι εκτελεστές του. Ούτε μόνο οι στρατοδίκες που αποφάσισαν το θάνατό του. Τον εκτέλεσε μαζί με τους συντρόφους του η αστική τάξη της χώρας με τα όργανά της, το Παλάτι, οι ΗΠΑ και η κυβέρνηση Πλαστήρα. Ο Πλαστήρας μπορούσε να απαιτήσει την απονομή χάρης αλλά δεν το έκανε. Δεν έχει σημασία αν δεν το έκανε από φόβο ή από ιδεολογία. Το αποτέλεσμα μετράει. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι το Μπελογιάννη και τους συντρόφους του, τους εκτέλεσε μια κεντρώα κυβέρνηση Πλαστήρα και όχι η γνωστή δεξιά αντικομμουνιστική παράταξη της εποχής. Αλλά και ο Γεώργιος Παπανδρέου , γνωστός και ως «Γέρος της Δημοκρατίας», μόλις 6 μέρες μετά την εκτέλεση, , έγραψε άρθρο στην τότε «Καθημερινή» με το οποίο θεωρούσε την δολοφονία του Μπελογιάννη, όχι εγκληματική πράξη, αλλά πράξη εθνικής ασφαλείας!!!
«Είμαι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το Κόμμα παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας…».
Με τα λόγια αυτά, κατά τη διάρκεια της απολογίας του, ο Νίκος Μπελογιάννης έδωσε το στίγμα της δίκης, δίνοντας ταυτόχρονα ηχηρή απάντηση στους κατηγόρους του μετατρέποντάς τους σε κατηγορούμενους.
«Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας.
Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο.
Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας.
Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα».
62 χρόνια μετά τα τελευταία λόγια του Μπελογιάννη κατά την απολογία του, το Φλεβάρη του ’52, λίγες μέρες πριν από την εκτέλεσή του, συνεχίζουν και θα συνεχίσουν για πάντα να αποτελούν μέτρο του πατριωτισμού, του διεθνισμού, της ανθρωπιάς σε αντιδιαστολή με τον εθνικισμό και το μεγαλοϊδεατισμό.
«Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών… Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του… Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: Να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ’ αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».
Τούτα τα λόγια του Μπελογιάννη προς τους στρατοδίκες του, που ειπώθηκαν το Νοέμβρη του 1951, θα δονούν για πάντα τις καρδιές όλων εκείνων που δεν κάνουν «δήλωση μετανοίας» απέναντι σε κανένα στρατοδίκη, απέναντι σε κανένα απόσπασμα, παραμένοντας πιστοί στην ιδεολογία τους, στις πεποιθήσεις τους,
περπατώντας, όποιο κι αν είναι το τίμημα, στο δρόμο της ανθρωπιάς, της αλήθειας, της τιμής και του δίκιου.
Ο Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του δε γεννήθηκαν ούτε ηγέτες, ούτε ήρωες. Δεν είχαν την επανάσταση στα γονίδιά τους. Ήταν απλοί άνθρωποι που ανήκαν στην εργατική τάξη, τη φτωχολογιά, τον αδούλωτο ελληνικό λαό. Άλλοι από αυτούς ήταν αγράμματοι, μορφώθηκαν μέσα στις φυλακές και στις εξορίες. Άλλοι θα μπορούσαν να κάνουν καριέρες, άφησαν στην άκρη πτυχία, ακόμα και περιουσίες, δόθηκαν «ψυχή τε και σώματι» στην υπόθεση του λαού και της πάλης του για ένα καλύτερο μέλλον.
Έγιναν λαϊκοί ηγέτες, ανδρώθηκαν μέσα στο Κόμμα, απέκτησαν τέτοια χαρακτηριστικά σε συνθήκες άλλοτε λαϊκής ανάτασης, άλλοτε σε συνθήκες σκληρών ταξικών αγώνων, άλλοτε παρανομίας και χαμηλών ή ανύπαρκτων εκλογικών ποσοστών, άλλοτε σε συνθήκες που ο ίδιος ο λαός βγήκε μπροστά, διεκδικώντας να γίνει αυτός πρωταγωνιστής των εξελίξεων.
Μεγαλούργησαν, γιατί μεγαλουργούσε και ο ίδιος ο λαός κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Γι αυτό και ξεχώρισαν με τη στάση και τη θυσία τους, δε δίστασαν να προσφέρουν τη ζωή τους στο λαό, στους εκμεταλλευόμενους, παρά το γεγονός ότι θα μπορούσαν να κερδίσουν τη ζωή και μάλιστα μια ζωή άνετη.
«Αντί να διαλέξω τη ζωή της καριέρας – και μπορούσα εύκολα να δημιουργήσω τέτοια – προτίμησα μια ζωή γεμάτη διωγμούς, στερήσεις, πόνους και δάκρυα», έγραφε στο στερνό του γράμμα ο ήρωας κομμουνιστής ηγέτης.
Ακριβώς απ’ αυτήν την περιφρόνηση της ταπεινωτικής ευκολίας, της ρουτίνας, της συνεχούς πάλης με το καθημερινό, ακόμα και αυτές τις ίδιες τις ανθρώπινες ανάγκες, εμπνεύστηκαν οι αγωνιστές τη βαθιά αγάπη για τον άνθρωπο, το ευτυχισμένο μέλλον του, τη λευτεριά της πατρίδας, τη λευτεριά του εργάτη και όλων των καταπιεσμένων.
Ορισμένοι έχουν την άποψη ότι αυτό που λείπει σήμερα είναι ένας φωτισμένος ηγέτης που θα εμπνεύσει και θα ξεσηκώσει, που όμως ,συνήθως, καμία σχέση δεν έχει με το λαϊκό κίνημα, την ιστορία του λαού μας, την προοπτική που έχει ανάγκη σήμερα.
Αυτό που συνήθως το σύστημα βαφτίζει «ηγέτη» δεν έχει καμία σχέση με το γνήσιο λαογέννητο ηγέτη, που είναι σάρκα από τη σάρκα του λαού. Συνήθως εννοούν τις ιλουστρασιόν και ατσαλάκωτες φυσιογνωμίες, τους τηλεοπτικούς αστέρες που τους εμφανίζουν ως δήθεν νέους. Τους παρουσιαστές τηλεοπτικών εκπομπών που φτιάχνουν ίδιας κοπής κόμματα. Τους αρχηγούς κομμάτων που εγκρίνουν τη δημιουργία ντοκιμαντέρ αυτοπροβολής τους, ντοκιμαντέρ και διαφημιστικά τερτίπια που επιδιώκουν να ευνοήσουν το ναρκισσισμό τους, τη ματαιοδοξία τους, χρησιμοποιώντας μάλιστα πολιτικούς αντιπάλους τους επώνυμους και αναγνωρισμένους πριν ακόμα γεννηθούν αυτοί, για να ψηφοθηρήσουν για μια ακόμα φορά σε βάρος των αγνών αγωνιστών, μοιράζοντας φρούδες ελπίδες και καθρεφτάκια της γνωστής γκλαμουράτης χολιγουντιανής αμερικανιάς. Απόψεις και πρακτικές που απέχουν όσο η μέρα με τη νύχτα από τις αξίες των αγνών λαϊκών αγωνιστών και γι’ αυτό δεν τις συμμεριζόμαστε.
Ο Μπελογιάννης ζει, γιατί το κίνημα που τον έθρεψε και τον διαπαιδαγώγησε, το επαναστατικό κίνημα, το Κομμουνιστικό Κόμμα, ζει και αναπτύσσεται.Μέσα σ’ αυτό το κίνημα, σ’ αυτό το Κόμμα, έμαθαν όλοι οι “Μπελογιάννηδες” να παλεύουν “χωρίς ύπνο και ξεκούραση, για να φτιάξουν έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων”.
Είμαστε σίγουροι ότι τα επόμενα χρόνια η ανασύνταξη του λαϊκού κινήματος, για την οποία παλεύουμε από σήμερα με όλες μας τις δυνάμεις, θα αναδείξει νέα πρότυπα συλλογικού και ατομικού ηρωισμού, νέους αγωνιστές, νέους λαϊκούς ηγέτες. Θα βγουν και άλλοι «Μπελογιάννηδες».
Το ξέρουμε γιατί το ΚΚΕ έχει βαθιά εμπιστοσύνη στην δύναμη του δίκιου της εργατικής τάξης, του λαού μας , αντλεί δύναμη από την δύναμη του λαού.
Το ξέρουμε, γιατί το ΚΚΕ έχει βαθύ πιστεύω , αυτό που έγραφε ο μεγάλος μας ποιητής Γιάννης Ρίτσος από τον Αι Στράτη, την ημέρα τη δολοφονίας του Μπελογιάννη:
«Εσύ απόδειξες, Νίκο,
πόσο μικρά είναι αυτή την ώρα τα όνειρα,
η ψάθινη πολυθρόνα του περιβολιού,
το πράσινο τραπεζάκι, η σιγουριά από τα κάγκελα του κρεβατιού τις νύχτες
-
πόσο μικρά
μπροστά στο μπόι της χαράς να πεθαίνεις για τη χαρά του κόσμου»
Σωτηρόπουλος Σωτήρης , μέλος της ΤΕ Τρικάλων του ΚΚΕ
