Η αφήγηση της κρίσης αποτελεί βασική προϋπόθεση κατανόησης των διαστάσεων της κρίσης και προσδιορίζει τα ιδεολογικά και πολιτικά χαρακτηριστικά των αναγκαίων επιλογών (πολιτικών και συμπεριφορών) για διέξοδο από αυτήν. Βιώνουμε σήμερα μια μεγάλη διαρθρωτική πολυσύνθετη παγκόσμια καπιταλιστική κρίση η οποία αποκάλυψε και την κρίση σε Ευρώπη και Ελλάδα. Οι συντηρητικές και νεοφιλελεύθερες δυνάμεις στην Ευρώπη και στη χώρα μας περιορίζουν την ανάγνωση της κρίσης μόνο στην δημοσιονομική σφαίρα- και κατ’ επέκταση τις πολιτικές – , ενώ αυτή δεν είναι τίποτα άλλο από μία δομική κρίση με έντονες διαστάσεις: την οικονομική και κοινωνική κρίση, την κρίση του πολιτικού συστήματος, την περιβαλλοντική, την διατροφική και την πολιτισμική κρίση. Από την άλλη το σύστημα αξιών της μεταπολίτευσης, δηλαδή η ιδεολογία, με βασικά στοιχεία, την επικράτηση ενός ακραίου ατομικισμού ως στάση ζωής και ως πολιτική διεκδίκηση, την απαξίωση της εργασίας ως κοινωνικής αξίας και την υποκατάστασή της με τη λογική του βολέματος στον δημόσιο τομέα, τη δαιμονοποίηση της επιχειρηματικότητας και τη μετάθεση των ευθυνών για τα προβλήματα στους άλλους – ιδίως στους ξένους -, ολοκλήρωσε τον κύκλο του με την αρνητική συμβολή του στη σημερινή κρίση. Η δομική κρίση αποτυπώνει συνολικά την αποτυχία του μεταπολιτευτικού μοντέλου ανάπτυξης.
Οι πολιτικές που εφαρμόζονται τα τελευταία δύο χρόνια δείχνουν αδιέξοδες γιατί όλα τα μεγέθη (ύφεση, έλλειμμα, έσοδα, ρευστότητα, Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, ανεργία, Μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ασφαλιστικά ταμεία, εργασιακές σχέσεις, μισθοί) χαρακτηρίζονται από αρνητικό κοινωνικό και οικονομικό πρόσημο με μόνιμα θύματα τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους. Το αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών καταγράφει αφενός τον τεμαχισμό της κοινωνίας με την έκρηξη της φτώχειας και της ανεργίας και ένα γενικευμένο κλίμα απαισιοδοξίας που κυριαρχεί στην κοινωνία και αφετέρου την βεβαιότητα ότι αυτές οι πολιτικές δεν μπορούν να οδηγήσουν στην διέξοδο από την κρίση. Τόσο το πρώτο Μνημόνιο, το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο όσο και το δεύτερο Μνημόνιο δεν μπορούν να επιφέρουν θετικά αποτελέσματα διότι οι κεντρικές επιλογές τους εγκλώβισαν τη χώρα σε ένα φαύλο κύκλο διαρκούς υποτίμησης και ύφεσης, αλλά και συνεχούς παρουσίας και επαναφοράς του κινδύνου χρεοκοπίας.
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ καταψήφισε το πρώτο Μνημόνιο, το Μεσοπρόθεσμο αλλά και το δεύτερο Μνημόνιο και την δανειακή σύμβαση γιατί
α) δεν δίνουν βιώσιμη και στέρεη λύση της κρίσης χρέους χωρίς να χρειάζεται κάθε τρεις και λίγο να επανερχόμαστε σε νέες αιτήσεις για δάνεια και νέα μνημόνια
β) γιατί τα μέτρα που συνοδεύουν τις συμβάσεις πέρα από ότι είναι πρωτοφανούς αναλγησίας, είναι και αναποτελεσματικά και βαθαίνουν περαιτέρω την ύφεση, καταδικάζοντας όχι μόνο τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και τους ανέργους αλλά και διαλύοντας και εξαφανίζοντας τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τα μικρομεσαία στρώματα.
γ) δεν έχουν καμία αναπτυξιακή προοπτική.
Σήμερα μπροστά μας έχουμε μια νέα πραγματικότητα η οποία μαζί με ένα αμφισβητούμενο ως προς την βιωσιμότητά του πακέτο ρύθμισης του χρέους περιλαμβάνει, μια σειρά από τα πλέον βάναυσα και επώδυνα μέτρα, που έρχονται να προστεθούν σε σωρεία άλλων, που έχουν ληφθεί ήδη ως αναπόσπαστα στοιχεία συνοδευτικά των προηγούμενων Μνημονίων. Σήμερα πρέπει να υψώσουμε τη φωνή μας ενάντια στις αποκρουστικές πολιτικές της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης της ύφεσης, της ανεργίας, των εκβιασμών και της τιμωρίας. Σήμερα, παράλληλα με τον αγώνα μας για να την ανατροπή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, πρέπει να αντιπροτείνουμε εναλλακτικά προοδευτικά και ριζοσπαστικά προγράμματα και πολιτικές και να αγωνιστούμε για την εφαρμογή τους. Σήμερα τίθενται μια σειρά ερωτήματα από την κοινωνία, όμως αυτό που είναι βασικό ερώτημα και βασανίζει τους πολίτες είναι εάν υπάρχει εναλλακτικό σχέδιο πολιτικών για την διέξοδο από την κρίση. Συνεπακόλουθα το ερώτημα συμπληρώνεται με «ποιο θα είναι το νέο πολιτικό υποκείμενο και ποια η νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία που θα το βάλει αυτό το σχέδιο – αν υπάρχει – σε εφαρμογή» ;
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ πιστεύει ότι οι λύσεις βρίσκονται με τη χώρα μας εντός της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης και διεκδικεί μαζί με άλλες πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη την επανίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στηριζόμενη σε ένα νέο Σύμφωνο σταθερότητας και αειφόρου ανάπτυξης. Παράλληλα προτείνει για τη χώρα μας ένα Πολιτικό Σχέδιο για μια δημοκρατική, βιώσιμη και κοινωνικά δίκαιη διέξοδο από την κρίση και περιλαμβάνει :
ΠΡΩΤΟΝ. Ένα Κυβερνητικό Πρόγραμμα (τριετίας) που περιλαμβάνει:
α) Αλλαγή της δημοσιονομικής πολιτικής λιτότητας, διαφορετικά μέτρα ισοδύναμου δημοσιονομικού αποτελέσματος που στοχεύουν στο δίκαιο επιμερισμό των βαρών με αυξημένη συμμετοχή των κατεχόντων και καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. β) Αντιμετώπιση του κινδύνου παράλυσης της οικονομίας, αναπτυξιακή ώθηση απαλλαγμένη από τις στρεβλώσεις του παρελθόντος, προώθηση μιας νέου τύπου ανάπτυξης με απασχόληση, οικονομική δημοκρατία και περιβαλλοντική προστασία. γ) Άμεση λήψη μέτρων ανακούφισης του πληθυσμού, δημιουργία άμεσου δικτύου κοινωνικής προστασίας και ανασυγκρότηση του κοινωνικού κράτους ώστε να γίνει δίκαιο, σύγχρονο και αποτελεσματικό. δ) Λήψη μέτρων για την αναδιοργάνωση των τομέων υγείας , παιδείας, πολιτισμού, ασφάλειας αφενός ως δικαιωμάτων και αφετέρου ως συστατικών στοιχείων της διαδικασίας ανάταξης της ελληνικής κοινωνίας ε) Ανατροπή του πολιτικού συστήματος και των κατεστημένων, ριζική αναδιοργάνωση του κράτους και της δημόσιας διοίκησης.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ. Ένα Μεσοπρόθεσμο Σχέδιο Διεξόδου από την κρίση (δεκαετίας) που βασίζεται α) στην αποφυγή της χρεοκοπίας, β) στην ανατροπή της άδικης κατανομής των βαρών, γ) στην αντιστροφή της ύφεσης μέσω μιας νέας αναπτυξιακής πορείας: δ) στην εξυγίανση και επαναθεμελίωση του πολιτικού συστήματος στη χώρα μας
ΤΡΙΤΟΝ. Ένα Στρατηγικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης της χώρας (εικοσαετίας) στη βάση ενός εναλλακτικού μοντέλου ανάπτυξης για την Ελλάδα, που θα υποστηρίξει την διέξοδο από την δομική κρίση και επικεντρώνεται σε τρεις δέσμες:. α) στον οικολογικό μετασχηματισμό της ελληνικής παραγωγικής δομής και της κατανάλωσης, β) στην θεμελίωση μίας ανοιχτή και δημοκρατική κοινωνία συνοχής, που θα κατοχυρώνει και θα διασφαλίζει ατομικά και συλλογικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα για όλους γ) στη δημοκρατική οργάνωση της κοινωνίας μας, που σημαίνει την διεκδίκηση μιας διαφορετικής, κοινωνικά αποτελεσματικής και υπεύθυνης δημόσιας διοίκησης
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ προτείνει τις αναγκαίες λύσεις που απαντούν τόσο στον κίνδυνο της χρεοκοπίας όσο και στην αντιμετώπιση των διαρθρωτικών προβλημάτων της οικονομίας. Αυτές οι λύσεις απαιτούν βαθιές δημοκρατικές και ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις που θα ανοίξουν νέα ατζέντα προοδευτικών αλλαγών και ανόρθωσης της χώρας Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ αναδεικνύει την αναγκαιότητα των προοδευτικών μεταρρυθμίσεων και προσδιορίζει μια νέα πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία που θα τις κάνει πράξη. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ διατυπώνει ένα πολιτικό σχέδιο ανασυγκρότησης του δημοκρατικού σοσιαλιστικού χώρου με στόχο να συγκροτηθεί το πολιτικό υποκείμενο των αναγκαίων αλλαγών για μια διέξοδο από την κρίση με προοδευτικό χαρακτήρα.
Σήμερα έχουμε χρέος να σχεδιάσουμε ένα μέλλον με μια νέα αφήγηση για την ιδεολογία, την πολιτική, την οικονομία, το περιβάλλον, τον πολιτισμό την παιδεία, την κοινωνία. Μια νέα αφήγηση για το μέλλον είναι αναγκαία. Ένα νέο όραμα για την νεολαία μας πρέπει να αναζητήσουμε. Ένα σχέδιο για την μετά – κρίση εποχή πρέπει να αρχίσουμε να σχεδιάζουμε. Μια νέα ελπίδα πρέπει να γεννηθεί για τον τόπο μας.
Σε αυτό το πλαίσιο η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ αγωνίζεται και προτείνει
ΘΑΝΑΣΗΣ ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΜΕΛΟΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ – ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ
ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ
