Θυμάμαι ότι πολλοί, κυρίως κυβερνητικοί, που δεν ήθελαν να γίνει απεργία τον Σεπτέμβρη έλεγαν ότι πρέπει να οργανωθεί καλά μια απεργία πριν ξεσπάσει και ότι δεν αντέχουμε οικονομικά. Για να δούμε λοιπόν τα στοιχεία, τα οποία λένε ότι η απεργία της 6ης Νοεμβρίου, η οποία ήταν πανεργατική και είχε εξαγγελθεί μέρες πριν, είχε υποδιπλάσια ποσοστά από την τελευταία μέρα της πενθήμερης απεργίας, να μη μιλήσουμε για το ουσιαστικό κλείσιμο της πρώτης ημέρας όλων των σχολείων του νομού. Έφταιγε άραγε η οργάνωση ή το ότι δεν είχαν τεθεί ουσιαστικά τα ζητήματα που απασχολούν τον εκπαιδευτικό κόσμο, με ευθύνη των ηγεσιών των συνδικάτων μας;
Για να δούμε λοιπόν πώς έχει η κατάσταση στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, μετά τα φαεινά μέτρα του υπουργείου Παιδείας στα σχολεία.
Το περίφημο δίωρο (θυμάστε που διάφοροι υπαλληλίσκοι της κυβέρνησης έλεγαν ότι δεν είναι τίποτα ένα δίωρο παραπάνω εργασίας;) έχει πέσει πολύ βαρύ, καθώς τα παιδιά έχουν αυξηθεί κατά 54 στον κάθε εκπαιδευτικό, πηγαίνουν «από σχολείου εις σχολείον» για να καλυφτούν οι ώρες, σε πολλά σχολεία ακόμη δεν έχει καταρτιστεί οριστικό πρόγραμμα…
Να μην πούμε για τα προγράμματα σπουδών και τα μαθήματα που προστίθενται και αφαιρούνται εν μία νυκτί, χωρίς καμιά δικαιολογία ή έστω οδηγία, να μην πούμε για τη νευρική κρίση καθηγητών και μαθητών στην Α’ Λυκείου που ακόμη δεν ξέρουν σε ποια ύλη και με ποιον τρόπο θα δώσουν εξετάσεις.
Τι έγινε αλήθεια με την περίφημη διαθεσιμότητα του Ιουλίου, με την οποία 2000 συνάδελφοι μας πετάχτηκαν στον δρόμο και άλλοι 500 εξαναγκάστηκαν να γίνουν διοικητικοί υπάλληλοι; Το υπουργείο Παιδείας έχει χάσει ΟΛΕΣ τις δίκες που έχουν γίνει, με αποτέλεσμα πολλές δεκάδες εκπαιδευτικών να επιστρέψουν στις τάξεις, να μην υπάρχουν καθηγητές για να γίνουν τα μαθήματα των ΕΠΑΛ και να έχουν χαθεί χιλιάδες εκπαιδευτικές ώρες. Ειδικά στον νομό μας, τα μαθήματα κάνουν κυρίως εκπαιδευτικοί που έγιναν διοικητικοί υπάλληλοι, αλλά για φέτος ΔΕΝ είναι διοικητικοί αλλά ακόμα εκπαιδευτικοί, σύμφωνα με την διοίκηση! Η ανοησία στο απόγειο της…Και οι θέσεις που είχε εξαγγείλει το υπουργείο, στις οποίες θα τοποθετούνταν οι εκπαιδευτικοί σε διαθεσιμότητα; Ακόμα τις περιμένουμε…
Και φυσικά τα τμήματα είναι 27 ατόμων, κάτι τελείως αντιπαιδαγωγικό, αλλά που εξυπηρετεί την τακτική εφεύρεσης υπεραριθμών εκπαιδευτικών, έλλειψης διορισμών και τις εντολές της Τρόικας. Καταστάσεις όπως αυτή που συνέβη στο 3ο Λύκειο, όπου τα τμήματα μειώνονταν και αυξάνονταν στη μέση της χρονιάς επειδή έφευγε ή ερχόταν ένας μαθητής, εκτός από τραγελαφικές και αντιεκπαιδευτικές, απλά επιβεβαιώνουν ότι τα νούμερα ελέγχουν τη ζωή μας…
Κι εμείς; Τι να κάνουμε λοιπόν; Η πρώτη λύση είναι να μην κάνουμε τίποτα και να περιμένουμε τα νέα θύματα να έρθουν ανάμεσα μας. Η δεύτερη λύση είναι να περιμένουμε τις…εθνικές εκλογές οι οποίες θα φέρουν νέους σωτήρες. Η άλλη λύση είναι να εμπιστευτούμε τις ηγεσίες της ΕΛΜΕ, της ΟΛΜΕ και τους αιρετούς μας. Τι κι αν μας έχουν πουλήσει επανειλημμένα τον τελευταίο καιρό, τι κι αν μας έχουν αφήσει μόνους μας, τι κι αν πολλές φορές έχουν συνταχθεί με την ηγεσία, τις πρακτικές και τις τακτικές του υπουργείου παιδείας; Αυτοί θα ξέρουν κάτι που εμείς δεν ξέρουμε…
Υπάρχει όμως και η λύση του αγώνα, η λύση που δειλά άρχισε να κατακτά έδαφος από τον προηγούμενο Μάιο: Ο δρόμος του αγώνα και της συλλογικής πάλης. Το ότι τον φοβάται η κυβέρνηση φάνηκε από την επιστράτευση που επέβαλε, την αγωνία της να πέσει το εκπληκτικό 90% των απεργών εκπαιδευτικών, ότι όλο το καλοκαίρι καθηγητές βρίσκονταν σε δρόμους και πλατείες ενάντια στη διαθεσιμότητα, ερχόμενοι σε επαφή με την ΕΡΤ και άλλα τμήματα του λαού που πλήττονται από αυτή την πολιτική. Υπάρχει ο δρόμος της Κοινής Δράσης!
Ο δρόμος τον οποίον βαδίζουν μαζί καθηγητές από πολλά διαφορετικά ρεύματα και αφετηρίες, ο δρόμος που έχει απέναντι του όχι πολιτικές σκοπιμότητες, κάλπες και δεύτερες σκέψεις, αλλά να αντιπαλέψει μια πολιτική, η οποία πετάει καθηγητές και μαθητές στο καλάθι των αχρήστων, που διαλύει κάθε έννοια αυτού που ξέραμε ως Δημόσια Δωρεάν Εκπαίδευση.
Όσο δεν αναδεικνύουμε τα προβλήματα, τόσο θα θεωρείται ότι όλα στην εκπαίδευση κυλούν ήρεμα και ομαλά. Κυλούν όμως; Μήπως πρέπει να συζητήσουμε τα προβλήματα μας; Πρέπει η ΕΛΜΕ Τρικάλων να γίνει όργανο δημιουργίας, συσπείρωσης και πάλης των καθηγητών και να μην είναι απλά ένα σωματείο που υπάρχει, χωρίς ουσιαστικά να παρεμβαίνει στην εκπαιδευτική διαδικασία. Πρέπει να καταδείξουμε το γεγονός ότι δεν είναι όλα ήρεμα!
Κώστας Μιχαλάκης, φιλόλογος, μέλος της Αγωνιστικής Κίνησης Εκπαιδευτικών Τρικάλων.
