Το 3ο Γυμνάσιο Τρικάλων, έχοντας υπόψη την με αριθμό 129887/Γ2/2-
12-2011 απόφαση του ΥΠΔΒΜΘ, πραγματοποίησε διήμερη εκπαιδευτική επίσκεψη στα Ζαγοροχώρια. Η επίσκεψη υλοποιήθηκε στις 5 & 6-12-2014(ημέρες: Παρασκευή-Σάββατο). Ο προβλεπόμενος αριθμός συμμετεχόντων μαθητών ήταν 33 με 3 συνοδούς καθηγητές: κ. Ηλιάδη Αμαλία, φιλόλογο-ιστορικό, Δ/ντρια και αρχηγό της εκδρομής, κ. Σιούλα Αφροδίτη, φιλόλογο-συντονίστρια του Περιβαλλοντικού Εκπαιδευτικού Προγράμματος με το οποίο συνδέθηκε επιστημονικά και παιδαγωγικά η εκπαιδευτική μας περιήγηση με τίτλο «Σπίτι μου σπιτάκι μου», κ. Μπρέλλα Ευαγγελία, φιλόλογο, υπεύθυνη καθηγήτρια του εν λόγω προγράμματος).
Η διήμερη εκπαιδευτική εκδρομή της περιβαλλοντικής ομάδας της Β΄ Τάξης του σχολείου μας στα Ζαγοροχώρια ως αποκάλυψη της ποίησης της Πέτρας και του Χρόνου υπήρξε μια βιωμένη ταξιδιωτική εμπειρία από κείνες που η αισθητική τους αξία κυριαρχεί κάθε άλλης.
Φημισμένα για τα πέτρινα γεφύρια, τη φιλοξενία και την ήπια τουριστική τους ανάπτυξη, συνιστούν από τα πιο προικισμένα μέρη της Ελλάδας. Αρκεί να επιλέξετε ένα από τα υπέροχα χωριά του Ζαγορίου, όποιο σας ταιριάζει καλύτερα, και έχοντάς το ως ορμητήριο, να γυρίσετε και τα υπόλοιπα για να ανακαλύψετε όλες τις ανεξερεύνητες ομορφιές τους. Εμείς ως τόπο διαμονής της διήμερης εξόρμησής μας επιλέξαμε το Μονοδένδρι.
Πουθενά αλλού, όσο στο Ζαγόρι, δεν χαρήκαμε την αισθητική αξία της ξερολιθιάς. Και μου θύμισε αυτή η καθαρή της αποτύπωση μιαν υψηλή αισθητική χαρά που ζει κανείς σπάνια. Και δεν ξέρεις αν είναι κάτι το αποχαιρετιστικό ή κάτι το προσδοκώμενο -τόσο συμπλέκονται οι χρόνοι του παρελθόντος και του παρόντος. Κι έχει τούτη η τραχιά, απτή αίσθηση μια μοναδική συναισθηματική δόνηση και αισθητική επιβολή.
Με την αυθεντικότητα του υλικού του δομημένου περιβάλλοντος και την ειλικρίνεια των προθέσεων των ανθρώπων έχομε μιαν επιστροφή στα αρχέγονα μέτρα της υπάρξεως. Γιατί το Ζαγορίσιο κτίσμα-σπίτι δεν έγινε με αφηρημένα ή αυθαίρετα μέτρα- έγινε με (και «για») το ίδιο το ανθρώπινο σώμα. «Το σπίτι έγινε με το κορμί! Όταν ο μάστορας έπαιρνε τα μέτρα του σπιτιού, ήταν όλος αίσθηση ζεστή και εγρήγορση. Μετρούσε με το μάτι του, με τις παλάμες των χεριών του, με την ‘ αναπνοή του».
Το πρόγραμμά μας περιελάμβανε χωριά με ζωή και με σύμμαχο την ηρεμία, γραφικούς οικισμούς με θέα που κόβει την ανάσα ή κρυμμένους στην αγκαλιά της φύσης … ΜΟΝΟΔΕΝΔΡΙ, ΒΙΤΣΑ , ΤΣΕΠΕΛΟΒΟ… Τα χωριά του Ζαγορίου δεν είναι ένα, αλλά 46, τόσο όμοια και την ίδια στιγμή τόσο διαφορετικά. Με κοινό τους χαρακτηριστικό το σεβασμό στην παραδοσιακή αρχιτεκτονική, που δίνει έμφαση στην πέτρα και το ξύλο, αλλά και τις τοπικές σπεσιαλιτέ που μπορεί ο επισκέπτης να απολαύσει σε όλες σχεδόν τις ταβέρνες, τα Ζαγοροχώρια δεν θεωρούνται τυχαία ένας από τους πιο δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς της χώρας μας. Ιδανικά για όλες τις εποχές του χρόνου, μας χάρισαν μια μοναδική χειμωνιάτικη εμπειρία που ξεκίνησε από τη διαμονή σ’ ένα υπέροχο δωμάτιο ενός εξαιρετικού ξενώνα, μέχρι τις εκπαιδευτικές-μορφωτικές δραστηριότητές μας (Επίσκεψη στο Ριζάρειο Χειροτεχνικό κέντρο, στο κτίριο Ριζάρη, στη φωτογραφική έκθεση για τα παλιά Ιωάννινα στο Ριζάρειο Πνευματικό κέντρο στο Μονοδένδρι, περιήγηση στο χωριό της Βίτσας και στα μοναδικά αρχοντικά της: Βελογιάννη, Βασδέκη και Σκεύη, στα πετρόχτιστα γεφύρια Μίσιου, Λαζαρίδη και Κοκκόρου, στους αρχαιολογικούς χώρους του βασιλείου των Μολοσσών της Ηπείρου, στο γραφικό, πανέμορφο Τσεπέλοβο με ευλαβικό προσκύνημα στον κατάγραφο Άγιο Νικόλαο και αναστοχαστική ενατένιση στον τάφο του ποιητή Ιωάννη Βηλαρά με παράλληλη περιδιάβαση στην Πινακοθήκη Μοντέρνας Τέχνης στην οποία έχει μετατραπεί η παλιά και ταπεινή του οικία… Το Τσεπέλοβο, ένα μικρό ταξίδι στη λιθόστρωτη πλατεία της ψυχής μας καθώς και στο παραδοσιακό κτίριο του Δημαρχείου μια στάση στις αναζωογονητικές πεζοπορίες μας σε μοναδικά φυσικά αξιοθέατα (πεζοπορία στη χαράδρα του Βίκου στο μοναστηράκι της Αγίας Παρασκευής)…
Αρχή του τέλους: με ενδιάμεση στάση στο κοσμοπολίτικο και χριστουγεννιάτικα στολισμένο Μέτσοβο, αναχωρήσαμε και στη συνέχεια αφιχθήκαμε στα αγαπημένα μας Τρίκαλα, μαθητές και καθηγήτριες ως μια ψυχικά δεμένη και ανανεωμένη πνευματικά και σωματικά σχολική υποκοινότητα.
