Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο σώμα αλλά έχει και ψυχή. Όπως το σώμα μας έχει ανάγκη από υλικές τροφές έτσι και η ψυχή μας έχει ανάγκη από πνευματική τροφή. Όποιος στηρίχτηκε μόνο στα υλικά αγαθά, βλέπουμε σήμερα με την οικονομική κρίση να απελπίζεται και συχνά να αυτοκτονεί, όποιος όμως πιστεύει και προσεύχεται στον αληθινό Θεό δεν χάνει ποτέ το χαμόγελο του και την ελπίδα του.
Πολλοί άνθρωποι καθημερινά σηκώνονται πρωί, πηγαίνουν στην ενορία τους, ανάβουν ένα κεράκι για να πάει καλά η μέρα τους, παρακολουθούν λίγο τον Όρθρο, πρωινή ακολουθία της Εκκλησίας μας, και στη συνέχεια πηγαίνουν στη δουλειά τους γεμάτοι αισιοδοξία και χαρά.
Δυστυχώς σήμερα οι «κατ’ όνομα» Χριστιανοί δεν πηγαίνουν στην Εκκλησία ούτε καν την Κυριακή, η οποία είναι αφιερωμένη στον Κύριό μας και στην Ανάστασή του. Αυτή την ημέρα, αλλά και τις Δεσποτικές, Θεομητορικές ή μεγάλων Αγίων εορτές τελείται η σπουδαιότερη λατρευτική σύναξη που είναι το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Σ’ αυτό το Μυστήριο προσφέρεται το Σώμα και το Αίμα του Ιησού Χριστού όχι ως μια ανάμνηση αλλά ως ένα πραγματικό γεγονός. Ότι δεν κατανοεί η περιορισμένη λογική μας δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει. Μπορούμε να ζυγίσουμε ή να πιάσουμε στα χέρια μας την αγάπη της μητέρας μας; Κι όμως υπάρχει, διότι τη νιώθουμε με τα «μάτια» της ψυχής μας.
Έτσι για να νιώσουμε και να κατανοήσουμε τη Θεία Ευχαριστία και τα άλλα μυστήρια της Εκκλησίας μας χρειάζεται ταπεινή διάθεση και καθαρότητα καρδιάς. Όσοι έχουν πάθη και δεν θέλουν να τα αποχωριστούν νιώθουν πολύ άβολα μέσα στο χώρο των ιερών μας ναών.
Ο ιερός ναός ονομάζεται και Εκκλησία, δηλαδή συνάθροιση των πιστών. Η λατρεία στους ναούς μας είναι η κοινωνία αγάπης, Θεού και ανθρώπων. Ο πιστός άνθρωπος ευχαριστεί, δοξολογεί, μετανοεί για τα λάθη του, διότι αποδέχεται τη φιλανθρωπία του Ιησού Χριστού, ο οποίος ανέβηκε στο σταυρό για να μας ελευθερώσει από την αμαρτία, το θάνατο και το διάβολο. Γι’ αυτό μέσα στην Εκκλησία είμαστε όλοι ίσοι, πλούσιοι και φτωχοί, μαύροι και άσπροι, νέοι και γέροι. Να γιατί στην καθ’ ημάς Ανατολή ποτέ δεν είχαμε ταξικούς πολέμους.
Η λατρεία του ανθρώπου δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο μέσα στο Ναό. Ο χώρος του Ναού είναι η αφετηρία ώστε όλη η ζωή μας να μεταβληθεί σε λατρεία και κοινωνία με το Θεό. Αυτό σημαίνει το «αδιαλείπτως προσεύχεσθε» του Αποστόλου Παύλου. Ας προσπαθούμε κάθε στιγμή της ζωής μας να μην λυπούμε ούτε το Θεό, ούτε τους συνανθρώπους μας.
Του π. Αθανασίου Π. Τύμπα, θεολόγου – μουσικού
