Το βιβλιοπωλείο ΤΣΙΟΠΕΛΑΚΟΣ και οι εκδόσεις ΑΓΚΥΡΑ σας προσκαλούν στην παρουσίαση του νέου βιβλίου
του συγγραφέα Γιώργου Ρωμανού με τίτλο:
Γιούντιν, μια γυναίκα απο την Θεσσαλονίκη
Για το βιβλίο θα μιλήσει ο κ. Κώστας Μιχαλάκης, καθηγητής φιλόλογος.
Σάββατο, 1 Φεβρουαρίου 2014, στις 7:30 μ.μ.
Γιούντιν, Μια γυναίκα από τη Θεσσαλονίκη, Μυθιστόρημα, σελ. 416, εκδόσεις Άγκυρα
Πρόκειται για ένα πολυεπίπεδο μυθιστόρημα, αμιγώς λογοτεχνικό, δομημένο με σύγχρονες αφηγηματικές τεχνικές. Και, με γλωσσικό χειρισμό που έχει άμεση σχέση με την οργανική γλώσσα της πεζογραφίας και την λογοτεχνικότητα..
Ο μύθος του βιβλίου αναφέρεται σε μία ερωτική, και οδυσσειακή περιπέτεια η οποία εκτυλίσσεται στη Θεσσαλονίκη πριν, κατά, και μετά τον πόλεμο, στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, καθώς και τα σοβιετικά, Γκουλάγκ. Παράλληλα, ξετυλίγονται τα στοιχεία της ακραίας κοινωνικής διαφθοράς εκείνης της εποχής, τα οποία αποτελούν τις βαθύτερες ρίζες της σημερινής Κρίσης.
Η πλοκή παράγεται από τους μυθοπλασμένους χαρακτήρες, την ψυχολογία και τις αντιδράσεις τους, κατά την σύγκρουση τους με την επίσημη Ιστορία.
Διαμέσου των χαρακτήρων συμβαίνουν όλα σ’ αυτό το μυθιστόρημα και από αυτούς τίθενται και τα μεγάλα φιλοσοφικά ζητήματα. Όπως, οι πεπερασμένες σε σύλληψη νοός, έννοιες του Όντος, αλλά και η μη ύπαρξη σχέσης ανάμεσα στην Ύβρη και τη Νέμεση, αντίθετα από ό,τι πιστεύεται.
Παράλληλα, τα ιστορικά θέματα–ερωτήματα είναι πολλά. Όπως:
-Γιατί η Θεσσαλονίκη έχει το τραγικό προνόμιο να είναι ίσως και η πρώτη πόλη στον κόσμο με απώλειες Ελλήνων Εβραίων σε ποσοστό 96%; Τι και ποιοι έφταιξαν γι’ αυτό;
-Ποιος ο ρόλος του Ελληνικού κράτους, στο ολοκαύτωμα; Ποια η στάση της εβραϊκής κοινότητας, κατά την Κατοχή; Ποια είναι τα ονόματα των δωσίλογων; Τι συνέβη με τον εβραϊκό χρυσό;
-Ποιές οι σχέσεις Βουλγάρων και Εβραίων, μετά το 1912, στο διπλωματικό θρίλερ της ενσωμάτωσης της Θεσσαλονίκης στην Ελλάδα; Ποιος ο ρόλος των Βουλγάρων, στην πόλη, το διάστημα 1941–1944;
-Ποια ήταν η καθημερινότητα στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης αλλά και τα σοβιετικά Γκουλάγκ;
-Τι σχέση είχε η δολοφονία Πολκ, με την αμερικάνικη βοήθεια, και σε τι ποσοστό αυτή υπήρξε αντικείμενο κατάχρησης από τους μαυραγορίτες; Η σημερινή κρίση σχετίζεται με εκείνα τα γεγονότα;
-Πώς επηρεάστηκε η πολιτική ζωή της Θεσσαλονίκης τις επόμενες δεκαετίες;
-Ποιες οι ψυχολογικές επιπτώσεις στις ζωές των επιγόνων των θυμάτων του Ολοκαυτώματος;
Γιούντιν
Μια γυναίκα από τη Θεσσαλονίκη
Μυθιστόρημα
(Κείμενο οπισθόφυλλου)
Η Αντζέλ, Μια γυναίκα από τη Θεσσαλονίκη, είναι Εβραία και αφηγείται την ιστορία της οικογενείας της, που αρχίζει πριν από τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και φτάνει στη δεκαετία του 1990. Η οικογένειά της έχει φιλικές σχέσεις με μία άλλη οικογένεια, χριστιανών.
Στην Κατοχή, μέσα από τις δύο οικογένειες, θα ξεπηδήσουν δυο μεγάλοι έρωτες, ένας ιδεαλιστικός και ένας κολασμένος. Η αδελφή της Αντζέλ, η Λέα, θα βιώσει την κορύφωση του μεγάλου της έρωτα, μέσα στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Η Λόρυ, κόρη της Λέα, προσπαθεί να ξεπεράσει τον δικό της νοσηρό και αδιέξοδο έρωτα ζητώντας βοήθεια από την ψυχαναλύτριά της.
Η μικροϊστορία των ασήμαντων ανθρώπων σε μετωπική σύγκρουση με την επίσημη Ιστορία. Ντοκουμέντα και μυθοπλασία αποκαλύπτουν τα καλά κρυμμένα μυστικά της Θεσσαλονίκης και των θυμάτων της εποχής εκείνης. Οι Εβραίοι και οι Χριστιανοί. Οι Γερμανοί και ο ρόλος των Βουλγάρων. Ποιος πρόδωσε, ποιόν; Ποιος ο ρόλος των δωσίλογων, και της εβραϊκής κοινότητας; Τι συνέβη μετά, στον Εμφύλιο; Πώς ‘φτάσαν όλα αυτά να επηρεάζουν τη χώρα μας σήμερα;
Κομμάτια ζωής, αφημένα, μεταξύ ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης και σοβιετικών Γκουλάγκ.
Ενδεικτικά, παρατίθενται αποσπάσματα από τα κεφάλαια, «Όμορφη Θεσσαλονίκη», σελ. 125 έως 126, και «Ο σκηνοθέτης», σελ. 361 έως 362.
Όμορφη Θεσσαλονίκη
«Στην Παραλία, προς τα ανατολικά, ξεχώριζε το κέντρο Ρουά Ζωρζ, κοντά στην στάση Ανάληψη, που, αν ξέρω καλά, πριν γίνει κέντρο, ήταν η περίφημη βίλα του Κλέωνα Χατζηλαζάρου, όπου είχαν φιλοξενηθεί πρίγκιπες και βασιλείς. Είχαμε πάει εκεί με τη μητέρα μου, για την περίφημη κρέμα παγωτό, γιατί το πρωί λειτουργούσε ως ζαχαροπλαστείο.
Μ’ άρεσε να χαζεύω τα κάτασπρα, λινά τραπεζομάντιλα όλα κεντημένα με το μονόγραμμα R. G., τα κολονάτα, ντελικάτα ποτήρια της εταιρείας Μπενρουμπί, τα αστραφτερά μαχαιροπίρουνα, τα γκαρσόνια με τα άψογα ρούχα και τα μαύρα παπιγιόν.
Μέσα στο μεγάλο οικόπεδο του κέντρου υπήρχε θερινό θέατρο και εστιατόριο, όπου τα βράδια Ούγγροι και Ρώσοι τραγουδούσαν κι έπαιζαν βιολιά και κιθάρες. Από τις περιγραφές των μεγάλων ήξερα πως αντηχούσε ο τόπος βαλς και ταγκό. Τα δέντρα, πεύκα, ακακίες, συκιές, κληματαριές και άκρη άκρη γαζίες και θάμνοι, έφταναν μέχρι τη θάλασσα. Το μέρος μάζευε πολλά πουλιά που κελαηδούσαν μέχρι και μετά τη δύση του ήλιου. Ο τόπος έβγαζε μια μοναδική νοσταλγία, λες και ξεκίναγε ένα ταξίδι πέρα από τον ορίζοντα του Θερμαϊκού, σε μια απροσδιόριστη εξωτική χώρα.
Ένα άλλο διάσημο κέντρο της εποχής ήταν το Αστόρια Β΄ και φυσικά το Λουξεμβούργο, κι αυτό παραθαλάσσιο, στη στάση Μαρτίου, κοντά στα καραβομαραγούδικα και στα μικρά ναυπηγεία.
Από τον πατέρα μου άκουγα και τα ονόματα Ντελίς, των Αδελφών Βικελίδη, αλλά και Φάληρο, Μαύρος Γάτος, κέντρα που υπήρχαν μεταξύ Φαλήρου και Αγίας Τριάδος, επί της Βασιλέως Γεωργίου. Αλλά επειδή κάποια από αυτά λειτουργούσαν κατά καιρούς και ως ‘‘DancingRestaurants’’, που για τα αυστηρότατα ήθη της μητέρας μου ισοδυναμούσαν περίπου με καμπαρέ, δεν τα συζητάγαμε και πολύ στο σπίτι.
Κοντά στην Ιχθυόσκαλα υπήρχαν και ψαροταβέρνες, όπως εκείνη του Μήτσου, που είχε πάντοτε φρέσκο ψάρι. Άλλα κέντρα με πιάνο ή κιθάρες λειτουργούσαν στον Ιστιοπλοϊκό όμιλο, στον όμιλο Φίλων Θαλάσσης, στην πλαζ Ντοβίλ, πριν τον Ναυτικό Όμιλο. Και πιο πέρα σε Χαμόδρακα, Ρέμβη, Μπαξέ Τσιφλίκι –που το έκανε πασίγνωστο ο Τσιτσάνης–, Περαία, Αγία Τριάδα κι ακόμη πιο μακριά· πολύ μακριά, όσο έφταναν τα βλέμματα του αναχωρητισμού μας. Γιατί, κάποια βράδια αρκούσε μόνο να βλέπουμε τα φωτάκια που άναβαν από τις απέναντι ακτές του μικρού ή του μεγάλου Καραμπουρνού αλλά κι από την άλλη μεριά, δυτικά, όπου αχνόφεγγαν φώτα από το λιμάνι μέχρι εκεί που χάνονταν τελείως, στις εκβολές του Μεγάλου Βαρδάρη, του Αξιού.»
Ο σκηνοθέτης
«…Στη Θεσσαλονίκη έζησαν μέχρι πριν τον πόλεμο Έλληνες, Εβραίοι και Χριστιανοί. Μ’ αυτή τη σειρά, γιατί επί αιώνες οι Έλληνες Εβραίοι ήταν πληθυσμιακά περισσότεροι.
Και αν προέκυψε το κορυφαίο ζήτημα της εβραϊκής συνοχής, και έτσι έγιναν λεία των ναζί που τους αποδεκάτισαν, αυτό ήταν ένα ζήτημα που έχει τις ρίζες του στη βιβλική εποχή. Η συνοχή ξεκινά από τις αρχές της ιστορίας τους. Μόνο που αργότερα προσέθεσαν και την συνεκτικότητα. Όπως την βίωσαν, πολιτικά και στρατιωτικά, με τους Ρωμαίους. Μεγάλος ο θαυμασμός στις τετράγωνες, ρωμαϊκές φάλαγγες. Αλλά τετράγωνη ήταν και η χιτλερική συνεκτικότητα στις αχανείς πλατείες. Κι αυτή τη συνεκτικότητα κάποιοι Εβραίοι, όπως ο Αρχιραββίνος Κόρετς και μερικοί άλλοι, την θαύμαζαν, ήθελαν να αποτελούν τμήμα της. Κι εκεί ήταν το λάθος. Η γερμανική συνεκτικότητα δεν ανεχόταν να μπει μέσα της η εβραϊκή συνοχή. Αλλά και καμία άλλη συνοχή, από τον υπόλοιπο κόσμο. Γιατί, κάθε φασιστική συνεκτικότητα τρέφεται, απομυζά, και μεγαλώνει όπως τα παράσιτα. Κατατρώγοντας το κοινωνικό σώμα πάνω στο οποίο παρασιτεί.
Οι μόνοι Εβραίοι που γλίτωσαν ήταν αυτοί της «χωριστικότητας». Κι αν δεν υπάρχει τέτοια λέξη την χρησιμοποιώ γιατί αποδίδει ακριβώς αυτό που εννοώ. Και αφορά όλους εκείνους τους Εβραίους που γίνονται μοναδικοί σε κάτι. Μοναδικοί και πρωτίστως ατομιστές. …Ακόμη και στον πλούτο.
Από την άλλη, το σύνολο, το πλήθος των Εβραίων, αποζητούσε την συνοχή, γιατί ένιωθαν κάτω από τα πόδια τους να ρέει η γη, το χώμα, τα σύνορα, οι επαρχίες, οι πόλεις, οι πατρίδες. Όταν είσαι διαιώνιος πλάνητας και μετανάστης της Ιστορίας τότε το μόνο σταθερό που έχεις είναι η οικογένεια, η συνοχή της φυλής πάνω στο όποιο χώμα γης. Κι όλα αυτά, σύνορα και πατρίδες, είχαν αλλάξει τόσες φορές, γι’ αυτούς. Κι ήταν μέσα από το πλούσιο λίπασμα, της προαιώνιας ανάγκης για συνοχή, όπου βλάστησαν οι προδότες και οι γενίτσαροι, Χριστιανοί και Εβραίοι, οι δωσίλογοι και οι διαταραγμένοι ηγέτες.»
ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ
_______________________________________________________________
ΔΙΗΓΗΜΑ
Ο Αλέξανδρος και άλλα διηγήματα, Πρόσπερος, 1977
Ένα μικρούτσικο δόντι, Οκτασέλιδο του Μπιλιέτου, αρ. 23, 1997
Το μαλλί της γριάς, έκδοση περιοδικού Εκπ. Κοινότητα, 2000
Κατακόκκινο… σχεδόν θηλυκό, Ίνδικτος 2000
Δέκα ροκ κι ένα μπλουζ για τρεις, Μεταίχμιο, 2004
Το μαντίλι του μάγου, Πανδώρα, 2009
ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ – ΝΟΥΒΕΛΑ
Καζαμπλάνκα καφέ, Άγκυρα, 2008
Η γυναίκα δέντρο, Νουβέλα, Πανδώρα, 2011
Γιούντιν, Μια γυναίκα από τη Θεσσαλονίκη, Άγκυρα, 2012
ΜΕΛΕΤΗ – ΔΟΚΙΜΙΟ
Το ρόπτρο, Δίγλωσση ιστορική και αισθητική μελέτη με 430 ρόπτρα, από τον 4ο π.Χ. μέχρι τον 20ο αιώ., Ιονική και Λαϊκή Τράπεζα, 1981
Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, Όνειρο στο κύμα, Από τη μελέτη στην ερμηνεία, Πανδώρα, 2011
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ
Dylan Thomas: Το πορτραίτο του καλλιτέχνη σαν νεαρού σκύλου, διηγήματα (σε συνεργασία με τη Βένια Δενδρινού), Πρόσπερος, 1980, ’81
ΕΠΙΜΕΛΕΙΕΣ – ΕΚΔΟΣΕΙΣ – ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ
Από το 1965 και συστηματικά από το 1972 επιμελήθηκε εκατοντάδες βιβλία, έντυπα, περιοδικά, αφίσες και εξώφυλλα δίσκων. Ως λογοτεχνικός επιμελητής έχει επιμεληθεί κείμενα σε περισσότερες από τετρακόσιες εκδόσεις ποίησης, πεζογραφίας και δοκιμίου.
Από το 1997 δημιούργησε και έκδωσε το έντυπο λογοτεχνικό περιοδικό Πανδώρα, και τις ομώνυμες εκδόσεις.
Το 2011 δημιούργησε το διαδικτυακό περιοδικό:
pandoraperiodiko.blogspot.com
και το ιστολόγιο: romanosg.blogspot.com
ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ
Εκθέτει από μαθητής, το 1966. Από το 1984 έκανε 10 ατομικές εκθέσεις και έλαβε μέρος σε 40 ομαδικές. Έργα ζωγραφικής του βρίσκονται σε μουσεία, πινακοθήκες, συλλογές, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
ΔΟΚΙΜΙΑ – ΚΡΙΤΙΚΗ – ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ
Από το 1978 δημοσιεύει διηγήματα, δοκίμια και κριτικές λογοτεχνίας σε περιοδικά και εφημερίδες.
Διδάσκει σε σεμινάρια και δίνει διαλέξεις Αφηγηματολογίας και Συγγραφής λογοτεχνίας.
Βιογραφικό
_______________________
Ο Γιώργος Ρωμανός γράφει Διήγημα, Μυθιστόρημα, Δοκίμιο, και διδάσκει Αφηγηματολογία σε σεμινάρια. Είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Εμφανίστηκε νέος στα γράμματα, το 1977, με το βιβλίο του: «Ο Αλέξανδρος κ. ά. διηγήματα», εκδόσεις Πρόσπερος. Δημοσιεύει σε έγκυρα λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες διηγήματα (από το 1973) και δοκίμια (από το 1978). Διηγήματά του έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ρώσικα.
Μέχρι σήμερα έχει εκδώσει έξη συλλογές διηγημάτων, δύο μυθιστορήματα, μία νουβέλα, δύο μελέτες, και μία μετάφραση διηγημάτων του Dylan Thomas.
Επιμελητής βιβλίων από το 1972, και από το 1997 εκδότης του λογοτεχνικού περιοδικού Πανδώρα και των ομώνυμων εκδόσεων. Το 2011 δημιούργησε το διαδικτυακό περιοδικό: pandoraperiodiko.blogspot.com
και το ιστολόγιο, romanosg.blogspot.com
Ως ζωγράφος, είναι μέλος του Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος. Έχει εκθέσει σε 10 ατομικές εκθέσεις, από το 1984, και σε 45 ομαδικές, από το 1966, σε Ελλάδα και εξωτερικό.
Διακρίσεις, —επιλογή
2004. Το βιβλίο του: Δέκα ροκ κι ένα μπλουζ για τρεις, Διηγήματα, Μεταίχμιο, εισήχθη για διδασκαλία στα πανεπιστήμια του Βερολίνου και Τιφλίδας.
2006. Μετάλλιο της πόλεως Δήμου Παπάγου, για την προσφορά του στα γράμματα και στις τέχνες.
2009. Για το βιβλίο του Καζαμπλάνκα Καφέ, Μυθιστόρημα, Άγκυρα, 2008, και για το σύνολο του έργου του, του απονεμήθηκε, το βραβείο Εκδοτών Βιβλίου Βορείου Ελλάδος.
Βιβλιογραφία –ενδεικτική
Για το έργο του Γ. Ρ., υπάρχει βιβλιογραφία από το 1978. Έχουν γραφτεί, σε περιοδικά και εφημερίδες, περισσότερες από πενήντα εκτεταμένες κριτικές μελέτες, και δεκάδες μικρότερα κείμενα. Παρουσιάσεις του έργου του έχουν γίνει σε αίθουσες γραμμάτων, τεχνών, σε συνέδρια καθώς και σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές. Έχει δώσει συνεντεύξεις στην τηλεόραση, τον ημερήσιο και περιοδικό τύπο.
α. Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Πατάκης, 2007, (Ρωμανός Γιώργος, σελ 1953, και Πανδώρα σελ. 1682).
β. Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος — Λαρούς — Μπριτάνικα, τ. 52, σελ. 345.
γ. Μεγάλο λεξικό Ελλήνων Ζωγράφων, Γλυπτών, και Χαρακτών, εκδ. Μέλισσα, τ. Δ΄, σελ.114.
Τελευταία του βιβλία:
Καζαμπλάνκα Καφέ, μυθιστόρημα, Άγκυρα, 2008,
Η γυναίκα δέντρο, νουβέλα, Πανδώρα, 2011,
Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, Όνειρο στο κύμα, Από τη μελέτη στην ερμηνεία, μελέτη, Πανδώρα, 2011.
Με πολλή εκτίμηση,
Εκδόσεις Άγκυρα
