Η ανάπτυξη είναι ένα πολυσύνθετο ζήτημα, δεν προκύπτει από παρθενογένεση, βρίσκεται σε συνάρτηση με ένα τεράστιο φάσμα παραγόντων και βέβαια με μεγέθη.
Ανάπτυξη για ποιον; Για τον πλανήτη, την Ε.Ε., για τη χώρα μας, για την οποιαδήποτε Περιφέρεια ή Νομό και Δήμο;
Πρέπει να προσδιορίσουμε το πλαίσιο όταν μιλάμε για ανάπτυξη, γιατί μέσα σε αυτά τα πλαίσια ασκούνται πολιτικές και βέβαια είναι σαφές ότι οι πολιτικές που ασκούνται, για παράδειγμα, από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και αφορούν το εμπόριο και την αγροτική παραγωγή που είναι μέρος της ανάπτυξης μιας περιοχής, προφανώς επηρεάζουν τη χώρα τους.
Είναι σαφές ότι όταν οι Βρυξέλλες παράγουν οδηγίες και καλούμαστε εμείς στη Βουλή να νομοθετήσουμε και υιοθετούμε αυτές τις οδηγίες, έχουν συγκεκριμένο αποτέλεσμα το οποίο αφορά την υπόθεση της ανάπτυξης στον τόπο μας.
Τίθεται λοιπόν το ζήτημα, όσον αφορά την Ελλάδα και πέρα από τους άλλους θεσμικούς παράγοντες που επηρεάζουν τον τόπο μας, ποιο είναι το δικό μας εθνικό στρατηγικό σχέδιο για την ανάπτυξη και πως αντανακλάται αυτό σε κάθε περιφέρεια; Μιας και μιλάμε για την περιφέρεια και για το ρόλο τον οποίο θα κληθεί να ασκήσει η κάθε περιφερειακή αυτοδιοίκηση ή – αν θέλετε – ο κάθε Δήμος.
Εδώ παίζεται το παιχνίδι, δηλαδή κατά πόσο είναι έτοιμη η κεντρική εξουσία, να άρει την συγκεντρωμένη εξουσία και να την μοιράσει . Το ΠΑΣΟΚ μοίρασε την εξουσία στον τομέα της Αυτοδιοίκησης και τώρα με τον ΚΑΛΙΚΡΑΤΗ και με τις αποφάσεις της Κυβέρνησης μοιράζει ακόμη περισσότερη εξουσία. Μπορεί να μην είναι στον επιθυμητό βαθμό το μοίρασμα της εξουσίας. Ας διεκδικήσουν οι πολίτες περισσότερο μερτικό.
Επειδή η ανάπτυξη, πέρα από τα θεσμικά έχει και τα οικονομικά εργαλεία, μπαίνει το θέμα εάν μια περιφέρεια έχει ή όχι οικονομική αυτοδυναμία. Για να έχει οικονομική αυτοδυναμία, πρέπει να υπάρχει η νομοθεσία που θα της προσδίδει άμεσα ένα ποσοστό από την φορολογία. Αυτό δεν υπάρχει σήμερα. Δεν το τολμήσαμε ακόμη. Είμαστε πολιτικά ασθενείς.
Πρέπει η περιφέρεια να εισπράξει από τη φορολογία ένα ποσοστό της τάξης π.χ. του 25%. Αυτό το προσδιορίσαμε; Όχι.
Εάν υπάρχει οικονομική αυτοδυναμία στον δήμο ή στην περιφέρεια, τότε μπορούμε να μιλήσουμε για μεγαλύτερη αυτοδυναμία και απαγκίστρωση από την κεντρική εξουσία. Εάν δεν υπάρχει αυτό, τότε όχι. Όταν υπάρχει η αυτοτέλεια και οικονομική αυτοδυναμία, τότε μπαίνουν στο παιχνίδι, πιο έντονα οι παραγωγικές δυνάμεις της κάθε περιοχής και παράγουν περισσότερο.
Έτσι επέρχεται η ανάπτυξη, διότι όπως είπα νωρίτερα η ανάπτυξη δεν προέρχεται από παρθενογέννηση, αλλά απαιτεί πολλά πράγματα. Η ανάπτυξη είναι σε συνάρτηση με το τι παράγει κάθε τόπος, ποια είναι η φύση του, το έδαφος και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της κάθε περιοχής, το ανθρώπινο και επιστημονικό δυναμικό και η κοινωνική διάρθρωση.
Η αστυφιλία και η συγκέντρωση του 40% του πληθυσμού στην Αττική ή στα άλλα αστικά κέντρα, δεν ήταν μόνο για επαγγελματικούς λόγους, αλλά και για λόγους πολιτισμικής αναζήτησης, διότι σε ένα χωριό το πολιτισμικό επίπεδο, το επίπεδο υγείας και εργασίας ήταν υποβαθμισμένο. Πρέπει να δούμε πως οργανώνονται τα διάφορα επίπεδα σε μια κοινωνία, και αντίστοιχα να υπάρχει η διοίκηση και η κλιμάκωση της αντίστοιχης εξυπηρέτησης προς τον πολίτη. Η ζημιά που έχει γίνει με τον αθηναιοκεντρισμό δεν πρέπει να συνεχιστεί. Σήμερα μόνο το 50% του ΑΕΠ είναι από την Αθήνα. Στις δορυφορικές περιοχές της Αθήνας, Κόρινθο και Βοιωτία, ο δείκτης ΑΕΠ δεν είναι πραγματικός. Για παράδειγμα, βλέπουμε την Βοιωτία να είναι πρώτη στην χώρα, αλλά τα μεγέθη είναι πλαστά, διότι οι βιομήχανοι, ως φυσικά πρόσωπα, ζουν στην Αθήνα αλλά οι βιομηχανίες τους είναι στην Βοιωτία.
Στην Κοζάνη υπάρχει η ΔΕΗ, αλλά δεν έχει την αντίστοιχη σειρά στην κατάταξη νομών σε σχέση με την συμμετοχή της στο ΑΕΠ. Έγινε μεγάλη ζημιά στην Αθήνα, διότι έκλεψε 1% από κάθε νομό της χώρας και, προφανώς, υπάρχουν ευθύνες. Επίσης, βλέπουμε ότι ένα τεράστιο πολιτικό δυναμικό έχει συγκεντρωθεί στο Λεκανοπέδιο Αττικής.
Κύριε Υπουργέ, αύριο μεθαύριο που θα αλλάξει ο εκλογικός νόμος, τι θα γίνει; Θα πάμε μόνο, για την αντιμετώπιση του προβλήματος, στην πληθυσμιακή λογική; Είναι ένα από τα ζητήματα που αφορούν το Σύνταγμα και την επόμενη τροποποίησή του. Θα πρέπει να δούμε και άλλες διαστάσεις. Για παράδειγμα, στην Ελβετία υπάρχουν 2 Κοινοβούλια, η Άνω Βουλή και η Κάτω Βουλή. Στη μια εκπροσωπούνται τα καντόνια, όπου ανεξαρτήτους μεγέθους, συμμετέχουν 2 εκπρόσωποι, και στην άλλη η εκπροσώπηση γίνεται πληθυσμιακά, με βάση το ποσοστό που παίρνει κάθε κόμμα στις εκλογές. Αυτές οι δύο Βουλές νομοθετούν και συνεννοούνται. Στην περίπτωση που δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους, τότε γίνονται δημοψηφίσματα. Δεν είπα ότι η Ελλάδα πρέπει να γίνει Ελβετία, αλλά πρέπει να αναζητήσουμε ένα διαφορετικό μοντέλο που να επικεντρώνεται στην ελληνική πραγματικότητα και πώς θα υπερβούμε τα συγκεκριμένα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα. Είναι πολλά τα ζητήματα και χρειάζεται διάλογος.
Το θέμα της ανάπτυξης πρέπει να εξετάζεται σε συνδυασμό με την λειτουργία της ελληνικής πολιτείας και με την δομή του κράτους. Αυτό προεκτείνεται στην δομή της Κυβέρνησης και τίθεται το ερώτημα, πότε το πολιτικό σύστημα θα ωριμάσει για να πάρει μια απόφαση και να πεί ότι, ανεξαρτήτως κυβερνώντος κόμματος, θα υπάρχει μια σταθερή δομή της Κυβέρνησης και να μην αλλάζουν κάθε τόσο τα Υπουργεία, διότι μετά δημιουργούνται ζητήματα σε σχέση με την λειτουργία του κράτους και της δημόσιας διοίκησης και προεκτείνονται τα προβλήματα, φτάνοντας στις περιφέρειες και στους δήμους.
Χρειάζεται μεγαλύτερη γενναιότητα σε σχέση με το νομοθετείν. Όταν νομοθετούμε και ο Υπουργός θα εκδώσει το Προεδρικό Διάταγμα π.χ. για ζητήματα χωροταξίας ή για το πρόγραμμα NATURA, τίθεται το ζήτημα τι κάνουμε. Επιτελούμε το έργο μας, ως έχοντες ευθύνη, ή όχι; Προφανώς όχι.
Όταν φτάνουμε, βασικά ζητήματα που αφορούν τον ελληνικό λαό, όπως το παραγωγικό και λειτουργικό σύστημα της κοινωνίας, να κρίνονται από Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, μέσα στην λογική των οδηγιών της Ε.Ε., τότε επέρχεται καταστροφή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι ζώνες NATURA, όπως αυτές προσδιορίστηκαν χωρίς επιστημονικά κριτήρια, όπως ήθελαν κάποιοι, χωρίς να ενημερωθούν τα όργανα του δημοκρατικού προγραμματισμού και να έχουμε τεράστιο πρόβλημα στη χώρα.
Ο Νομός Τρικάλων είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Το 50% του νομού μπήκε στο σύστημα NATURA. Αν προσθέσουμε και τις υπόλοιπες περιοχές που δεν είναι ενταγμένες, αλλά είναι δάση, και εκεί δεν μπορούν να υπάρξουν συγκεκριμένες παραγωγικές διαδικασίες, τότε φτάνουμε πάνω από 80% με 85% και παραμένει μόνο ένα 15%. Τι μέλλον θα έχει ένας τέτοιος νομός; Ποια παραγωγική δραστηριότητα θα υπάρξει; Ποια ανάπτυξη θα έχουμε στο Νομό Τρικάλων και στην Περιφέρεια της Θεσσαλίας; Η ελληνική πολιτεία δεν είδε τα πράγματα όπως θα έπρεπε και με την δέουσα προσοχή. Τα είδαμε σε μια λογική ακτιβισμού, όσον αφορά το νομοθετείν.
Κύριε Υπουργέ, είναι χίλιες φορές προτιμότερο να κάνουμε λιγότερα νομοσχέδια, αλλά να είναι πιο παραγωγικά για την πατρίδα μας και τον ελληνικό λαό.
Η Βουλή των Ελλήνων έχει κάνει ένα τραγικό σφάλμα τα τελευταία 30 χρόνια, έναν αγώνα δρόμου για το πόσα περισσότερα νομοσχέδια θα φτιάξουμε.
Ε όχι!
Πολλές φορές με αυτή την ταχύτητα διαπιστώνουμε ότι έχουμε νομοθετήσει λάθος και μετά τα αναιρούμε στην πράξη και αλλάζουμε αυτά τα νομοσχέδια.
Η πατρίδα μας και ο ελληνικός λαός έχουν ανάγκη να είμαστε πιο παραγωγικοί. Πρέπει να εισαγάγουμε στην νομοθεσία περισσότερο την υπόθεση της γνώσης. Η γνώση θα προκύψει με τον διάλογο και την αξιοποίηση των επιστημόνων.
Έτσι όσον αφορά τη χρηματοδότηση διαφόρων προγραμμάτων, πρέπει να κινούμαστε με πιο ανθρώπινους όρους, πιο πατριωτικούς.
Γιατί λέμε θα δώσουμε το 80% των χρημάτων στην ελληνική περιφέρεια, αλλά για να κάνουμε και έναν αυτοέλεγχο. Δώσαμε το 80% στην ελληνική περιφέρεια ή όχι;
Εν πάση περιπτώσει, το θέμα, κύριε Πρόεδρε, κύριε Υπουργέ, κύριε Υφυπουργέ, κύριε Γενικέ Γραμματέα και εκλεκτά στελέχη του Υπουργείου, που είστε σήμερα εδώ και σας ευχαριστώ θερμά γι’ αυτό γιατί δείχνετε το ενδιαφέρον σας, το θέμα της ανάπτυξης είναι τεράστιο.
Κύριε Πρόεδρε, κλείνοντας με αυτό, θέλω να τονίσω ότι η συζήτηση, για να γίνει πιο παραγωγική από εμάς τους βουλευτές και να βοηθήσουμε την κυβέρνηση, είναι να παίρνουμε κομμάτι – κομμάτι τα ζητήματα της ανάπτυξης για κάθε περιφέρεια, αν θέλουμε όντως να είμαστε πραγματικά παραγωγικοί, διαφορετικά, κάθε φορά εάν βάζουμε τη συζήτηση σε γενικότερα πλαίσια, θα θεωρητικολογούμε και δεν θα μπαίνουμε σε αυτά τα οποία είναι αναγκαία.
