Η ορειβασία είναι μια δραστηριότητα ομαδική και εξόχως συνεργατική. Δεν έχει σχέση με απλή βόλτα στο βουνό ή με την ατομική προσπάθεια προσέγγισης της κορυφής, όσο δύσκολη και αν είναι αυτή. Η ορειβασία απαιτεί τον συντονισμό και τη συνεργασία μιας ομάδας ανθρώπων με στόχο τόσο την επιτυχή, όσο και την ασφαλή έκβαση της προσπάθειας.
Για σκεφθείτε λοιπόν μια μεγάλη ομάδα ατόμων με διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες, διαφορετικές συνήθειες αλλά και διαφορετικές φυσικές δυνάμεις. Αρκεί η κοινή αγάπη για το βουνό (και αυτή σε διαφορετικό βαθμό και τρόπο εκδήλωσης) για να τους κάνει ομάδα;
Ασφαλώς όχι. Χρειάζονται πολλά περισσότερα, και πρώτα – πρώτα η υποταγή του «εγώ» στο «εμείς». Αν η ορειβασία θεωρηθεί άθλημα (επιτρέψτε μας να τη βλέπουμε σαν κάτι πολύ πιο σύνθετο) εδώ ταλέντα δεν υπάρχουν και διαχωρισμοί ρόλων δεν αναγνωρίζονται. Η συμβολή όλων είναι καθοριστική και εξ ίσου αναγκαία.
Το δέσιμο πολλών ατόμων σε ομάδα είναι το ζητούμενο. Πρόκειται για διαδικασία που γίνεται σε βάθος χρόνου και απιατεί την αλληλοεκτίμηση των μελών. Κατά τη διάρκειά της, η σύνθεση διαφορετικών απόψεων οδηγεί σε σχήματα πλουραλιστικά, σε ανανέωση ιδεών και πρακτικών. Προσπάθειες επιβολής απόψεων ή εκμετάλλευσης της συλλογικής εικόνας για προβολή ατομικών επιδιώξεων οδηγεί σε αποχωρήσεις και διασπάσεις (η χρόνια αρρώστεια των κάθε είδος συλλόγων, αθλητικών και μη).
Επιτυχημένος είναι ο σύλλογος που σε βάθος χρόνου αλλάζει την εικόνα του προσαρμοζόμενος στις ανάγκες των καιρών, κρατώντας ακέραια την ιδεολογία του, τον σκοπό για τον οποίον δημιουργήθηκε.
Θεωρίες και λόγια μεγάλα, τι δουλειά έχουν όλα αυτά με την πρόσφατη πορεία μας στα χιόνια των Αγράφων; Μα εδώ είναι που η θεωρία αποτυπώνεται στην πράξη, τα λόγια γίνονται έργα και οδηγούν σε αποτέλεσμα. Με το χιόνι που έφτανε το ενάμισι μέτρο, ποιός θα μπορούσε μόνος του να προσεγγίσει τη μακρινή, ανταριασμένη Τέμπλα;
Ένας μετά τον άλλον ανοίγουμε τα βήματα και προχωρούμε. Καθένας με τις δυνάμεις του, εναλλασσόμαστε στην αρχή της ανθρώπινης αλυσίδας.
Δεκαέξι άτομα με ένα βήμα, όλοκαι πιο βαθύ στο χιόνι το απάτητο. Είμαστε κοντά όσο ποτέ. Οι ανάσες μας γίνονται ένα. Στάση – ξεκίνημα – στάση – ξεκίνημα. Πειράγματα και αστεία για να αποθαρρύνουμε τον άνεμο και την ομίχλη. Και παιχίδια στο χιόνι. Ατέλειωτες χιονοτσουλήθρες που καταργούν τα όρια της σοβαρότητας τόσων «μεγάλων παιδιών».
Στηναντάρα της κορυφής αντιπαραθέτουμε την ασιοδοξία και το ατέλειωτο κέφι μας.
Όλα θα πάνε καλά. Είμαστε ομάδα!
