Ο Μανάβης του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου
Ένα “ρόουντ – μούβι” ντοκιμαντέρ για την Πίνδο και τους ανθρώπους της.
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ: Χάρης Φάρρος
ΜΟΝΤΑΖ: Αποστόλης Αγρογιάννης
Παραγωγή: KinoLab
ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 81΄
Βραβείο Κοινού για Ελληνική Ταινία Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
από την Πέμπτη 18 Απριλίου
έως και την Τετάρτη 24 Απριλίου
καθημερινά (εκτός Δευτέρας) δύο προβολές
20:00 και 22:15.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Ο Νίκος Αναστασίου, πλανόδιος μανάβης, με τη γυναίκα του Σοφία, από τη δεκαετία του 1980 κάνουν το ίδιο δρομολόγιο. Μία φορά την εβδομάδα, σε όλη τη διάρκεια του χρόνου, ξεκινώντας από τα Τρίκαλα επισκέπτονται τα εγκαταλειμμένα χωριά της νοτιοδυτικής Πίνδου, μια διαδρομή 75 χιλιομέτρων. Τα τελευταία χρόνια τους βοηθάνε και τα δυο τους παιδιά. Ο Κώστας και ο Θύμιος. Το ντοκιμαντέρ παρακολουθεί το δρομολόγιο τους στις τέσσερις εποχές του χρόνου.
ΚΡΙΤΙΚΕΣ
Σε ένα από τα καλύτερα και πιο αφοπλιστικά ντοκιμαντέρ της πρόσφατης ελληνικής παραγωγής, ο Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος θυμάται τις υπέροχες μέρες των πρώτων του ταινιών, μεταφέροντας σχεδόν αυτούσιο και απτό το πρόσωπο μιας «άγνωστης» Ελλάδας.
Ακολουθώντας μέσα σε τέσσερις εποχές τον μανάβη Νίκο Αναστασίου με τη γυναίκα του και τα παιδιά του, καθώς αυτοί επισκέπτονται εδώ και 26 χρόνια με το μανάβικο – φορτηγό τους τα δύσβατα χωρια της ορεινής Πίνδου, ο Κουτσιαμπασάκος γνώριζε ήδη από τη σύλληψη του ντοκιμαντέρ του πως δεν χρειαζόταν να κάνει τίποτα περισσότερο από το να βρίσκεται εκεί.
Κάθε στάση του μανάβικου είναι και μια μικρή αποκάλυψη, ένα κομμάτι ατόφιας ανθρωπολογικής παρατήρησης, ένα συγκινητικό πάρε δώσε με την ιστορία αυτού του τόπου, καθώς άνθρωποι αποκομμένοι από τον όποιο πολιτισμό καθρεφτίζουν στο ερχομό του μια σειρά από μικρές ή μεγαλύτερες ανάγκες: τα πράγματα που θέλουν να τους φέρει ο μανάβης την επόμενη φορά που θα έρθει, τα παράπονά τους για τις χαλασμένες τηλεφωνικές γραμμές, τις χαρές και τις λύπες που θέλουν να μοιραστούν με κάποιον, ένα μισό ζουμερό καρπούζι που μια συγκινητική γιαγιά ζητάει συγνώμη που δεν θα το πάρει ολόκληρο…
Μέσα στον ένα χρόνο που θεωρητικά διαδραματίζεται ο ίσως μεγαλύτερος σε διάρκεια απ’ όσο θα έπρεπε «Μανάβης», ο Κουτσιαμπασάκος παρακολουθεί χωρίς να σχολιάζει, αγκαλιάζοντας τους ήρωες του με πραγματική αγάπη, ειρωνικά μετόχους σε μια – όπως και να την κάνουμε – οικονομική συναλλαγή επιβίωσης, χωρίς να αναφέρει παρά μόνο αμυδρά την κρίση. Ακριβώς γιατί όταν μιλάς για ανθρώπους που παραμένουν ζωντανοί μέσα στην εγκατάλειψή τους, ικανοποιημένους με αυτή την απειροελάχιστη εβδομαδιαία εισβολή του όποιου πολιτισμού στην πόρτα του σπιτιού τους, έχεις ήδη δείξει έναν τρόπο για την αντιμετώπισή της.
ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΡΑΝΑΚΗΣ-FLIX
Η γλυκύτατη ταινία «Ο μανάβης» του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου, ….ακολουθεί τον Νίκο Αναστασίου, ο οποίος κάνει, μαζί με τη γυναίκα του, Σοφία, το ίδιο δρομολόγιο κάθε βδομάδα, όλο το χρόνο, από τη δεκαετία του ’80. Ξεκινώντας από τα Τρίκαλα, επισκέπτονται τα εγκαταλειμμένα χωριά της νοτιοδυτικής Πίνδου, διανύοντας μια απόσταση 75 χιλιομέτρων.
Χωρίς να της λείπει το χιούμορ και τα πολύ όμορφα πλάνα από την περιοχή, η ταινία αναδεικνύει μια πλευρά της Ελλάδας που δυστυχώς τείνουμε να ξεχάσουμε ότι υπάρχει. Δεν θα μπορούσαμε να βρούμε καλύτερο παράδειγμα από αυτό το έργο για το πώς θα έπρεπε να εξιστορούνται οι ιστορίες της επαρχίας μας.
Κωνσταντίνο Αϊβαλιώτη-ΣΙΝΕΜΑ
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος γεννήθηκε στα Τρίκαλα και σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου και τηλεόρασης στο Πατρωσικό Κρατικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου της Μόσχας (VGIK). Έχει σκηνοθετήσει για την τηλεόραση και τον κινηματογράφο ντοκιμαντέρ, σειρές, μικρού και μεγάλου μήκους ταινίες, ενώ δουλειές του έχουν βραβευτεί στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Από το 2000 διδάσκει υποκριτική στον κινηματογράφο σε ανώτερες σχολές Δραματικής Τέχνης. Από το 2004 μέχρι το 2007 δίδασκε στο Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου και από το 2009 διδάσκει στο Τμήμα Κινηματογράφου του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου.
