Συναγωνιστές και συναγωνίστριες, Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Με ΙΣΧΥΡΟ ΚΚΕ μπορούμε να αλλάξουμε και να ανατρέψουμε τα δεδομένα και τους συσχετισμούς. Τίποτα δεν είναι αδύνατο, τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο.
Νέοι και νέες
Συνδέστε πιο στέρεα τα όνειρα σας, για μια καλύτερη ζωή, με τη μεγάλη στρατιά των αγωνιστών που έχουν ταυτίσει αμετάκλητα τη ζωή τους με τον αγώνα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής – κομμουνιστικής κοινωνίας, τους αλύγιστους της ταξικής πάλης, με το ΚΚΕ. Πάρτε θέση, ελάτε μαζί μας . Ανεξάρτητα από τις όποιες επιφυλάξεις σας.
Απευθυνόμαστε και απ’ αυτό το βήμα στις εργατικές λαϊκές οικογένειες που ακολούθησαν το ΠΑΣΟΚ, που τους απογοήτευσε, που πριν δυο χρόνια, το ξαναπίστεψαν. Χωρίς καμιά αυταπάτη. Εγκαταλείψτε, οριστικά, αμετάκλητα! Όποιος ανασχηματισμός, όπως κι αν μοιράσουν τα υπουργεία και τα οφίτσια, είναι ΠΑΣΟΚ, ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ. ΑΛΛΑΞΤΕ ΕΣΕΙΣ.
Καμιά εμπιστοσύνη στο γαλάζιο παιδί της πλουτοκρατίας, τη Ν.Δ.! Την ενδιαφέρει η καρέκλα, η εξουσία, αυτό μετρά στην κάθε κίνησή της, στον ένα ή άλλο ελιγμό της. Στηρίζει όλα τα μέτρα του Μνημονίου, προτείνει ακριβώς τα ίδια με την κυβέρνηση, την οποία την κατηγορούσε κυρίως για ανικανότητα.
Μαζί με τους δορυφόρους τους σκάβουν το λάκκο σας. Το ΛΑΟΣ ψηφίζει το Μνημόνιο και μετά χύνει δάκρυα, υποτίθεται ότι «μετανιώνει» γι’ αυτό. Είναι και με την κυβέρνηση και τη ΝΔ, ανάλογα ποιο από τα δύο κόμματα θα του δώσει ένα ή δύο υπουργεία σε περίπτωση κυβέρνησης συνεργασίας. Είναι ένα από τα δύο κόμματα που κάθε μέρα προβάλλει και μια διαφορετική θέση, ανάλογα με την περίπτωση.
Απορρίψτε τους εραστές της ταξικής συνεργασίας! Επαναστάτες στα λόγια, διαχείριση στην πράξη: ο ΣΥΡΙΖΑ-ΣΥΝ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πιο πολύγλωσσος από ποτέ. Πότε υποστηρίζουν την έξοδο από τη ζώνη του ευρώ, πότε μιλάνε για διαγραφή του χρέους, πότε μιλάνε για αναδιαπραγμάτευση, πότε για μερική διαγραφή του χρέους, άλλοτε για κρατικοποίηση τριών τραπεζών, άλλοτε για κρατικοποίηση όλων των τραπεζών. Θυμούνται που και που την ευρωλαγνεία τους και για να την μετριάσουν μιλάνε για επανίδρυση της ΕΕ και για την ανάδειξη χαρισματικών ηγετών.
Η ΖΩΗ ΒΑΖΕΙ ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΣΗΜΕΡΑ: Σταθερή, ταξική συμπαράταξη, κοινή δράση με το ΚΚΕ στους αγώνες και στις εκλογές.
Συναγωνιστές, συναγωνίστριες
Ζούμε αυτή την εποχή που προετοιμάζει τις μεγάλες ανατροπές, αισθανόμαστε τα κοιλοπονήματα της Ιστορίας για τη γέννα της νέας ζωής. Είναι όλα αυτά ολοζώντανα μπροστά μας. Το καζάνι βράζει…
Οι αναταράξεις που ταλανίζουν το αστικό πολιτικό σύστημα είναι αποτέλεσμα της πίεσης που ασκεί στα κόμματα του κεφαλαίου η λαϊκή δυσαρέσκεια για την κυρίαρχη πολιτική. Εκφράζουν τις αστικές δυσκολίες διαχείρισης της κρίσης.
Νιώθουμε την ευθύνη μας, γιατί αναγνωρίζεται πλατιά από το λαό, ανεξάρτητα από την εκλογική του έκφραση, ότι είναι καθοριστική η συμβολή του ΚΚΕ στην ανάπτυξη οργανωμένων αγώνων. Ότι αναντικατάστατα έμπνευσε τη λαϊκή πρωτοβουλία και οργάνωση. Συμβάλλαμε αποφασιστικά το εργατικό λαϊκό κίνημα να δυσκολεύει τα αστικά κόμματα, να βάζει εμπόδια.
Η αστική τάξη δεν μας συγχωρεί ότι είμαστε ανειρήνευτα απέναντι της. Ότι δε βάλαμε νερό στο κρασί μας, ότι δεν υποκύψαμε στις σειρήνες της «ανανεωτικής αριστεράς». Το ΚΚΕ είναι το «καρφί στο μάτι του αντιπάλου» γιατί βάζει το ζήτημα της στρατηγικής κατεύθυνσης για το κίνημα.
Γιατί κάνουμε και θα κάνουμε ό,τι μπορούμε η λαϊκή αγανάκτηση, η οργή, να γίνεται αγώνας με στόχευση τα μονοπώλια και τους εκφραστές τους, να βάζει εμπόδια, να χει έστω κάποιες κατακτήσεις σήμερα. Γιατί δε θα πάψουμε να προσανατολίζουμε στο δέσιμο του καθημερινού αγώνα για κάθε λαϊκό πρόβλημα με τον αγώνα για ριζικές αλλαγές στο πεδίο της οικονομίας, της εξουσίας!
. Οι κομμουνιστές βγήκαν μπροστά, πρωτοστάτησαν στις κινητοποιήσεις του ταξικού κινήματος με εναλλασσόμενες μορφές πάλης που πολεμήθηκαν και συκοφαντήθηκαν από τα επιτελεία των αστών, επειδή ακριβώς ήταν παραφωνία στη σιγή νεκροταφείου που ήθελε να επιβάλει στο λαό η πλουτοκρατία και τα κόμματά της.
Βασική στόχευση όλο αυτό το διάστημα είναι να εγκλωβιστεί η λαϊκή δυσαρέσκεια, να καταπιούν τη λαϊκή αυτενέργεια και δύναμη που μπορεί να δώσει άλλη τροπή στα πράγματα, το «καλό ΠΑΣΟΚ», οι «αριστεροί της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου», εκπρόσωποι δήθεν ουδέτερων ΜΚΟ, που βρίσκονται και μέσα στις πλατείες, προπαγανδίζοντας δήθεν έξυπνες και ρεαλιστικές λύσεις. Γι αυτό αντιπαραθέτουν το αυθόρμητο στο οργανωμένο. Το λεγόμενο «ανεξάρτητο- ακηδεμόνευτο» στο «ΚΚΕ που θέλει να καπελώνει».
Τους απαντάμε με τη σταθερή αταλάντευτη στάση μας, κι από αυτό εδώ ο βήμα: δεν είστε καθόλου ανεξάρτητοι, κύριοι, τα αιτήματα σας είναι πολιτικά! Θέλετε να ράψετε το κοστούμι της διαχείρισης, πιο καλά στα μέτρα του κεφαλαίου. Έχετε επιλέξει δρόμο, είστε με το κεφάλαιο, προβάλλεστε ως «καλύτεροι διαχειριστές», έχετε τη βάση, τη στήριξη της καπιταλιστικής οικονομίας, η διαχείριση της κρίσης σε βάρος του λαού. Η πρεμούρα σας είναι να σπείρετε ελπίδες και μετά να ξανάρθει νέο κύμα απογοήτευσης, να ξανακλειστεί ο εργατόκοσμος, οι φτωχοί αγρότες και εβε, στο σπίτι τους. Κι η νεολαία να συνεχίζει να τσουβαλιάζει, να μην πιστεύει σε τίποτα. γιατί έτσι θα είναι ακίνδυνη για το σύστημα που στηρίζετε! Γι αυτό ετοιμάζετε στο παρασκήνιο τις εφεδρείες σας, κι άλλα σενάρια μεταμφίεσης του πολιτικού συστήματος. Γι αυτό δε θα σταματήσετε, κι ας μην σας βγήκε το προχθεσινό! Η αστική τάξη είναι πολύ έμπειρη, έχει την ικανότητα να βλέπει το σύνολο των συμφερόντων της τάξης της, κι όχι μιας μερίδας της, π.χ. ενός τμήματος του κεφαλαίου. Μπορεί να κάνει τα πάντα, ακόμα και να αλλάξει το όνομα αστικών θεσμών, να κλείσει τα παιδιά της φυλακή, για ένα και μοναδικό σκοπό: να διαφυλαχθεί η ιδιοκτησία των μονοπωλίων.
Είμαστε απέναντι τους. καμία αυταπάτη!
Ζητάμε εκλογές για να καταφέρει ο λαός ένα πρώτο βαθύ πλήγμα στο αστικό πολιτικό σύστημα. Όσο πιο αδύναμη κυβέρνηση προκύψει, τόσο πιο εύκολο θα είναι για το λαό να αποτρέψει τα χειρότερα. Κι από την άλλη μέρα των εκλογών ο λαός στο πόδι για να κάνει πιο βαθειά την επιτυχία του. Γι’ αυτό έχει σημασία η συμπαράταξη με το ΚΚΕ.
Τώρα, τις ώρες της μεγάλης ευθύνης, ο λαός πρέπει να μετρήσει την πείρα του που κέρδισε με τη συμβολή και του ΚΚΕ.
Το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που, από την πρώτη ώρα, κάλεσε σε πόλεμο απέναντι στον πόλεμο της πλουτοκρατίας και των κομμάτων του, όταν όλα τα άλλα κόμματα συνέστηναν στο λαό να συναινέσει με την κυρίαρχη πολιτική, ή να κρατήσει στάση αναμονής, χάνοντας πολύτιμο χρόνο από την οργάνωση της αντεπίθεσης.
Το κάλεσμα του ΚΚΕ σε ανυπακοή λοιδορήθηκε και χτυπήθηκε λυσσαλέα, με απειλές και τρομοκρατία, ιδιαίτερα όταν πήρε σάρκα και οστά στους χώρους της παραγωγής, με απεργίες και άλλες κινητοποιήσεις σε καράβια και εργοστάσια, σε υπηρεσίες και σχολεία.
Η αστική τάξη δεν έκρυψε ποτέ το φόβο της για το οργανωμένο ταξικό κίνημα που συσπειρώνει και παραδειγματίζει, διαπαιδαγωγεί και ατσαλώνει αγωνιστές, δείχνει στην πράξη πως ο αντίπαλος μπορεί να φαντάζει ανίκητος αλλά δεν είναι. Με απεργίες και καταλήψεις κρατικών κτιρίων, με συλλαλητήρια και πικετοφορίες, με γιγαντοπανό στην Ακρόπολη και αλλού, με χιλιάδες εξορμήσεις και περιοδείες, με αυταπάρνηση και αυτοθυσία, το ταξικό κίνημα και το ΚΚΕ στάθηκαν και στέκονται με όρους πρωτοπορίας, εμπροσθοφυλακή στους αγώνες του λαού.
Να θυμηθεί όσα το Κόμμα τού έλεγε για την ΕΕ και το Μάαστριχτ, όταν οι άλλοι αγιοποιούσαν την ιμπεριαλιστική Ευρωένωση. Να λογαριάσει όσα έλεγε το ΚΚΕ για τη στρατηγική ταύτιση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, όταν ήταν ακόμα ταμπού να μιλήσει κανείς για συνεργασία των δύο κομμάτων μέχρι το επίπεδο της διακυβέρνησης. Να σκεφτούν για τις αιτίες και το χαρακτήρα της κρίσης και τα αδιέξοδα της καπιταλιστικής διαχείρισης, για τα οποία μόνο το ΚΚΕ μιλάει, όταν όλοι οι άλλοι προσπαθούν να τον πείσουν ότι η κρίση είναι «κρίση χρέους», ζητώντας θυσίες για την αποπληρωμή του.
Νέες και νέοι
Το σύστημα που ζούμε, ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής, έχει φτάσει πια στα όριά του, είναι σε πλήρη και βαθιά αντίθεση με τις ανάγκες των ανθρώπων, της κοινωνίας. Γεννάει και αναπαράγει, μόνιμα και σταθερά και σε μαζική κλίμακα, τη σχετική και απόλυτη εξαθλίωση των λαϊκών μαζών, στον ίδιο βαθμό που αναπαράγει το κεφάλαιο και συσσωρεύει τεράστια πλούτη. Πλούτος και φτώχεια πάνε μαζί. Αυτό το σύστημα που κλονίζεται από την οικονομική κρίση πασχίζουν σήμερα να σώσουν οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο, στην Ευρώπη, στην Ελλάδα. Να στηρίξουν την κερδοφορία των καπιταλιστών που μειώνεται γιατί συγκέντρωσαν τεράστιο πλούτο και μέσα και δεν μπορούν να τα αναπαραγάγουν και να εξασφαλίσουν την κερδοφορία που θέλουν. Είναι στο dna του καπιταλισμού, γι’ αυτό πάντα έρχεται ύστερα από μια περίοδο ταχύρρυθμης καπιταλιστικής ανάπτυξης; Ούτε τα λαμόγια τη δημιουργούν, ούτε οι μίζες που υπάρχουν, ούτε η όποια ρουσφετολογία γίνεται. Τι διαφορά έχει η κερδοσκοπία πάνω στην κερδοφορία; Είναι μορφή κερδοφορίας.
Δεν έχουν άλλο δρόμο παρά να φορτώσουν βάναυσα όλες τις συνέπειες στους εργαζόμενους.
Τα κούφια και ψεύτικα πατριωτικά τους συνθήματα στοχεύουν να βγούνε όσο πιο αλώβητοι από την κρίση του συστήματος τους. Δεν αναγνωρίζουμε κανένα χρέος, γιατί είναι των μονοπωλίων! Χρωστάνε στους εργαζόμενους δεν τους χρωστά τίποτα!
Αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση! Κανένα παζάρεμα δόσεων και δανείων διαγραφή χρεών και δανείων. Ο πλούτος ανήκει στους παραγωγούς του!
Ο λαϊκός πατριωτισμός υπαγορεύεται από το δικαίωμα του λαού να ζήσει ανάλογα με τις αναπτυξιακές δυνατότητες της Ελλάδας και τα επιτεύγματα της εποχής, να αρνηθεί εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και αρμοδιοτήτων στους ιμπεριαλιστές.
Καμιά υποχώρηση στον εκβιασμό ότι θα γίνει στάση πληρωμών στους μισθούς και στις συντάξεις.Οι εκβιασμοί γίνονται για να υποταγεί ο λαός κατά κράτος, για να αφήσει ελεύθερο το πεδίο να διαπραγματευθούν μεταξύ τους στα πλαίσια της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ πότε ακριβώς και πόσα χρήματα, θα πάρουν πίσω οι λεγόμενοι πιστωτές. Η κρίση στην ευρωζώνη είναι βαθειά, στην Ιρλανδία και Πορτογαλία, προβλέπονται προβλήματα στην ιταλική οικονομία και όξυνση της κρίσης στην Ισπανία, επομένως θα πληρώσουν όλοι οι λαοί, δεν είναι ζήτημα το είδος της διαπραγμάτευσης που φωνάζουν η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Κανένα πιεστικό πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί με ατομική προσπάθεια. Η ανεργία δεν αντιμετωπίζεται, επαναλαμβάνοντας το σύνθημα για πιο πολλές επενδύσεις. Οι καπιταλιστές επενδυτές δραστηριοποιούνται εκεί που πραγματοποιείται το μέγιστο κέρδος, ζητώντας όλο και περισσότερα δικαιώματα σε βάρος των εργαζομένων.
Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα να πάρουν πίσω ό,τι τους χρωστάνε και τους ανήκει! Σήμερα μπορούμε καλύτερα, με φλογερή καρδιά να αντιπαλέψουμε το δισταγμό και το φόβο. Με εμπιστοσύνη στη λαϊκή δύναμη, γιατί υπάρχει εναλλακτική λύση!
Δυναμώνοντας τα ταξικά συνδικάτα, σε κάθε κλάδο, ειδικότερα στις βιομηχανικές ζώνες, στους τομείς της οικονομίας που αφορούν σε προϊόντα και υπηρεσίες βασικές για την καθημερινότητα του λαού.
Οικοδομώντας από κάτω προς τα επάνω τη συμμαχία των εργατοϋπαλλήλων με τους αυτοαπασχολούμενους και τους μικρούς αγρότες. Να διευρύνεται η συμμαχία με συσπειρώσεις και οργανώσεις των φοιτητών, σπουδαστών, μαθητών και των γυναικών, παίρνοντας υπόψη ότι χρειάζεται μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση για τα ιδιαίτερα προβλήματα νέων και γυναικών, που δέχονται με ακόμα σκληρότερους όρους τη βάρβαρη επίθεση.
Αναδεικνύοντας κοινά αιτήματα, ενιαίο πλαίσιο πάλης που βεβαίως δε σβήνει τα ιδιαίτερα κλαδικά ή τοπικά, αντίθετα αυτά ενισχύουν το ενιαίο μέτωπο πάλης.
Το μετωπικό σχήμα που διαμορφώθηκε ανάμεσα στο ΠΑΜΕ, στην ΠΑΣΕΒΕ, στην ΠΑΣΥ, στην ΟΓΕ και το ΜΑΣ μπορεί να αποτελέσει το πανελλαδικό επιτελείο του σύγχρονου αγώνα, με την προϋπόθεση ότι έχει πόδια και ρίζες στην αντίστοιχη οργάνωση στον τόπο δουλειάς, στο γραφείο, στις γειτονιές. Με την προϋπόθεση να ριζώνει με πολυμορφία λαϊκών επιτροπών και συνελεύσεων, νέων μορφών οργάνωσης. Να εμπλουτίζεται και με νέες μορφές πάλης.
Οι συνθήκες που ζούμε απαιτούν οι στόχοι πάλης και τα αιτήματα να έρχονται σε ρήξη με τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Χωρίς λαϊκή οργάνωση και εναλλακτική πρόταση εξουσίας που καταργεί τα μονοπώλια δε γίνεται τίποτα. Ακόμα και αν φουσκώσει το ποτάμι των αγώνων θα έλθει η κόπωση. Το κίνημα, τελικά, προσηλωμένο στο άμεσο και με το άγχος της άμεσης αποτελεσματικότητας θα πέσει στις παγίδες της κυβέρνησης, της εργοδοσίας, των κομμάτων της αντιπολίτευσης.
Το μεγάλο ζήτημα που γεννά η ίδια η ζωή μας, το ζήτημα του δρόμου ανάπτυξης, θα το κρίνει και θα το λύσει ο μεγάλος λαϊκός ποταμός της κοινωνικοπολιτικής λαϊκής συμμαχίας, που θα έχει αποκτήσει την ικανότητα να ανατρέψει την εξουσία των μονοπωλίων. Ομως, για να διαμορφωθεί ο απαραίτητος συσχετισμός δυνάμεων, πρέπει από τώρα να αλλάζει καθημερινά και παντού, σε όλα τα μέτωπα πάλης, πρωταρχικά στους κλάδους παραγωγής. Να αξιοποιούμε κάθε μάχη, παντού, κι απ’ αυτή τη σκοπιά ένα βήμα μπροστά με αδύνατε αστικές κυβερνήσεις μονοκομματικές ή συνεργασιών σ’ αυτές τις εκλογές, με ισχυροποιημένο το ΚΚΕ!
Το θέμα δεν αφορά ένα κάποιο «μακρινό σοσιαλιστικό μέλλον», αφορά την καθημερινότητα. Και καθημερινότητα είναι η ανεργία, οι μισθοί των πεντακοσίων, ακόμα και των τριακοσίων ευρώ. Είναι οι συντάξεις πείνας, η πανάκριβη παιδεία, η κατεδάφιση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, η ακρίβεια. Είναι η δουλειά μέχρι τον τάφο, η απαγόρευση των απεργιών ως παράνομων και καταχρηστικών, η τρομοκρατία στα εργοστάσια και στις επιχειρήσεις. Είναι η ανασφάλεια στη ζωή των νέων γενεών.
Το θέμα δεν αφορά, επίσης, στενά εμάς τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες. Αφορά, πριν απ’ όλα, τη νέα γενιά, τα μικρά παιδιά που από το νηπιαγωγείο, ακόμα στις παιδικές εκπομπές και στα παιδικά παιχνίδια δηλητηριάζονται με το ψέμα. Αφορά το λαϊκό κίνημα. Πότε δυναμώνει ο αντικομμουνισμός; Οταν ο λαός αρχίζει να αναζητά εναλλακτική λύση, όταν προσπαθεί να βρει το δρόμο του αγώνα, όταν μεγάλο μέρος των εργατικών λαϊκών μαζών νιώθουν συμπάθεια για τους κομμουνιστές, ανεξαρτήτως διαφωνιών, εκτιμούν τη συνέπεια και τη μαχητικότητά μας.
Ποιοι είναι αυτοί που κατηγορούν το ΚΚΕ ως ένα κόμμα παρωχημένο, οπισθοδρομικό; Αυτοί που ξετσίπωτα υποστηρίζουν ότι τα ασφαλιστικά ταμεία μένουν στον άσσο γιατί, ανάμεσα στα άλλα, ζούμε περισσότερο χρόνο, άρα πρέπει να δουλεύουμε με το ένα πόδι στον τάφο.
Ποιοι είναι αυτοί που μας κατηγορούν για ξεπερασμένα συνθήματα; Αυτοί που αρνούνται τη μόνιμη και σταθερή δουλειά σε όλους, την εξαφάνιση της ανεργίας, την κατοχύρωση του 35ωρου, του 5ήμερου και τη διασφάλιση της κυριακάτικης αργίας.
Αυτοί που αρνούνται ότι η γυναίκα πρέπει να βγαίνει στη σύνταξη 5 χρόνια νωρίτερα από τον άνδρα, ότι απαιτούνται ειδικές ρυθμίσεις για τη γυναίκα ως μητέρα, και ακόμα πιο ειδικές ρυθμίσεις όσο ο καπιταλισμός τής φορτώνει πολλά καρπούζια στην ίδια μασχάλη.
Μήπως είναι οπισθοδρομικό το αίτημα για δωρεάν παιδικούς σταθμούς για όλες τις οικογένειες, και για τις άνεργες γυναίκες, αλλά και για εκείνες που για διάφορους λόγους δεν εργάζονται; Μήπως είναι υπερβολικό για την εποχή μας το αίτημα για δωρεάν κρατικές παιδικές κατασκηνώσεις, ή για το μεγάλο ζήτημα της υγείας όπου διεκδικούμε ενιαίο καθολικό, αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύγχρονο σύστημα υγείας,; Μήπως είναι ντεμοντέ το αίτημα τα δάση, οι ακτές, τα βουνά να είναι λαϊκή ιδιοκτησία; Είναι μήπως παρωχημένο το αίτημα για αποκλειστικά δημόσιο δωρεάν εκπαιδευτικό σύστημα, χωρίς τους εμπόρους της γνώσης, ενιαίο 12χρονο σχολείο γενικής υποχρεωτικής εκπαίδευσης χωρίς ταξικές και φυλετικές διακρίσεις;
Πώς, για παράδειγμα τοποθετούνται οι επιχειρηματίες κι οι πολιτικοί εκφραστές τους στη Βουλή, στην Τοπική Διοίκηση, οι μηχανισμοί τους με τους μεγαλοκαθηγητάδες μέσα στις σχολές για το ζήτημα των ΤΕΙ; Υποκριτικά χύνουν τα δάκρυα τους, γιατί δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι κριτήριο για την ύπαρξη σχολών, ειδικοτήτων, τμημάτων, είναι τι χρειάζεται το καπιταλιστικό σύστημα, κι αυτό δεν μπορεί να προβλεφθεί σταθερά. Εξαρτάται από ένα κριτήριο: την κερδοφορία, που θα κρίνει και την επένδυση. Ποιος θα μας πει ποια επιστημονικά, ποια επαγγελματικά αντικείμενα έχουν ή δεν έχουν αξία; Δεν είναι θέμα υποκειμενικό, τι αρέσει σε μένα τι αρέσει στον άλλον, είναι πώς βλέπουμε την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας.
Κριτήριο για το ΚΚΕ είναι ο εργαζόμενος άνθρωπος σε σχέση με τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας. οι υλικές ανάγκες των ανθρώπων, για τις πνευματικές, για τις κοινωνικές, ό,τι σήμερα χαρακτηρίζει μια ζωή τον 21ο αιώνα, πώς πρέπει να είναι και όχι πώς είναι βεβαίως σήμερα.
Το ίδιο το κίνητρο, είτε πρόκειται για ανάπτυξη, για επενδύσεις κ.λπ. – βεβαίως σε συνθήκες εκμετάλλευσης – το ίδιο αυτό το κίνητρο του καπιταλιστικού κέρδους αρχίζει και γίνεται εμπόδιο για την ανάπτυξή του, γιατί ο καπιταλισμός σημαίνει αναρχία. Πάρτε την μικρογραφία του δικού σας χώρου: Αναπτύχθηκαν τα ΤΕΙ άναρχα και τα πανεπιστήμια. Δε λέμε πολλά ή λίγα, μπορεί να έπρεπε να είναι περισσότερα. Δεν εννοούμε άναρχα ως ποσότητα, για να μην παρεξηγηθούμε. Από τη στιγμή που δεν έχεις πανεθνικό προγραμματισμό, πανεθνικό σχέδιο που να πεις “θέλω να αναπτύξω αυτό, τον ορυκτό πλούτο, αυτούς τους κλάδους της βιομηχανίας σε αυτές τις αναλογίες. Με ενδιαφέρει να έχω όσο το δυνατόν αυτάρκεια και να μη χρειάζομαι να εξαρτώμαι από πολυεθνικές, από ξένες τράπεζες, από εισαγωγές κ.λπ.”.
Οταν π.χ. έχεις μια πολιτική που αναγνωρίζεις ότι η μόρφωση πρέπει να είναι έτσι, η Υγεία απλόχερα σε όλους, ο πολιτισμός, ο λαϊκός αθλητισμός, αν είχες έναν τέτοιο προγραμματισμό τότε θα μπορούσες να προγραμματίσεις, όχι να επιβάλεις στα παιδιά σε ποια σχολή θα μπουν, αλλά να σχεδιάσεις τις σχολές, τις ειδικότητες και την απορρόφηση του δυναμικού. Κι αυτό ας μη μας πουν πως δεν έγινε ποτέ, έγινε στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, με όλες τις αδυναμίες που στην πορεία ανέπτυξε, που οδήγησαν και στην ανατροπή του. Το παιδί, ο φοιτητής, ο σπουδαστής, όταν ήταν στο τελευταίο έτος ήξερε μόλις πάρει το πτυχίο πού θα πάει να δουλέψει. Προγραμματίζεις. Αυτό στον καπιταλισμό δεν μπορεί να γίνει, διότι η κοινωνία οργανώνεται με βάση το κέρδος, που σημαίνει ανεργία, που σημαίνει αναρχία. Γιατί η οικονομία απαρτίζεται από τους ξεχωριστούς καπιταλιστές, από τα ξεχωριστά μονοπώλια. Και μάλιστα σε συνθήκες διεθνοποίησης (παγκοσμιοποίηση το λένε, εμείς το λέμε καπιταλιστική διεθνοποίηση) σε συνθήκες ενσωμάτωσης της Ελλάδας στην ΕΕ, η αναρχία και η δυσαναλογία γίνονται ακόμη πιο μεγάλες.
Κλείνει ένα εργοστάσιο ζάχαρης και κάνουμε εισαγωγή ζάχαρης στην Ελλάδα αβέρτα. Αντίστοιχα με τα κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα.
Είναι αποτέλεσμα της ελευθερίας, του κεφαλαίου, δηλαδή ανελευθερία του εργάτη. Και επομένως κλείνουν μια σειρά βιομηχανίες – χώρια οι βιοτεχνίες – στην Ελλάδα διότι τα κινέζικα και τα ινδικά μεροκάματα οδηγούν σε πιο φτηνά προϊόντα. Εκεί είναι μια μεγάλη χώρα, εμείς είμαστε μικρότερη και κλείνουν. Έτσι, σε συνθήκες κρίσης, ενώ υπάρχουν τα κεφάλαια, είτε με τη μορφή χρήματος, είτε με τη μορφή εμπορεύματος, ομολόγων, μετοχών, όποια μορφή παίρνει το κεφάλαιο, δεν είναι εύκολο να ξαναμπούν στην παραγωγική διαδικασία για να βγάλουν το ίδιο και παραπάνω κέρδος.
Τι θα πει καταστροφή κεφαλαίου; Κάποιες μεγάλες επιχειρήσεις θα κλείσουν, Θα καταστραφούν, μεν, αλλά στη θέση τους θα έρθει η συγκέντρωση κεφαλαίου. Βλέπετε τι γίνεται. Πόσες αλυσίδες πολυκαταστημάτων έχουμε; Συγχωνεύονται μεταξύ τους. Τράπεζες θα συγχωνευτούν και στην Ελλάδα. Σε όλους τους τομείς θα ξεπηδήσουν μεγαθήρια, όχι μόνο στην Ελλάδα, και ευρωπαϊκά μεγαθήρια. Επομένως, θα δυναμώσει το κεφάλαιο, κάποια τμήματά του θα δυναμώσουν.
Γι’ αυτό λένε ότι θα πουλήσουν ό,τι έχει σε ακίνητα το Δημόσιο (εννοούν ΔΕΚΟ αεροδρόμια, λιμάνια κ.τ.λ.) τα οποία τα αποτιμούν σε 50 δισ. Χάνουν την αξία τους μετοχές ή ομόλογα και μπορεί να χάνουν και κάποιοι καπιταλιστές ομόλογα, αλλά το τραγικό είναι ότι τα ομόλογα τα έχουν πουλήσει σε ασφαλιστικά ταμεία και τα ασφαλιστικά ταμεία εκεί που έχουν 100 θα βρεθούν με 50. Τα λεφτά, δηλαδή, τις δικές μας εισφορές των εργαζομένων, να αγοράζουν κρατικά ομόλογα για να παίζουν στα χρηματιστήρια και στις χρηματαγορές.
Επομένως, η διέξοδος απ’ την κρίση – όλο το κουβεντολόι των αστών που προτείνουν τα δύο βασικά κόμματα εξουσίας, και με παραλλαγές τα άλλα κόμματα, είναι διαπραγμάτευση για το πώς το κεφάλαιο θα υπολογίσει τη χασούρα του, ποιος θα περάσει το μεγαλύτερο βάρος αυτής της χασούρας, ελάχιστο βάρος σε σχέση με αυτό που χάνουν οι εργαζόμενοι. Πώς θα διανεμηθεί το κόστος και πώς σε σύντομο χρονικό διάστημα θα γίνει ανάκαμψη. Το σύνολο του χρέους οφείλεται ακριβώς στην κερδοφορία, στις φοροαπαλλαγές στην όλη λειτουργία του κεφαλαίου. Αμα αρχίσουμε ποιο είναι το δίκαιο ή το άδικο χρέος, αυτό θέλει ο αντίπαλος, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο να προσδιορίσεις ένα ποσοστό του χρέους που πρέπει να μην αποπληρωθεί.
Συναγωνιστές και συναγωνίστριες
Έχει τελειώσει οριστικά η φάση που ο καπιταλισμός έκανε ορισμένες παραχωρήσεις στους εργαζόμενους κάτω από σκληρή ταξική πάλη. Είχε χυθεί πολύ αίμα, αλλά και κάτω απ’ την ανάγκη να μορφώσει ένα μέρος των εργαζομένων για να ανέβει η παραγωγικότητα, για τη κερδοφορία. Τώρα ο καπιταλισμός δεν πρόκειται να κάνει τις παραχωρήσεις που έκανε πριν 20, 30 και 40 χρόνια. Επομένως, πρέπει και το κίνημα, μαζί και η νεολαία, να έχει στρατηγική και όχι να δίνουμε μάχες, τουφεκιές εδώ και εκεί. Αυτό δε σημαίνει να παραιτηθείτε εσείς απ’ τη χρηματοδότηση των ΤΕΙ, απ’ το να μην πεταχτούν παιδιά έξω, να μην παλεύετε για τη μονιμοποίηση των εκτάκτων, αλλά σημαίνει ότι
Το κίνημα πρέπει να βάλει έναν στόχο και μια προοπτική, την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, που αυτό σημαίνει όχι την κυβέρνηση του ενός ή του άλλου κόμματος, αυτό το πετυχαίνει ο λαός αλλάζοντας τα κόμματα.
Μιλάμε για μια εξουσία, η οποία θα καταργήσει τα μονοπώλια, θα αναδείξει σε κοινωνική περιουσία θεσμικά και ουσιαστικά τις μεγάλες μονοπωλιακές επιχειρήσεις που έχουν στρατηγική σημασία , που έχουν σχέση με τη διατροφή, το εμπόριο, την άμυνα, την παραγωγή μέσων, που θα βγάλει την Ελλάδα απ’ την ΕΕ, θα διακόψει τις σχέσεις με το ΝΑΤΟ, που θα αρνηθεί να πληρώσει το χρέος. Θα μπορεί να κινήσει την παραγωγική δύναμη, τη μηχανή, ας πούμε, της Ελλάδας με τον εργατικό έλεγχο τη λαϊκή συμμετοχή κ.τ.λ.
Η Ελλάδα έχει σοβαρές αναπτυξιακές δυνατότητες: ορυκτό πλούτο, ανεπτυγμένους βιομηχανικούς κλάδους και εμπειρία ανάπτυξης βιομηχανίας και κλάδους που μπορεί να γίνουν στήριγμα, έχει αγροτική παραγωγή, δηλαδή και μεταποίηση, και κτηνοτροφία.
Ως υποδομή έχουμε τη δυνατότητα να παράγουμε σχεδόν τα πάντα. Επιστημονικό δυναμικό σημαντικό, πανεπιστήμια που μπορεί να οργανώσουν την έρευνα για τις κοινωνικές ανάγκες.
Εμείς, λοιπόν, προτείνουμε την κοινωνικοποίηση των επιχειρήσεων, τη διαμόρφωση παραγωγικών συνεταιρισμών εκεί που για διάφορους λόγους δε βοηθάει να υπάρχει γενική κοινωνικοποίηση, κυρίως στον αγροτικό χώρο και σε άλλους παραγωγικούς χώρους, και βέβαια τον πανεθνικό σχεδιασμό.
Έχουμε καλή γεωστρατηγική θέση, αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι η μικρή Ελλάδα πάντα συγκέντρωνε την προσοχή αυτό που λέμε των μεγάλων δυνάμεων, των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Είμαστε σε κόμβο ανάμεσα σε 3 ηπείρους, Ευρώπη, Ασία, Αφρική, μας δίνει τη δυνατότητα να μην είναι μια χώρα απομονωμένη. Βεβαίως, είναι φανερό ότι αυτή η πορεία είναι μια πορεία αναμέτρησης, πάλης, ταξικής σύγκρουσης».
Η ρήξη και η ανατροπή δεν θα γίνει σε μια μέρα, θα περάσει διάφορες «στιγμές» ανάλογα με την εξέλιξη του συσχετισμού δυνάμεων. Δεν μπορεί να καθορίσει κανείς από πριν πώς ο συσχετισμός δυνάμεων θα εκφράζεται στο κυβερνητικό επίπεδο, με αυτοδυναμία ή όχι, πολιτική αστάθεια ή όχι.
ΝΑΙ μπορεί να αντιμετωπίσουμε περίοδο πολιτικής αστάθειας ώσπου να διαμορφωθούν συνθήκες ανατροπής.
Να σπρώξουμε τα πράγματα προς τα εμπρός, να αξιοποιήσει κάθε δυσκολία στο σχηματισμό της μιας η την άλλης κυβέρνησης.
Κανένας φόβος για την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, όταν αδυνατίζει η εξουσία των μονοπωλίων.
Με πίστη στη συλλογική δύναμη, στην ταξική πάλη ! Η μοιρολατρία και ο φόβος δεν έχουν θέση.
Η δίψα για λαϊκή νίκη πρέπει να γίνει οδηγός ενός λαού που όταν θέλει μπορεί.
Μαχητικά όλοι αύριο στα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΥ, της ΠΑΣΕΒΕ, του ΜΑΣ, της ΟΓΕ
Γεια σας
