Η 48ωρη απεργία στις 19 και 20 Οκτώβρη μπορεί και πρέπει ν’ αποτελέσει τη λαϊκή εργατική απάντηση στην άγρια επίθεση που έχουν εξαπολύσει κυβέρνηση, τρόικα και πλουτοκρατία. Για δύο μέρες, κάθε τόπος δουλειάς, κάθε επιχείρηση, κάθε εργοστάσιο νεκρώνει. Εργάτες, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, αυτοαπασχολούμενοι και νεολαίοι, φτωχοί αγρότες και γυναίκες πλημμυρίζουν δρόμους και πλατείες. Πρέπει να στείλουν ηχηρό μήνυμα πως τούτη την πολιτική θα την αντιπαλέψουν μέχρι να την ανατρέψουν. Πως αυτή η κυβέρνηση, και κάθε άλλη κυβέρνηση, που ενισχύει την πλουτοκρατία, θα βρει μπροστά της λαϊκό τείχος αντίστασης και ανυπακοής. Η 48ωρη απεργία μπορεί να δείξει το μέγεθος της δύναμης του λαού, η οποία θα σαρώσει τα σχέδιά τους. Είναι ανεξάντλητη η οργανωμένη λαϊκή δύναμη και μπορεί να σαρώσει κάθε αντίπαλο.
Αυτή η απεργία δεν είναι μια οποιαδήποτε απεργία. Οι σαρωτικές ανατροπές που προβλέπει το πολυνομοσχέδιο, που αναμένεται να ψηφιστεί στις 20 Οκτώβρη, οδηγούν το λαό στην εξαθλίωση. Και οι εργαζόμενοι καλούνται να δώσουν την απάντησή τους σ’ αυτήν την πολιτική, οργανωμένα, μαζικά, αποφασιστικά. Οι μισθοί των εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα μειώνονται στο επίπεδο των μισθών Βουλγαρίας. Πετσοκόβουν μέχρι και 50% τους μισθούς στους δημοσίους υπαλλήλους, μειώνουν 35% τους μισθούς των εργαζομένων σε πρώην ΔΕΚΟ, καταργούν τις Συλλογικές Συμβάσεις και επιβάλλουν τις επιχειρησιακές συμπιέζοντας τουλάχιστον 20% με 30% και τους ήδη πενιχρούς μισθούς στον ιδιωτικό τομέα, ενώ τσακίζουν ακόμη και τα επιδόματα. Από όλα αυτά, αν προστεθούν και τα έκτακτα χαράτσια, η συνολική φοροεπιδρομή, τα συνολικά αντιλαϊκά μέτρα και εκείνα που χτυπάνε ξεχωριστά επαγγέλματα και κλάδους, γίνεται καθαρό πως κανείς εργαζόμενος δεν πρόκειται να γλιτώσει απ’ αυτήν την καταιγίδα.
Καμιά ψευδαίσθηση, λοιπόν. Οι εργάτες και οι εργάτριες να γυρίσουν οριστικά την πλάτη και στις δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Είναι συνυπεύθυνοι, γιατί όλα τα προηγούμενα χρόνια συνυπέγραφαν το πετσόκομμα των εργατικών κατακτήσεων. Είναι συνυπεύθυνοι, γιατί καλλιεργούν αυταπάτες πως είναι δυνατό να υπάρξουν λύσεις προς «κοινό όφελος» εργαζομένων και κεφαλαίου. Είναι συνυπεύθυνοι, γιατί ακόμη και σήμερα, που όλα έχουν αποκαλυφθεί, επιμένουν στον ίδιο ρόλο (π.χ. η σύμβαση της ΟΜΕ ΟΤΕ και η στάση της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ για το ίδιο θέμα). Η αντιλαϊκή και αντεργατική επέλαση, που σήμερα υλοποιείται σε όλο της το μέγεθος, διευκολύνεται από τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες.
Σήμερα, η λαϊκή οργή και αγανάκτηση είναι διάχυτη. Ομως, από μόνη της δεν αρκεί. Εκείνο που χρειάζεται, για να έχει αποτελέσματα ο αγώνας, είναι η οργανωμένη, μαζική πάλη με ταξικό προσανατολισμό. Κάθε γειτονιά, κάθε εργοστάσιο, κάθε επιχείρηση και γραφείο να μετατραπεί σε κάστρο αντίστασης και οργάνωσης του αγώνα. Οι ταξικές δυνάμεις, οι δυνάμεις του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου πρωτοστατούν, όχι μόνο σήμερα, αλλά όλα τα προηγούμενα χρόνια, σε αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση. Η 48ωρη απεργία, στις 19 και 20 Οκτώβρη, δεν είναι μια ακόμη απεργία. Είναι μια κρίσιμη μάχη, ένας αγώνας που αφορά στην επιβίωση, στο σήμερα και το αύριο του λαού και της χώρας. Μπορεί και πρέπει να σηματοδοτήσει την απαρχή της κλιμάκωσης του αγώνα μέχρι τη λαϊκή αντεπίθεση για την ανατροπή.
Από το γραφείο τύπου της ΝΕ Τρικάλων του ΚΚΕ
