Η Κατερίνα Μπλέτσα είναι δασκάλα ειδικής αγωγής. Τα τελευταία έξι χρόνια διδάσκει στο τμήμα ένταξης του 2ου δημοτικού σχολείου Τρικάλων τους μαθητές που έχουν ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες.
Δεν θα άλλαζε τη δουλειά της με καμία άλλη στον κόσμο, γιατί αποσπά μόνο αγάπη από τους μαθητές και τους υπόλοιπους εκπαιδευτικούς.
Το όνομα της δασκάλας ήρθε στην επικαιρότητα από μία φωτογραφία που ανέβασε στο Facebook στην οποία φαίνεται επάνω στο αναπηρικό καροτσάκι αλλά και μία ακόμη με έναν φίλο της στο προαύλιο του δημοτικού στο οποίο διδάσκει. Δεν την ενδιαφέρει η νίκη στο διαγωνισμό Ειδικών Παθήσεων. Αδιαφορεί για την πρώτη θέση, όπως λέει. Το μόνο σημαντικό για εκείνη είναι «μπας και βοηθήσω στο να εξοικειωθούν οι άνθρωποι με την εικόνα της αναπηρίας», επισημαίνει. Και τονίζει: «Δεν αξίζει να το βάζουμε κάτω για τίποτα γιατί όσο κοινότυπο και να ακούγεται, το να έχεις την υγεία σου και να είσαι καλά είναι το σημαντικότερο πράγμα».
Μετά τη δημοσιοποίηση της συγκεκριμένης φωτογραφίας, οι φίλοι της στο Facebook έχουν χαρεί με τη συμμετοχή της στο διαγωνισμό και την υποστηρίζουν.
«Έτσι λοιπόν εγώ είπα στη φίλη μου, φωτογράφο, Λένα Μαγκούτα, να βγάλει μία φωτογραφία. Στη φωτογραφία είμαι εγώ και ένας φίλος μου. Βγαίνουμε έξω και απλά γελάμε. Δεν κάνουμε κάτι το ιδιαίτερο», αναφέρει χαρακτηριστικά η δασκάλα ειδικής αγωγής.
Τα θετικά μηνύματα
«Το ευτυχές γεγονός στην υπόθεση είναι ότι μου στέλνουν πάρα πολλοί μηνύματα, άγνωστοι άνθρωποι, που πήραν θάρρος. Έχω λάβει πολλά θετικά μηνύματα γιατί μέσω εμού, οι άνθρωποι αυτοί βλέπουν ότι δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω οτιδήποτε κι αν μας έχει συμβεί. Η αλήθεια είναι ότι η ψυχή του ανθρώπου δεν μεταβάλλεται», λέει.
Προσθέτει μάλιστα ότι το πιο σημαντικό είναι να υπάρχει στήριξη. «Θεωρώ ότι αν έχεις την αγάπη και την στήριξη των γύρω σου, όλα μπορούν να είναι σε ένα “φυσιολογικό πλαίσιο”. Για εμένα δεν υπάρχει φυσιολογικό. Απλά υπάρχει το συνηθισμένο και το μη συνηθισμένο. Απλά εγώ δεν ανήκω στα πρότυπα του φυσιολογικού από την άποψη ότι έχω μια ασθένεια και κάποια προβλήματα λόγω της ασθένειάς μου. Εγώ δε νιώθω κάτι το ιδιαίτερο».
Η δασκάλα ειδικής αγωγής αναφέρεται στο πρόβλημα της υγείας της. Τη νευροπάθεια που αντιμετωπίζει και μιλά ακόμη και για το πώς αποφάσισε να ακολουθήσει το συγκεκριμένο επαγγελματικό μονοπάτι.
«Και οι δύο γονείς μου είναι φιλόλογοι. Πάντα προωθούσαν και την αδερφή μου και εμένα στα εκπαιδευτικά επαγγέλματα, αλλά, εγώ, ούτε καν είχα στο μυαλό μου ότι θα με ενδιέφερε ποτέ να γίνω δασκάλα ειδικής αγωγής. Ούτε είχα ακούσει ότι υπάρχει αντίστοιχο επαγγελματικό κομμάτι», λέει. Και παραδέχεται ότι μέχρι την ενηλικίωσή της κανείς δεν της είχε μιλήσει για την αναπηρία.
«Όταν ήμουν περίπου 19 ενώ περπατούσα έξω από την πόλη, ήμουν μόνη μου, με σταμάτησε μία κυρία που επέβαινε σε αναπηρικό σκούτερ. Εγώ δεν ήξερα ότι ήταν ανάπηρη. Η κυρία εκείνη μου είπε ότι υπάρχει στα Τρίκαλα ένας σύλλογος για άτομα με κινητική αναπηρία. Πήγα σπίτι μου και έκλαιγα. Ήταν η πρώτη φορά που κάποιος έλεγε ότι είμαι ανάπηρη και έπαθα σοκ. Δεν είχα ακούσει ποτέ μου τη λέξη ανάπηρη για τον εαυτό μου. Πήγα σπίτι μου, πήρα την κολλητή μου και έκλαιγα λέγοντάς της πώς έχουν τα πράγματα», αναφέρει. Και προσθέτει: «Είχα ήδη αρχίσει να πηγαίνω σε γιατρούς και να ψάχνω από τι δημιουργείται αυτή η αστάθεια που είχα».
Η κολύμβηση και τα μετάλλια στη ζωή της
Η Κατερίνα Μπλέτσα μετά τις συμβουλές μιας άγνωστης, πήγε στο συγκεκριμένο σύλλογο στα Τρίκαλα και άρχισε να προπονείται στην κολύμβηση. «Θυμάμαι, μέσα σε ένα δίωρο, είχα ήδη πάρει τηλέφωνο στο κολυμβητήριο και είχα ψάξει για το σύλλογο. Είχα πάει μόνη μου, χωρίς να έχω πει τίποτα ούτε στους γονείς μου ούτε σε κάποιον άλλο. Πήγα και γράφτηκα στην ομάδα και άρχισα να κολυμπάω μαζί με άλλα άτομα με κινητικές αναπηρίες. Είχα υπάρξει και πρωταθλήτρια στην κολύμβηση για άτομα με κινητικές αναπηρίες», αναφέρει. Και θυμάται: «Το 2001 μου είχε πει η προπονήτριά μου ότι τα πηγαίνω πολύ καλά και κατεβήκαμε στους πανελλήνιους αγώνες για άτομα με κινητικές αναπηρίες. Πήρα χρυσά μετάλλια και νίκησα.
Χαίρομαι πολύ περισσότερο γιατί ο αθλητισμός μας βοηθά. Ο αθλητισμός με έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Νιώθω κι εγώ ό,τι μπορώ να καταφέρνω διάφορα πράγματα. Κατάλαβα ότι δεν με εμποδίζει η πάθηση και ότι μπορώ να τα καταφέρω εξίσου καλά. Ήμουν αθλήτρια με κινητική αναπηρία και δεν με αντιμετώπισε κάποιος σαν ανάπηρη».
Η δασκάλα ειδικής αγωγής μιλά και για την περιπέτεια υγείας της. «Συνέχισα τον αθλητισμό τα επόμενα χρόνια αλλά σταμάτησα επειδή δημιουργήθηκε ένα πρόβλημα στην καρδιά μου, ο γιατρός της Εθνικής ομάδας κολύμβησης θεώρησε ότι θα έπρεπε να σταματήσω να κολυμπάω σε αγωνιστικό επίπεδο», λέει, προσθέτοντας όμως ότι: «Συνεχίζω να κολυμπάω ακόμη και τώρα για τον εαυτό μου γιατί μου αρέσει και με βοηθά αλλά όχι σε αγωνιστικό κομμάτι».
Η αγάπη της για τη διδασκαλία
Η Κατερίνα Μπλέτσα γνωρίστηκε στους αγώνες με πάρα πολλά άτομα και διαπίστωσε ότι της άρεσε πάρα πολύ η κώφωση. «Μου τράβηξε το ενδιαφέρον και ήθελα να μάθω νοηματική», λέει.
Και αναφέρεται στο επαγγελματικό κομμάτι. «Δεν υπήρχε περίπτωση όμως να μην σπουδάσω είτε είχα είτε δεν είχα αναπηρία. Θεωρώ ότι οι σπουδές ανοίγουν ορίζοντες και ήθελα να το κάνω. Έτσι, αποφάσισα να πάω στο πανεπιστήμιο του Βόλου και να σπουδάσω ειδική αγωγή γιατί αυτό μου άρεσε. Στην αρχή βέβαια, ήθελα να μάθω νοηματική και να ασχοληθούν με τα άτομα με κώφωση», λέει.
Σήμερα, εργάζεται στο 2ο δημοτικό σχολείο Τρικάλων έχοντας το τμήμα ένταξης. «Αυτό σημαίνει ότι έχω τους μαθητές του σχολείου που έχουν ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, μαθησιακές δυσκολίες, όπως είναι η δυσλεξία, ο αυτισμός, κ.ά.», αναφέρει. Και μιλά με καμάρι για τους μαθητές της. «Η γενικότερη αντιμετώπιση από τους μαθητές είναι η καλύτερη. Δηλαδή, με το που με βλέπουν, σπρώχνονται κυριολεκτικά για το ποιος θα με βοηθήσει να ανέβω στη ράμπα. Μόλις χτυπάει το κουδούνι, έρχονται διάφορα παιδιά να με φιλήσουν ή να με χαιρετήσουν. Με ρωτούν διαρκώς αν χρειάζομαι κάτι. Θεωρώ ότι αν έκανα άλλο επάγγελμα, δεν θα εισέπραττα την ίδια αγάπη. Είναι απερίγραπτο αυτό που μου προσφέρουν οι μαθητές μου».
Στέκεται όμως και στο κράτος, το οποίο, όπως αναφέρει, δεν φροντίζει τα άτομα που αντιμετωπίζουν προβλήματα. «Το κράτος δεν μεριμνά για εμάς. Δεν μεριμνά για κανέναν. Στο εξωτερικό δεν συμβαίνει αυτό. Στο εξωτερικό νοιάζονται για εσένα, δεν σε πετούν», καταλήγει.
Newsbeast.gr
