Η φαιδρή Ελληνική καθημερινότητα της αμετροέπειας, της έλλειψης ψύχραιμης και σε βάθος σκέψης και του εξ’ αυτών εκπορευόμενο παραλογισμό των αντιδράσεων ανατροφοδοτεί σταθερά την δεξαμενή σκέψης των απανταχού επίδοξων σχολιαστών. Είναι τέτοια η ένταση και ο ρυθμός που συχνά σε αναγκάζουν να αναρωτηθείς για το ποιος τελικά είναι αυτός που ζει και κινείται-συνειδητά ή ασυνείδητα-εκτός πραγματικότητας, σε κάποιο παράλληλο σύμπαν.
Είναι αυτός που πιστεύει πως μια κοινωνία, που θέλει να λέγεται δημοκρατική, πρέπει να μετέρχεται αποκλειστικά και μόνο δημοκρατικών μεθόδων για την αντιμετώπιση ακόμη και των πιο ακραίων καταστάσεων ή όλοι αυτοί που ελαφρά τη καρδία σπεύδουν να αναφωνήσουν το «άρον άρον σταύρωσον αυτόν» για έναν ανώριμο και χαρακτηριστικά αμόρφωτο και απαίδευτο- όχι δίχως ευθύνη της ίδιας της κοινωνίας και της συντεταγμένης πολιτείας-νεανία που υπέπεσε στο σφάλμα ενός-μάλλον ασυνείδητου-ναζιστικού χαιρετισμού;
Είναι αυτός που πιστεύει πως είναι, τουλάχιστον, ανακόλουθο και υποκριτικό να δηλώνεις σοκαρισμένος από το ξέσπασμα του ηλίθιου νεανία-το οποίο είναι βέβαιο, με δεδομένο το πνευματικό υπόβαθρό του, πως στερείται ιδεολογικής βάσης και εφαλτηρίου-την ώρα που έχεις αναγορεύσει σε ¨Φωνή της σύνεσης και της λογικής» τον μεσήλικα –εκλεγμένο και δυνητικό ηγέτη του κεντροδεξιού χώρου- που ενώ έχει την πνευματική διαύγεια και τις σπουδές που του επιτρέπουν να ελέγχει απόλυτα λόγια, πράξεις και συνέπειες αυτών, εξακολουθεί δίχως ίχνος-έστω υποκριτικής-μεταμέλειας να χαρακτηρίζει τη συμμετοχή του-με τσεκούρι ανά χείρας-σε ομάδες εκκαθάρισης ως πράξη «δεξιού ακτιβισμού»;
Είναι αυτός που πιστεύει πως είναι από παράλογο έως γελοίο μια κοινωνία να πανηγυρίζει για το γενναίο όχι κάποιων άλλων απέναντι σε έξωθεν επιβαλλόμενες αποφάσεις, όταν στις αλλεπάλληλες ευκαιρίες που της δόθηκαν για να καταδικάσει μια και καλή αντίστοιχες πολιτικές των δικών της ναι-ναι-κων και να τους οδηγήσει στον οριστικό και αμετάκλητο πολιτικό θάνατο έπραξε το ακριβώς αντίθετο και επιπρόσθετα ανέσυρε από το χρονοντούλαπο-ή καλύτερα από τους υπονόμους-ακραία στοιχεία, των οποίων το ιστορικό δεδικασμένο σε ισοπεδωτικές καταστροφές αγνόησε επιδεικτικά και τους πρόσφερε βήμα και ευήκοα ώτα για να αγορεύουν τις βλακείες τους;
Είναι αυτός που πιστεύει πως αυτή η κοινωνία που διάλεξε ως «σωτήρες» και οδηγούς προς τη «γη της επαγγελίας» αυτούς που την οδήγησαν στα χέρια των Φαραώ, έχει απεμπολήσει κάθε δικαίωμα να κρίνει και να σχολιάζει αποφάσεις άλλων-πολύ περισσότερο όταν συνεχίζει όχι απλά να περιβάλλει με εμπιστοσύνη αλλά ενίοτε να υπερθεματίζει υπέρ των εν λόγω «σωτήρων»;
Είναι αυτός που εξακολουθεί ακόμη και τώρα να πιστεύει πως η πολιτική είναι ο μόνος δρόμος για την έξοδο από τα προβλήματα αρκεί να επιστρέψει εκεί που πρέπει δηλαδή στην τεχνοκρατική και πραγματιστική προσέγγιση των προβλημάτων αφήνοντας στην άκρη προτεσταντικές και μανιχαϊστικές προσεγγίσεις περί «καλών-κακών», «ηθικών-ανήθικών», «εργαζόμενων-τεμπέληδων» κλπ, ή όσοι-πολιτικοί, δημοσιογράφοι και λοιποί πιστοί ακόλουθοι αυτών-εμφανίζονται βασιλικότεροι του βασιλέως υπερασπιζόμενοι με νύχια και δόντια τις επιλογές της-αποδεδειγμένης πλέον απόλυτα και πανθομολογούμενης-καταστροφής;
Είναι αυτός που θεωρεί πως η αδερφοσύνη δεν μπορεί να συμβαδίζει με το πονηρό λοξοκοίταγμα προς τα ασημικά του «αδελφού» όταν αυτός βρίσκεται σε μειονεκτική θέση ή αυτοί που το βαφτίζουν «εξυπηρέτηση»;
Ποιος είναι τελικά εκτός πραγματικότητας; Μάλλον αυτός που αρνείται πεισματικά να προσαρμοστεί στην ιδέα πως ο ραγιαδισμός-με όλα τα συμπαρομαρτούντα πνευματικά χαρακτηριστικά- δεν είναι αταβιστικό αλλά εγγενές χαρακτηριστικό της «ξεχωριστής ελληνικής φυλής».
Κων/νος Ντουρτούνης
Χειρουργός Οδοντίατρος
