Είναι βεβαιωμένη ιστορική αλήθεια πως τα άκρα διογκώνονται πάντοτε σε περιόδους κρίσης. Ο πλανήτης και ιδιαίτερα η ήπειρος στην οποία κατοικούμε-για το ανήκουμε υπάρχουν ακόμη αμφιβολίες- το έχουν βιώσει και επιβεβαιώσει αυτό κατά καιρούς με κόστος ανυπολόγιστο. Το θέμα κάθε φορά είναι πως αντιμετωπίζεται το φαινόμενο αυτό, τι μέσα και τι εργαλεία δύναται να χρησιμοποιηθούν ώστε να τεθεί υπό έλεγχο πριν λάβει διαστάσεις εκρηκτικές. Φρονώ πως οι κάθε λογής απαγορεύσεις και κατά μέτωπο αντιπαραθέσεις είναι μια συνταγή απολύτως λανθασμένη, μια συνταγή που μη λαμβάνοντας υπόψιν το αίτιο και ασχολούμενη μονάχα με το αιτιατό, επιτυγχάνει κατά κανόνα αντίθετα του επιθυμητού αποτελέσματα. Σχηματισμοί δομημένοι στη λογική της βίαιης αντιπαράθεσης περισσότερο συσπειρώνονται και συσπειρώνουν, χαλυβδώνονται, ενισχύονται και γιγαντώνονται παρά αποδομούνται ή αποδυναμώνονται όταν διώκονται. Μια τέτοια κίνηση αποτελεί διαχρονικά ευκταία και ιδανική για αυτούς εξέλιξη διότι η έξυπνα οργανωμένη προπαγάνδα τους, δίνει στη δίωξη χαρακτηριστικά πολιτικού διωγμού και τους επιτρέπει να δημιουργήσουν μια ψευδή εικόνα μαχητικών αντισυστημικών αγωνιστών.
Είναι επίσης –όπως περίτρανα απέδειξε η περίπτωση Τατσόπουλου- μέγα σφάλμα η τακτική των προσωπικών αντιπαραθέσεων με τους εκπροσώπους αυτών των τάσεων διότι η τεχνική τους είναι τέτοια που συχνά αναγκάζει τον εκάστοτε συνομιλητή να διολισθήσει σε μεθόδους που πόρρω απέχουν από αυτό που είναι και ορίζεται ως καθαρή πολιτική αντιπαράθεση. (Δεν φαντάζεται φυσικά κανείς πως οι σεξουαλικές προτιμήσεις και επιδόσεις ενός εκλεγμένου εκπροσώπου ενδιαφέρουν, ή θα ‘πρεπε να ενδιαφέρουν, τον πολίτη πόσο μάλλον απαντούν στα καυτά ζητήματα της υφιστάμενης, αλλά και της εκάστοτε, κοινωνικοοικονομικής συγκυρίας) . Τότε τι λοιπόν; Ευτυχώς η δημοκρατία –και η κοινή λογική εδώ που τα λέμε-δίνει τις απαντήσεις. Αντί να απαγορεύεις, ορθά αγορεύεις και παράλληλα δίνεις βήμα για αγορεύσεις. Αντί να αντιπαρατίθεσαι σε φτηνό επίπεδο, αφήνεις την εικόνα και τα λόγια να μιλήσουν, φροντίζοντας τόσο τα λεγόμενα όσο και-κυρίως δε αυτά-τα πεπραγμένα σου να θωρακίζουν τη δική σου εικόνα και να γέρνουν τη ζυγαριά της κοινής γνώμης υπέρ σου .Ας μην ξεχνάμε ένα πράγμα. Τους κακούς θιάσους δεν τους κατεβάζουν οι κριτικοί αλλά το κοινό. Και βέβαια πρωταρχική και αδήριτη ανάγκη είναι η σε βάθος κατανόηση των γενεσιουργών αιτιών του φαινομένου και η κατά το δυνατόν αμεσότερη και προσφορότερη για τον κοινωνικό ιστό αντιμετώπισή τους. Είναι δύσκολο να αμφισβητηθεί πως τα ακραία και διαλυτικά φαινόμενα είναι αποκυήματα των κρίσεων για ένα και μόνο λόγο. Ότι οι κρίσεις αυτού του μεγέθους βυθίζουν τις κοινωνίες στην απόγνωση και την απελπισία και ο απεγνωσμένος, ο απελπισμένος σκέφτεται, αποφασίζει και δρα ανάλογα προς την κατάστασή του. Αν θες λοιπόν να φιμώσεις τον κακόφωνο βάρδο άφησέ τον να τραγουδήσει. Πρόσεχε απλά τι βάζεις απέναντί του. Κάτι αντίστοιχο, έστω και λιγότερο φάλτσο, δεν επαρκεί και πιθανόν να έχει χειρότερα αποτελέσματα. Είναι η ώρα για μαθήματα ορθοφωνίας για όλους. Τώρα πριν είναι πολύ πιο αργά από όσο ήδη είναι.
Κων/νος Ντουρτούνης
Χειρουργός Οδοντίατρος
